ยัยแสบแสนอ้อนกับนายมาเฟียเถื่อน

4. ชีวิตในบ้านหลังโต

4

ฉันนั่งอยู่ในห้องโถงคนเดียว รอให้เฟอร์กัลกลับจากทำงาน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะรอเก้อมั้ย เพราะไม่มีใครรู้ว่าเขาจะกลับตอนไหน หรือไม่กลับเลย

"ขึ้นไปรอที่ห้องมั้ยคะ ถ้าคุณเฟอร์กัลมาแล้วเดี๋ยวน้าไปตาม" มีเพียงน้าก้อยที่คอยแวะเวียนมาถามไถ่

"ไม่เป็นไรค่ะ หอมจะรอ" จะรอตรงนี้หรือตรงไหนก็เหมือนกัน

"งั้นทานข้าวเย็นก่อนดีกว่ามั้ยคะ นี่ก็ดึกแล้ว"

"...ค่ะ" ฉันมองนาฬิกา เข็มสั้นชี้เลขแปด เข็มยาวชี้เลขสอง ก่อนจะตอบ

"งั้นน้าไปเตรียมอาหารนะจ๊ะ" น้าก้อยทำหน้าดีใจ แล้วรีบเดินออกไป

ทำไมใจดีจัง ฉันมองตามน้าก้อยไป ตั้งแต่มาอยู่นี่ ก็มีแค่น้าก้อยที่คอยดูแลเป็นห่วงฉัน

"อาหารเตรียมพร้อมแล้ว เชิญทางนี้ค่ะ" หายไปไม่นานน้าก้อย ก็เดินกลับมา แต่ก่อนที่ฉันจะลุกตามน้าก้อยไป เสียงเครื่องยนต์ของรถก็ดังขึ้น

"คุณผู้ชายมาแล้วค่ะ" น้าก้อยหันไปมองถนนหน้าบ้านที่มีรถวิ่งเข้ามาสามสี่คัน

"^^" ร่างบางยิ้มตาพริ้ม เท้าเดินตรงไปหน้าบ้านโดยไม่รู้ตัว

ฉันรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุดลง

แม่บ้านที่รู้ว่าเจ้านายมา ก็ออกมารอต้อนรับ ยืนกันเป็นระเบียบ ฉันมองแม่บ้านก็นึกสงสัยว่าตัวเองควรยืนอยู่ตรงไหน แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ ประตูรถคันหรูก็ถูกเปิดออกโดยบอดี้การ์ด ชายรูปงาม ตัวสูงมาดเข้ม ก็ก้าวลงจากรถ ทุกคนที่มายืนรอต้อนรับต่างก้มตัวโค้งคำนับให้

ฉันรู้สึกทึ่งกับภาพตรงหน้า เหมือนตัวเองหลุดเข้าไปในหนังมาเฟียสักเรื่อง แต่เปล่า... นี่มันคือเรื่องจริง!

"คุณเฟอร์กัล..." ผฉันเอ่ยเสียงเบา

"เข้าไปคุยข้างใน" เขาเดินขึ้นบันไดหน้าบ้าน บอกฉันน้ำเสียงเรียบ

"ค่ะ" ฉันพยักหน้าหงึกๆ แล้วเดินตามเขาเข้าไป ท่ามกลางสายตาของแม่บ้านและบอดี้การ์ด

เขาเดินเข้าไปนั่งโซฟาตัวใหญ่ในห้องนั่งเล่น จ้องมอง ฉันที่เดินตามเข้ามา

"เอ่อ..." ฉันนั่งลง ตัวเกร็ง เพราะสายตาที่จ้องมองมา

"ขอบคุณที่ช่วยนะคะ" ฉันยกมือขึ้นไหว้ผู้มีพระคุณถึงสองครั้ง

"แค่นี้ใช่มั้ย?" เขามองหน้า ฉัน สายตายังคงสงบนิ่ง อ่านไม่ออก แต่น่ากลัวอย่างประหลาด

"เอ่อ..."

"ถ้าอยากได้อะไรก็บอกน้าก้อย" ว่าแล้วเขาก็ลุกพรวดขึ้น แล้วเดินออกไป ปล่อยให้ ฉันมองตามหลัง

"ยังพูดไม่จบเลย" ฉันทำปากยื่นเล็กน้อย เพราะยังไม่ทราบสาเหตุที่เขาช่วยฉันไว้เลย แต่ก็ไม่เป็นไร ไว้ถามวันหลังก็ได้

หลายวันผ่านไป

ฉันที่ใช้ชีวิตในบ้านหลังใหญ่เริ่มรู้สึกเบื่อ จะช่วยแม่บ้านทำงานก็ไม่มีใครให้ช่วย ออกไปช่วยคนสวนทำสวนก็โดนไล่ให้เข้าบ้าน ทำให้ ฉันเบื่อสุดๆ ปกติฉันต้องทำงานทุกวัน แต่นี่มีแค่กินกับนอน

"เฮ้อ..." ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียง รู้สึกเบื่อสุดๆ นอนพลิกตัวไปมาอยู่สักพักก็คิดขึ้นได้

"พรุ่งนี้สินะ" ฉันดีดตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าใบเก่า ที่คนของเฟอร์กัลไปเก็บของจากที่ห้องเก่ามาให้

"แม่คะ..." ฉันหยิบรูปใบเดิม ใบเดียวที่มีขึ้นมา

"คิดถึงจังเลยค่ะ หนูยังมีชีวิตอยู่นะคะ" ฉันลูบรูปใบนั้น น้ำตาคลอ คิดถึงคำที่แม่สั่งเสียไว้

ฉันกอดรูปใบนั้น ทิ้งตัวลงนอน หวนคิดถึงวันเก่าๆ วันที่ท่านยังอยู่ ถึงจะลำบาก แต่ ฉันก็มีความสุขมาก มีความสุขที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับแม่

วันต่อมา

ฉันตื่นแต่เช้าตรู่ อาบน้ำแต่งตัว พายกระเป๋าเก่าๆ เดินตามถนนออกไปที่ประตูรั้วเพื่อออกไปซื้อของไปวัดทำบุญให้กับแม่ผู้ล่วงลับ

"ออกไปไม่ได้ครับ" บอดี้การ์ดเข้ามาขวาง

"ทำไมคะ" ฉันถามอย่างไม่เข้าใจ ฉันก็เห็นแม่บ้านเข้าออกได้ตลอดนี่นา

"ไม่มีคำสั่งให้ออกไปครับ"

"คำสั่ง?" ฉันทวนคำพูดบอดี้การ์ด หน้าของเฟอร์กัลก็ลอยขึ้นมาในหัว ถ้าไม่ใช่เขาแล้วจะมีใครมีอำนาจสั่งบอดี้การ์ดล่ะ

ฉันเม้มปากแน่น จำใจหันหลังเดินกลับไปตัวบ้านที่ห่างจากรั้วหลายร้อยเมตร

"ไม่รู้จะสร้างไว้ไกลอะไรขนาดนี้..."

ทั้งเดินทั้งบ่น ปากขมุบขมิบไม่หยุด แต่โชคดีที่เดินถึงตัวบ้าน ก็เจอกับคีแรนที่กำลังเดินเข้าบ้านพอดี

"อยากพบคุณเฟอร์กัลค่ะ" ฉันวิ่งไปตัดหน้า รีบพูดสิ่งที่ต้องการ เพราะกลัวไปทำบุญไม่ทัน

"งั้นไปพร้อมกันเลย" ว่าแล้วพี่เขาก็ออกตัวเดินนำขึ้นบันไดไป

"พี่เป็นเลขาคุณเฟอร์กัลเหรอคะ?" ฉันที่เดินตามหลัง เดินขึ้นมาตีคู่ แล้วชวนคุย

"จะว่างั้นก็ได้" พี่คีแรนมองหน้าฉันก่อนจะตอบ

"^^" เธอยิ้มตาปิดให้ ชอบใจที่ตัวเองเดาถูก

พี่คีแรนพาฉันเดินไปปีกซ้ายของบ้าน ซึ่งคนละทางกับห้องฉัน ระหว่างทางฉันก็มองสำรวจ เพราะไม่เคยเดินมาฝั่งนี้เลย เดินผ่านห้องแล้วห้องเล่า ในที่สุดพี่คีแรนก็หยุดอยู่หน้าห้องหนึ่ง

ก๊อกๆ

"ขออนุญาตเข้าไปครับ" เขาเคาะประตู แล้วเปิดประตูเข้าไป

"ว่าไง?" เจ้าของห้องที่สวมเพียงผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวสอบ ยืนเช็ดผมอยู่ริมหน้าต่าง ถามทั้งที่ยังหันหลังอยู่

"ที่จะเข้าไปโรงงานวันนี้มีปัญหาครับ เลื่อนนัดเป็นวันพรุ่งนี้" พี่คีแรนรายงาน

"อือ แล้วไงต่อ?" เขาตอบในลำคอ แล้วเดินไปนั่งที่โซฟา หยิบน้ำขึ้นดื่ม ฟังรายงานจากมือขวา

"มีประชุมทางไกลช่วงบ่ายครับ"

"เข้าใจแล้ว"

"ขอตัวครับ" พี่คีแรนรายงานเสร็จก็ก้มหัว แล้วเดินออกไป ปล่อยให้ฉันอยู่กับนายตัวเองสองต่อสอง

ฉันยืนงง มองพี่คีแรนสลับกับเฟอร์กัล เอาไงดี ตามออกไป หรือยังไง อะไรเนี่ย... มาปล่อยไว้แบบนี้ โดยไม่บอกอะไรนี่นะ ให้ตายเถอะ

"เอ่อ..." ฉันยิ้มเจื่อนๆ ให้คนตัวโตที่นั่งจ้องแก้วในมือ เขารู้ว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้ใช่มั้ย?

"มีอะไรรีบพูดมา" น้ำเสียงเย็นชา

"ทำไมถึงออกไปข้างนอกไม่ได้คะ?" ฉันรวบรวมความกล้าทั้งหมดพูดออกไป

"อยากออกไปหาไอ้เสี่ยชัช?" เขาเงยหน้าจากแก้วน้ำขึ้นมองฉัน

"ไม่ใช่!" ฉันโพล่งออกไปเสียงดัง

"ถ้าอยากออกไปเป็นของเล่นมัน ก็ออกไป ฉันไม่ห้าม" พูดจบก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

"ฉันไม่เข้าใจ คุณช่วยฉันทำไม"

"หึ" เขากระตุกยิ้มมุมปาก เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะพูดเสียงเรียบ

"อยากไปไหนก็ไป แต่อย่าห่างจากบอดี้การ์ด ไม่งั้น... อย่าหาว่าฉันไม่เตือน"