ยัยแสบแสนอ้อนกับนายมาเฟียเถื่อน

13. ไปทำงานด้วย หรือไปดูอาหารตา

วันต่อมา

ฉันตื่นสายเกือบเที่ยงวัน เพราะลุกไม่ขึ้น ไม่บอกก็คงรู้ว่าเพราะอะไร ฉันร่างกายแทบแหลก ลุกไม่ไหว แต่เขาสามารถลุกไปทำงานตั้งแต่เช้าได้ เกินคนจริงๆ ทั้งที่เมื่อคืนเขาทำแบบนั้นกับฉันเกือบค่อนสว่าง เหอะๆ

ฉันลุกลากสังขารตัวเองไปจัดการธุระส่วนตัว แล้วออกจากห้องนอน ตรงไปที่ห้องอาหารทันที หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว และก็ไม่ผิดหวัง เพราะอาหารได้จัดเตรียมไว้บนโต๊ะเรียบร้อย แต่ทว่า ไม่ได้มีแค่ที่เดียว

"นายจะกลับมาทานมื้อเที่ยงด้วยครับ แต่ถ้าคุณเตยหอมหิว สามารถทานก่อนได้เลยครับ" บอดี้การ์ดที่คุ้นหน้าเดินเข้ามาบอก

"ค่ะ" ฉันพยักหน้ารับ พูดแบบนี้ก็ต้องรอน่ะสิ

ฉันนั่งมองอาหารอยู่ตรงนั้น ไม่ไปไหน ก็คนมันหิวนี่น่า ขอมองและสูดกลิ่นไปพลางๆ ก่อนแล้วกัน

"พี่ชื่ออะไรเหรอคะ" ฉันถามบอดี้การ์ดหน้า คุ้นคนนั้น เห็นเขาทุกวัน แต่ไม่รู้จักชื่อนี่ ขอทำความรู้จักหน่อยแล้วกัน

"เซนครับ"

"ทำงานกับคุณเฟอร์กัลนานยังคะ" ถามอย่างกับสัมภาษณ์งานกันไปเลย เพราะถ้าไม่ถาม พี่เขาไม่พูดอะไรกับฉันแน่

"นานแล้วครับ" เห็นมั้ย พูดเฉพาะที่ถาม แต่ยังไม่ได้ถามประโยคที่สาม ร่างโตที่มีใบหน้าหล่อเหลาก็เดินเข้ามานั่งตรงข้ามฉัน

"..." ไม่มีคำพูดใดๆ พี่เซนโค้งหัวให้แล้วเดินจากไป เหลือเพียงฉันกับเฟอร์กัล

เขานั่งทานข้าวเงียบๆ ไม่มีบทสนทนาใดๆ ทำให้บรรยากาศไม่น่าทานเท่าไหร่

"ทานข้าวเสร็จออกไปทำงานอีกมั้ยคะ" ฉันเริ่มบทสนทนา

"อือ" เขาตอบในลำคอ

เป็นอะไรเนี่ย เมื่อวานยังดีๆ อยู่เลยนี่

"หอมไปด้วยได้หรือเปล่า"

"อยากไป" เขาชะงักมือที่กำลังตักอาหารขึ้น มองหน้า

"อือ อยู่นี่ไม่มีอะไรทำ เดินเล่นชายหาดคนเดียวก็เหงา" ฉันอยากออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ถามว่ากลัวมั้ย ก็กลัวแต่มั่นใจว่าบอดี้การ์ดเฟอร์กัลดูแลฉันได้

"หายเจ็บแล้ว" เขาเหลือบตาลงมองต่ำ รู้เลยว่าหมายถึงอะไร

"..." ฉันมองค้อน ทำปากยื่นใส่

"ถ้ารู้ว่าเก่งขนาดนี้ ไม่ปล่อยให้พักหรอก"

"ไม่พักอาจจะตายได้" พูดไม่ดูตัวเองเลย ตัวก็โต แรงก็เยอะ ทำแบบนั้นกับฉันไม่พัก ก็ตายกันพอดีน่ะสิ

"ไม่เห็นเก่งเหมือนปาก"

"ชิ" ฉันทำปากยื่นใส่ ทำหน้าทำตาใส่ แล้วนั่งทานข้าวเงียบๆ ไม่อยากเสวนากับคนอย่างเขาหรอก ชิๆๆๆๆๆ

"ทำหน้าแบบนี้มันน่าให้ไปด้วยมั้ยล่ะ" ฉันยังไม่ทันได้ตักข้าวเข้าปาก เสียงเข้มก็พูดขึ้น

"ให้ไปจริงเหรอคะ" ฉันชะงักมือ ถามอย่างตื่นเต้น ไม่คิดว่าเขาจะให้ไปจริง

"ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป"

"ไป" ฉันรีบตอบ ใครจะไม่ไปเล่า

^^ ฉันยิ้มตาปิดอย่างอารมณ์ดี ทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย แต่พอถึงเวลาที่ต้องไปทำงานกับเขา ฉันก็รู้สึกกลัวขึ้นมา

ฉันมองไปรอบๆ ระหว่างนั่งรถกอล์ฟออกจากวิลล่า ที่นี่กว้างใหญ่มาก จึงต้องเดินทางด้วยรถ ฉันนั่งเงียบๆ แต่ในใจก็หวาดระแวง และระแวดระวังตลอด

"ไม่มีใครกล้าเข้ามาลักพาตัวเธอที่นี่หรอก" เหมือนเขาจะรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไร ถ้าเป็นแบบที่เขาพูดก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องคอยระวังอะไร

เรานั่งรถมาได้สักพัก ก็เข้าสู่ส่วนของโรงแรม ที่มีตึกสูง มีผู้คนเดินไปมามากขึ้น ไม่ได้มีแค่พนักงานเหมือนที่วิลล่า เก้าสิบเปอร์เซ็นต์เป็นแขกชาวต่างชาติ แต่ละคนดูมีฐานะกันทั้งนั้น ก็นะ คนไม่มีอันจะกิน คงไม่มาพักโรงแรมหรูแบบนี้หรอก

"ฉันมีคุยงาน เดินเล่นรอบๆ รอ" เฟอร์กัลบอกเมื่อเดินเข้าไปในห้องโถงของตึกสูง

"ค่ะ" ฉันรับคำแล้วหยุดเดินตามเขา มองไปรอบๆ แล้วเดินมุ่งตรงออกไปด้านนอก สำรวจสวนที่ถูกจัดเป็นอย่างดี ไม่ใช่ที่วิลล่าไม่มี แต่ที่นี่ใหญ่กว่ามาก

ฉันเดินลัดเลาะไปตามทาง ชมต้นไม้ ดอกไม้ น้ำพุไปเรื่อยๆ จนเจอเข้ากับสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ ที่มีผู้คนกำลังว่ายน้ำ แช่น้ำ นอนตากแดดกัน

อือหือ!!! เลือดกำเดาจะไหล ทั้งชายและหญิงในชุดว่ายน้ำ ช่างดูดีกันเสียจริง

ฉันเดินเข้าไปจับจองที่นั่งโต๊ะกลม ลอบมองคนนั้นคนนี้ ก็สวยๆ หล่อๆ กันทั้งนั้นนี่

"นั่งๆ ค่ะ" ฉันบอกพี่เซนที่ยืนคุ้มกันอยู่ใกล้ๆ วันนี้มีพี่เขาคนเดียวที่ตามติดฉัน

"ไม่เป็นไรครับ"

"ต้องนั่งค่ะ มันแปลก" ฉันนั่ง พี่เขายืนแบบนี้มันดูแปลกๆ แถมเป็นจุดสนใจด้วย ฉันก็อายคนเหมือนกันนะ

"อ๋อครับ" พี่เซนมองไปรอบๆ แล้วนั่งลงเก้าอี้

"ยืนตลอดไม่เหนื่อยเหรอคะ" ฉันชวนคุย เพื่อไม่ให้บรรยากาศอึดอัด

"ไม่ครับ"

"ไม่เหลือรึเปล่าคะ" ฉันแกล้งยิงมุกห้าบาทสิบบาท แล้วมองผู้ชายที่สวมเพียงกางเกงว่ายน้ำ เดินผ่านหน้าไป จนเหลียวหลัง

อือหือ กล้ามเป็นมัดๆ ซิกแพคเป็นก้อนๆ เลือดกำเดาจะไหล นี่แท้จริงแล้วฉันเป็นคนแบบนี้เหรอเนี่ย เพิ่งรู้ตัวเองว่าบ้าผู้ชาย เหอะๆ

"หล่อเนอะ แหะๆ ^^" ฉันหันกลับมา เห็นพี่เซนนั่งอยู่ตรงหน้า จึงพูดแก้เขิน

"..." พี่เขาไม่ได้พูดอะไร นั่งเงียบๆ พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ตลอดเวลา ไม่ได้ดูผู้ชายผู้หญิงในชุดว่ายน้ำเหมือนฉันหรอก แต่กำลังดูความปลอดภัยต่างหาก เหมือนหุ่นยนต์ ไม่มีความรู้สึก

ฉันเบนความสนใจจากพี่เขา นั่งรับลมเย็นๆ ดื่มด่ำกับบรรยากาศสดชื่น แถมมีหนุ่มหล่อสาวสวยว่ายน้ำให้มองเป็นอาหารตาอีก

พวกเรานั่งอยู่ตรงนั้นสักพัก พี่เซนก็พากลับ บอกว่านายเรียกแล้ว ทั้งที่นั่งได้ไม่ถึงสิบนาทีเองมั้ง และเขาไม่ได้พาฉันกลับเข้าโรงแรม หรือวิลล่า แต่เป็นเรือลำใหญ่ หรูหราอีกแล้ว เขาเรียกเรือยอร์ชใช่มั้ยนะ ฉันก็เพิ่งเคยเห็นกับตาเนื้อ และเคยขึ้นเหยียบนี่แหละ เขานี่มันรวยจริงๆ

"พี่เซนจะไปไหนคะ" ฉันถามพี่เซนที่ขึ้นมาส่งฉันบนเรือ แล้วเหมือนจะกลับลงไป

"ผมหมดหน้าที่แล้วครับ" พี่เขาบอก แล้วลงเรือไปจริงๆ ปล่อยฉันไว้คนเดียว ใช่ ฟังไม่ผิด มีฉันคนเดียวจริงๆ คนอื่นๆ ยืนอยู่ท่าเรือกันหมด ไม่มีใครขึ้นมากับฉัน แต่ยืนงงได้ไม่นาน ก็เห็นร่างสูงของคนหล่อ เดินนำบอดี้การ์ดสามสี่คนมาที่เรือ เขาเดินขึ้นมาบนเรือ โดยที่บอดี้การ์ดนั้น ยืนโค้งคำนับให้อยู่ด้านล่าง ไม่ขึ้นมาด้วย

"เราจะไปไหนคะ" ฉันเดินตามก้นร่างโตที่เดินผ่านฉันเข้าไปในเรือ

"..." ไม่มีเสียงตอบรับ

"เราไปกันสองคนเหรอคะ" ฉันถามอีกครั้ง เมื่อเขานั่งประจำที่คนขับ

"..." ยังคงไร้คำตอบ

เรือเคลื่อนตัวแล่นออกไปกลางมหาสมุทร ฉันก็ได้คำตอบที่ถามไป ที่ถามว่าไปสองคนเหรอ ก็คงเป็นแบบนั้น เพราะตอนนี้ฉันยังไม่เห็นใครบนเรืออีกเลย มีแค่ฉันกับเขา