ยัยแสบแสนอ้อนกับนายมาเฟียเถื่อน

11. โง่หรือแกล้งโง่ Nc

"คุณเฟอร์กัลจะทานข้าวเลยมั้ยคะ" ฉันถามคนตัวโตที่เดินตามมาติดๆ

"รออุ่นอาหารก่อน" เขาบอกพลางเดินนำหน้าฉันไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่

"เล่นเป็นมั้ยคะ สอนหอมหน่อย" ฉันเดินไปนั่งใกล้ๆ ถามคนตัวโต อยากให้เขาสอน เพราะฉันไม่เคยใช้โทรศัพท์หรูขนาดนี้มาก่อน สำหรับฉัน แค่ไม่ใช่รุ่นปุ่มกดก็ดีมากแล้ว

"ต้องมีค่าสอนนะ" เขามองโทรศัพท์ในมือฉัน สายตาเจ้าเล่นนั้นมันอะไร

"หอมไม่มีเงิน" ฉันทำปากยื่น ทำไมเขางกแบบนี้ อุตส่าห์ซื้อโทรศัพท์ให้ใช้ตั้งแพง แต่งกค่าสอน

"ฉันไม่เอาเงินหรอก" เขารับโทรศัพท์ไป แล้วเริ่มสอนให้ ทั้งที่ฉันยังไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร

"เปิด ปิดเครื่อง ปุ่มนี้" เขาเริ่มสอน ฉันรีบสลัดความคิดในหัวออก แล้วฟังเขาอย่างตั้งใจ "เสียงขึ้นลง"

"ค่ะ" ฉันพยักหน้าเข้าใจ ตามองโทรศัพท์

"เรียนตั้งใจแบบนี้มั้ย" เขาหันมามองหน้าฉัน

"ตั้งใจสิคะ หอมชอบเรียน" เห็นแบบนี้ฉันก็รักการเรียนนะ

"แล้วทำไมไม่เรียน ไปทำงานที่ผับทำไม"

"หาเงิน" ถามอะไรแปลกๆ ถ้าไม่ต้องการเงิน ใครจะไปทำงานในที่แบบนั้นกันล่ะ

"..." เขามองหน้าฉัน สายตาบอกให้เล่าต่อ

"แม่หอมเสียแล้วค่ะ หอมอยู่คนเดียว ญาติก็ไม่มี เงินก็ไม่มี เลยต้องหาเงินเอง" ฉันขยายความให้เขาฟัง ว่าทำไมต้องไปทำงานในที่แบบนั้น

"..." เขาก็ยังคงมองฉันนิ่ง ให้พูดต่อ

"ตอนแรกก็เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย แต่พวกเจ้าหนี้มันเขี้ยว หาเงินส่งหนี้ไม่ทันก็เลยต้องออก ทำงานหาเงินใช้หนี้ให้หมดก่อน" ที่เป็นหนี้ไม่ใช่เพราะใช้จ่ายฟุ่มเฟือย แต่เป็นหนี้ที่เอามารักษาแม่

"มีหนี้ด้วย?" เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

"ค่าใช้จ่ายในการรักษาแม่ ต้องใช้เงินก้อนโตค่ะ" ฉันไม่เคยเสียใจสักนิดที่หยิบยืมเงินก้อนนั้นมารักษาแม่ ถึงสุดท้ายท่านจะจากไป แต่ก็ยื้อเวลาให้เราได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันนานเป็นปีๆ

"...ยังอยากเรียนอยู่มั้ย" เขามองฉันนิ่ง ก่อนจะเอ่ยถาม

"...ไม่รู้สิคะ" ฉันนิ่งคิดก่อนจะตอบ

"ทำไม?"

"..." ฉันเม้มปากแน่น ฉันในตอนนี้ยังสามารถกลับไปจุดนั้นได้อีกเหรอ

"อยากเรียนก็รีบบอกตอนที่ฉันกำลังใจดี"

"คะ...คุณ..." ฉันเงยหน้าขึ้น เขาพูดแบบนี้หมายความว่าไง

"หนึ่ง"

"สอง"

"อยากเรียนค่ะ" ฉันโพล่งออกไปแบบไม่คิด หัวใจเต้นตึกตักๆ ฉันยังมีโอกาสกลับไปเรียนได้ด้วยเหรอ

"ก็แค่นี้ เดี๋ยวฉันให้คนจัดการให้"

"อึก...หอมจะได้กลับไปเรียนจริงๆ เหรอคะ" ฉันกลืนก้อนสะอึกที่จุกตรงคอลงแล้วถาม แต่ว่า... "แล้วหนี้..."

"ฉันไม่มีปัญญาจ่าย?" เขาเบิกคิ้วขึ้นสูง

"เปล่าค่ะ ไม่ใช่แบบนั้น" ก็รู้หรอกว่าเขารวย สามารถจ่ายให้ได้ แต่เป็นเงินก้อนโตมาก ฉันเกรงใจ

"เธอค่อยมาผ่อนกับฉันแล้วกัน"

"ขอบคุณค่ะ^^ หอมสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน แล้วก็จะหาเงินมาคืนทุกบาททุกสตางค์เลยค่ะ^^" ฉันรีบตอบตกลง ยังไงติดหนี้เขาก็ดีกว่าติดหนี้พวกนั้นเป็นไหนๆ ถึงเขาจะน่ากลัวกว่าก็เถอะ

ก่อนที่เราจะคุยกันต่อ แม่บ้านก็เดินเข้ามาแล้วรายงานเฟอร์กัล

"อาหารพร้อมแล้วค่ะ"

"ไปกินข้าว" เขาบอกแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินนำฉันไปที่โต๊ะอาหาร

"^^" ฉันยิ้มตาปิด เดินตามหลังเขาไปอย่างอารมณ์ดี ก็มีแต่เรื่องดีๆ นี่นา ทั้งได้โทรศัพท์เครื่องใหม่ มีคนใช้หนี้ให้ก่อน แถมยังได้กลับไปเรียนด้วย อะไรจะโชคดีขนาดนี้

"อันนี้ห้องหอมนะคะ" ฉันบอกคนตัวโตที่เดินตามหลังมา หลังจากจบมื้ออาหาร

ห้องเขาอยู่อีกฝั่งนะ จำผิดเพราะที่นี่ไม่ใช่ที่บ้านแน่ๆ

"แล้ว?" เขาทำหน้ากวนๆ ทำฉันตกใจ มีโหมดนี้กับเขาด้วยเหรอเนี่ย

"แล้วคุณเฟอร์กัลตามมาทำไมคะ"

"ฉันเป็นคนจ่ายเงิน ไม่มีสิทธิ์?" สวนกลับได้หน้าหมั่นไส้มาก

"ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ถ้าคุณอยากพักห้องนี้ หอมนอนห้องอื่นก็ได้" ฉันเสียสละให้เลยนะเนี่ย แต่ก่อนจะหันหลังเดินไปห้องอื่น ตัวฉันก็ปลิวหลังชิดกำแพง

พรึ่บ

"โง่หรือแกล้งโง่" เขาเท้าแขนข้างหนึ่งกับกำแพง มองสบตาฉันไม่ชอบใจนัก

"ก็ปกติจะเรียกไปหานี่" ฉันหลบสายตาเล็กน้อย เริ่มรู้แล้วว่าเขาต้องการอะไร

"รีบทำให้ฉันพอใจ" เขาใช้มืออีกข้างจับคางฉันให้หันกลับมาสบตาเขา

"อันนี้จ่ายค่าโทรศัพท์ ค่าสอน หรือค่าเรียนคะ" ฉันยกมือขึ้นโอบรอบคอเขา

"หึ ฉลาดขึ้นแล้วนี่" เขากระตุกมุมปากยิ้มชอบใจ

จุ๊บ

"ตอบหอมสิคะ" ฉันเขย่งปลายเท้าขึ้นจุ๊บปากเขาอีกครั้ง ทำหน้าอ้อน

"อยู่ที่เธอ ว่าจะทำให้ฉันพอใจได้มากแค่ไหน ถ้าเป็นค่าสอนต้องทำให้ฉันพอใจมากหน่อย เพราะเวลาฉันมีค่า" เขาก้มลงกระซิบบอก ฉันจึงใช้จังหวะนั้นเอียงคอไปจูบปากเขาอีกครั้ง

จุ๊บ จ๊วบ

ฉันดึงคอเขาไว้แน่น สอดปลายลิ้นเข้าไปในช่องปากเขา เหมือนที่เขาเคยทำกับฉัน แต่แค่ครู่เดียวเท่านั้น เขาก็จูบตอบกลับมาอย่างดูดดื่ม

จุ๊บ จ๊วบ

"อือออ" ฉันส่งเสียงในลำคอ ทั้งจูบตอบและโอบกอดคอเขา เราผลัดกันจูบไปมาสลับกันอยู่ครู่ใหญ่ จนฉันเริ่มหายใจไม่ทัน เขาจึงผละจูบออก และไม่ปล่อยให้เวลาเสียเปล่า ปากและจมูกคมของเขาเลื่อนจากปากไปที่คอฉัน ซุกไซ้ที่ข้างคอ

"อือออ อ่าาา" ฉันแหงนหน้าขึ้น เอียงคอให้คนตัวโตได้ซุกไซ้สะดวก ความรู้สึกนี้มาอีกแล้ว ฉันไม่เคยควบคุมมันได้เลย

"อืออ อ่ะ อ่าาา" ฉันส่งเสียงและกัดริมฝีปากล่าง เมื่อใบหน้าคมเลื่อนลงไปที่อกสัมผัสปลายยอดด้วยริมฝีปาก

"อืมมมม คุณเฟอร์กัล" ฉันเรียกเขาเสียงกระซิบ สอดมือเข้าไปขยำเส้นผมดกดำของเขา ระบายความเสียวซ่าน

พรึ่บ!!

"ว้าย!!" ฉันร้องด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ๆ เขาก็หยุดชะงัก จากนั้นตัวฉันก็ลอยจากพื้น มือแข็งๆ ของเขาผลักประตู ก้าวขายาวๆ เข้าไปในห้องนอน

พรึ่บ!

เขาวางฉันลงบนเตียงกว้าง แล้วจูบปากฉันทันที

จุ๊บ จ๊วบ

"อือออ"

"อื้อออ"

เราส่งเสียงในลำคอด้วยความพอใจ ทั้งที่ยังจูบกันอย่างดูดดื่ม ริมฝีปากแทบจะหลอมละลายเป็นเนื้อเดียวกัน

"หอมทำ" ฉันบอกเมื่อผละจูบออก ไม่รู้เอาความกล้ามาจากไหนเหมือนกัน รู้แค่ว่าอยากทำให้เจ้าพอใจ

"...?" เขามองฉันสายตาสงสัยเล็กน้อย

">///<" ฉันไม่ตอบ ยื่นมือไปสัมผัสที่ซิปกางเกงของเขา

"หึ!" เขากระตุกมุมปากยิ้ม ยืนตัวตรงเต็มความสูง ยื่นมือมาสัมผัสริมฝีปากฉัน ก่อนจะพูด "จัดการมัน"