ยัยแสบแสนอ้อนกับนายมาเฟียเถื่อน

14.ชอบขาวๆ สินะ

14

เมื่อคนตัวโตไม่ยอมพูดด้วย ฉันก็เดินสำรวจเรือเล่นเอง หรูหรา ฉันใช้คำนี้เปลืองมาก ตั้งแต่มาอยู่กับเฟอร์กัล ก็มันหรูหราไปหมดทุกอย่างจริงๆ นี่ เช่นเรือลำนี้ มีห้องรับแขก มีห้องนอน ห้องครัว ครบเหมือนบ้านหลังหนึ่ง

พอเดินสำรวจจนพอใจ ฉันก็กลับขึ้นมาหาเฟอร์กัล ที่ควรจะขับเรืออยู่ แต่ทว่าเขากลับนั่งดูโทรศัพท์ที่ห้องนั่งเล่น ด้านหลังห้องขับนั้น ทั้งที่เรือยังแล่น

"คุณเฟอร์กัล!!" ฉันเรียกเสียงดัง วิ่งไปที่ห้องคนขับ ที่อยู่ในห้องนั่งเล่นนั่นแหละ มันเหมือนเป็นห้องเดียวกันเลย

"..." เขาละสายตาจากโทรศัพท์ขึ้นมองฉัน

"ไม่ขับเหรอ" ฉันชี้ที่คนขับอย่างตื่นตระหนก

"บ้านนอก" เขาพึมพำด่าฉันแหละ!!!

"ว่าไงนะคะ" ลมออกหู มาว่าฉันแบบนี้ได้ไง ถึงมันจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ

"แล้วเธอเรียกฉันทำไมล่ะ" เขาทำหน้ากวนตรีน

"ไม่ขับเรือเหรอ" ฉันชี้ไปที่พวงมาลัย

"ก็นั่งไง บ้านนอกมั้ย" เขายังย้ำคำที่ฉันไม่ชอบ

"!!" ฉันกัดปากแน่น แล้วเดินออกไปที่หัวเรือ ไม่ตอบกลับใดๆ ฉันผิดเองที่บ้านนอก ไม่รู้เรื่องอะไร

"พูดเรื่องจริงก็งอน" เสียงเข้มดังตามหลังมา ฉันไม่สนใจ เดินดุ่มๆ ไปจับราวกันตก ทอดสายตามองออกไปดูทะเล ที่สุดลูกหูลูกตา

สวบ

"เรือมันขับเองได้ แค่สั่งว่าจะไปไหน" เขาสวมกอดฉันจากด้านหลัง แล้วกระซิบบอก

"แล้วทำไมไม่ตอบดีๆ" ฉันเอียงหน้าไปมองหน้าหล่อ ทำหน้างอนใส่

"อารมณ์ไม่ดี" เขาตอบหน้าสีหน้าไม่พอใจอย่างชัดเจน

"ไม่ใส่เสื้อดี" ฉันเหลือบมองหน้าอกที่โผล่นพ้นเสื้ออกมา เขาจะปลดกระดุมลงลึกทำไม รู้มั้ยว่ามันเซ็กซี่ขยี้ใจ

"ไม่อยากใส่" หน้าตายมาก

"เดี๋ยวก็ดำหรอก" ฉันมองค้อน หันกลับไปหาเขาทั้งตัว มือไม่รักดีก็วางลงบนซิกแพคเป็นลูกๆ นั่น นุ่มแน่นเสียจริง

"ชอบขาวๆ มากสินะ" เขาทำน้ำเสียงไม่พอใจ

"...?" ฉันเลิกคิ้วเล็กน้อย หมายความว่าไง

"เหอะ" เขากระตุกยิ้มเหยียดมุมปาก ผละออกจากฉัน แล้วหันหลังเดินเข้าไปในเรือ

"หอมงอนอยู่นะ ง้อเลย" ฉันตะโกนตามหลังไป เขามาง้อฉันไม่ใช่เหรอ แล้วตอนนี้เป็นอะไร งงไปหมดแล้ว

"..." ไร้เสียงตอบ

ฉันมองแผ่นหลังกว้างเดินดุ่มๆ ไปที่ห้องนั่งเล่นก่อนรีบเดินตามไป

"ง้อเลย หอมยังงอนอยู่" ฉันเดินไปหยุดตรงหน้าเขา

"ทำไมต้องง้อ" เขาทั้งตัวพิงพนักโซฟา มองมาที่ฉัน ฉันลืมไปว่าเขาเป็นใคร แล้วฉันเป็นใคร

"ไม่ง้อก็ได้" ฉันคอตก ตระหนักรู้ถึงสถานะตัวเอง เดินออกจากห้องนั่งเล่นนั่น

ทำไมถึงรู้สึกเจ็บจี๊ดในอกแบบนี้นะ นี่ฉันเป็นอะไร แค่เขาไม่ง้อเอง และที่ไม่ง้อก็ถูกต้องแล้ว เพราะเขาเป็นผู้มีพระคุณของฉัน เรา...ไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย

นี่แกน้อยใจอะไร ฉันก่นด่าตัวเองในใจ

"ฉันหิว ไปทำอาหารมา" เขาเดินตามมาบอก

"ค่ะ" ฉันรับคำ แล้วเดินไปห้องครัว โดยไม่ต้องถามทาง เพราะเดินสำรวจมาหมดแล้ว

ฉันเลือกทำอาหารง่ายๆ ที่ตัวเองถนัด ถึงวัตถุดิบในครัวจะมีแทบทุกอย่าง ดีแล้วที่เปลี่ยนจากข้าวผัดไข่เป็นข้าวผัดปูให้ ทำเสร็จก็เดินเอาไปเสิร์ฟ แต่ทว่าเขาไม่ได้นั่งอยู่ที่เดิม มองซ้ายขวากวาดสายตาหาก็ไม่เจอ หายไปไหนก็ไม่รู้

ตู้มมมม

เสียงคนกระโดดน้ำไม่ก็ของตกน้ำ

ฉันเดินไปตามเสียง ก็พบเข้ากับร่างโต ที่กำลังแหวกว่ายในน้ำทะเล เขากระโดดลงไป???

ฉันยืนมองเขาว่ายน้ำอย่างชำนาญ ไม่น่าจะตกน้ำหรอก กระโดดลงไปว่ายเองแน่ๆ ก็สวมเพียงกางเกงว่ายน้ำ แถมยังว่ายสนุกขนาดนั้น

"อาหารเสร็จแล้วค่ะ" ฉันบอกเมื่อเขาว่ายน้ำกลับมา ไม่รู้ว่าเรือหยุดแล่นตั้งแต่ตอนไหนเหมือนกัน

เขามองสบตาฉันเล็กน้อย ก่อนจะขึ้นจากน้ำ เข้ามาหาฉัน

เอือก

ฉันกลืนน้ำลายลงคอ มองร่างโตที่เดินเข้ามาใกล้ หุ่นกำยำราวกับพระเจ้าตั้งใจปั้น กล้ามเอย ซิกแพคเอย ใบหน้าฟ้าประทานเอย จะเป็นลม

"อยากได้?" เสียงเขาดึงฉันออกจากห้วงความคิดตัวเอง

"อือ เอ๊ย! ไม่ใช่" ฉันรีบดึงสติตัวเองกลับมา ใครจะอยากได้กันเล่า แค่กลืนน้ำลายไปงั้นแหละ

"อยากดูก็ดูให้เต็มตา" เขาเดินเข้ามาใกล้อีก

"ใครอยากดู" ฉันถอยหลัง หันหน้าไปทางอื่น

"ชอบไม่ใช่หรือไง"

"ใช่ เอ๊ย! ไม่ใช่" ฉันก็ตามน้ำไปกับเขาเสียจริง ไม่มีสติเลย ยัยเตยหอมเอ๊ย

"หึ" เขากระตุกยิ้มมุมปาก แล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตัวลวกๆ หยดน้ำที่เกาะอยู่ตามมัดกล้ามหายไปในพริบตา อดดูเลย

"ข้าวผัด?" เขามองอาหารที่ฉันถืออยู่ เลิกคิ้วเล็กน้อย

"ปู" ฉันเติมให้ "กลัวหิวเลยทำอะไรเร็วๆ ค่ะ" คำแก้ตัวฉันฟังดูเข้าท่าใช่มั้ย

"..." เขาไม่ได้พูดอะไร เดินไปนั่งโต๊ะเก้าอี้นอนท้ายเรือที่ยืนอยู่

ฉันเดินไปวางจานลงตรงโต๊ะให้เขา เป็นเด็กเสิร์ฟ และยืนรอคำติชม

"ไม่ใส่เสื้อคลุม" ฉันถามร่างโต พลางเดินไปเอาชุดคลุมที่อยู่ใกล้ๆ มาให้ แต่ว่า

"ไม่อยากใส่" มือที่กำลังจะหยิบเสื้อคลุมชะงักทันที ไม่ใส่ก็ไม่ใส่สิ เป็นปอดบวมตายไปเลย

"ของเธอล่ะ" เขามองหาอาหารของฉัน

"ยังไม่หิวค่ะ" ฉันชิมตอนทำจนอิ่มไปแล้ว

"เล่นน้ำเป็นเพื่อนฉัน อย่าบ่นว่าหิวทีหลังแล้วกัน"

"เล่นน้ำ?" ฉันขมวดคิ้วยุ่งทันทีที่เขาพูดจบประโยค

"ชุดอยู่ในห้องนอน ไปเปลี่ยนซะ"

"ว่ายน้ำไม่เป็นค่ะ" ฉันบอก

"มีชูชีพ"

"ในทะ..."

"ไปเปลี่ยนให้เสร็จก่อนฉันทานข้าวอิ่ม" เสียงเข้มพูดตัดประโยคคำพูดฉัน

"..." ถึงกับพูดไม่ออก ไอ้คนเผด็จการเอ๊ย!!! ฉันบ่นด่าในใจ พลางเดินไปที่ห้องนอน ก็คนบอกว่าว่ายน้ำไม่เป็น ยังจะให้เล่นอีก แถมยังเล่นในทะเล ลึกแค่ไหนก็ไม่รู้ ไม่คิดว่าคนอื่นจะกลัวบ้างหรือไง ถึงจะมีชูชีพก็เถอะ

ฉันทั้งบ่นด่าในใจ พอเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน ก็ต้องตะลึงกับชุดว่ายน้ำของเขา

"นี่มันบิกินี" ฉันหยิบชุดบิกินี่สองชิ้นเล็กๆ บนเตียงขึ้นมาดู เศษผ้าชัดๆ แล้วแน่ใจนะว่ามันใส่ลงเล่นน้ำได้เนี่ย

ฉันยืนมองเศษผ้าสองชิ้นนั่นอยู่สักพักถึงตัดสินใจสวมใส่ ถ้าฉันอยากได้ในสิ่งที่ต้องการ มันก็ต้องแลกบ้างแหละ

"ใช้ได้เหมือนกันนะเนี่ย" ฉันหมุนตัว มองตัวเองในกระจก ชุดบิกินี่สีฟ้าสดใส เข้ากับฉันเป็นอย่างดี ไม่ได้หลงตัวเองนะ เข้าจริงๆ อิอิ แต่ก่อนจะเดินออกไป ฉันก็ไม่ลืมสวมชุดคลุม และหยิบครีมกันแดดออกไปด้วย