10. ความสุขเริ่มก่อตัว
1165 Words
ฉันไม่รู้ว่าเราใช้เวลาในห้องน้ำนั่นนานเท่าไหร่ รู้เพียงว่าฉันถูกอุ้มออกมาโดยคนตัวโต ที่ทำให้ฉันหมดแรงในห้องน้ำนั่น >///วันต่อมา
เฟอร์กัลทำตามที่พูด เขาพาฉันไปทำงานด้วย ซึ่งอยู่ใกล้กับทะเล ไม่สิ ชิดติดทะเลเลยแหละ เขาให้คนมาส่งฉันที่พูลวิลล่า ส่วนเขาไปทำงาน
ฉันออกมาเดินเล่นริมชายหาดคนเดียว ที่ไม่ใช่คนเดียว เพราะมีบอดี้การ์ดจับตามองอยู่ใกล้ๆ ที่นี่เป็นหาดส่วนตัว เฟอร์กัลเลยให้อิสระฉัน
"เจ้าปู" ฉันนั่งลงมองปูตัวน้อยวิ่งเข้ารู มองหอย มองน้ำทะเล ทราย มองธรรมชาติรอบๆ ตัว
"จะจับมันกินรึเปล่า" เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง
"คุณเฟอร์กัล" ฉันยิ้มตาปิดดีใจ ไม่คิดว่าเขาจะเสร็จงานเร็วขนาดนี้
"เล่นคนเดียว?" เขาเลิกคิ้วมองเล็กน้อย ก็เห็นอยู่ยังจะถามอีก
"เล่นกับเจ้าปู" ฉันชี้มือให้เขาดูเจ้าปูตัวน้อย
"ไม่มีเพื่อนเล่น?"
"อือ คุณเฟอร์กัลไปทำงานนี่"
"ฉันเป็นเพื่อนเล่น?"
"อือ" ฉันพยักหน้ารัว ก็ตั้งแต่แม่เสีย ฉันก็ไม่มีใคร เพื่อนที่เรียนด้วยกันก็ไม่ค่อยสนิท เพราะฉันต้องทำงานตลอด ไม่มีเวลาเที่ยวเล่นกับใคร จึงไม่มีกลุ่มเล่น จะบอกว่าหัวเดียวกระเทียมลีบก็ได้ จนได้มาเจอเขา เฟอร์กัล คนที่ให้ชีวิตใหม่กับฉันก็ว่าได้ ตอนนี้ฉันสนิทใจกับเขามากที่สุด แค่มีเขาก็รู้สึกเพียงพอแล้วสำหรับตอนนี้
"หึ" เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย "แดดร้อน ตอนเย็นค่อยมาเล่นมั้ย"
"ไม่เอา" ฉันปฏิเสธทันที
"ฉันต้องกลับไปทำงานแล้ว"
"อ้าว งานยังไม่เสร็จเหรอคะ" ฉันลุกขึ้นยืนคุยกับเขา
"ปวดท้องน่ะ เลยแวะมาดู"
"..." ฉันขมวดคิ้วยุ่งไม่เข้าใจ ปวดท้องแล้วทำไมแวะมาดู งง
"ไปละ" ว่าแล้วเขาก็เดินหันหลังกลับไป ทิ้งฉันไว้กับประโยคก่อนหน้า
"ไอ้คนบ้า!!" ฉันก่นด่าตามหลัง เมื่อคิดได้ คือเขาปวดท้องเข้าห้องน้ำ เข้าเสร็จจึงแวะมาดูฉันแบบนี้ใช่มั้ย แต่ทำไมต้องมาเข้าห้องน้ำถึงนี่ด้วยล่ะ
"รอด้วยค่ะ" ฉันมองแผ่นหลังกว้างที่ไกลออกไปเรื่อยๆ ก็ออกตัววิ่งตามไป
"..." เขาหยุดเดิน หันมามองฉัน
"กลับด้วย" ฉันยิ้มแห้ง เกาะแขนแกร่ง เดินกลับวิลล่าพร้อมเขา ระหว่างทางก็ชวนคุย ถามนั่นถามนี่
"งานจะเสร็จกี่โมงคะ"
"ยังไม่รู้"
"ทันมื้ออาหารเย็นมั้ยคะ"
"ทำไม"
"เตยหอมจะรอทานด้วย ไปเดินเล่นชายหาดด้วยกันด้วย"
"จะรีบกลับแล้วกัน"
"อื้อ" ฉันพยักหน้า ตายิ้มปิด แค่เขาพูดว่าจะรีบกลับมา ฉันก็ดีใจแล้ว
หลังจากเฟอร์กัลกลับไปทำงาน ฉันก็รออยู่ในวิลล่า ไม่ได้ออกไปที่ชายหาดอีก รอไปพร้อมกับเขา แต่ว่ารอเท่าไหร่ก็ไม่เห็นร่างโต
17.00 น. ก็แล้ว
18.00 น. ก็แล้ว
20.00 น. ก็แล้ว
ไร้วี่แวว อาหารที่ให้คนจัดมารอ ก็เย็นชืดหมดแล้วด้วย
"คุณเฟอร์กัลจะกลับมาเมื่อไหร่คะ" ฉันทนรออีกต่อไปไม่ไหว เดินไปถามพี่การ์ด
"ไม่ทราบเลยครับ" ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งมาก เหมือนนายไม่มีผิด
"ค่ะ" ฉันเดินคอตกกลับไปในบ้าน
"คนโกหก" ฉันก่นด่า แต่ระหว่างเดินคอตกอยู่นั้น
"เป็นอะไร" เสียงนี้มัน
"คุณเฟอร์กัล!!" ฉันหันขวับไปมอง เห็นคนตัวโตยืนทำหน้าหล่ออยู่
"เป็นไร" เขาถามอีกครั้ง
"ก็นึกว่าจะไม่มาแล้ว" ฉันทำปากยื่น คิดว่าจะได้ทานข้าวคนเดียวเสียอีก
"ติดงาน"
"ไม่บอกก่อนล่ะ" ฉันทำปากยื่นงอน งอนจริงๆ นะ
"ติดต่อไม่ได้นี่" คำพูดนี้อีกแล้ว
"..." ฉันเม้มปากแน่น เขาก็รู้ว่าฉันไม่มีโทรศัพท์นี่ แต่ถ้าเขาอยากติดต่อฉัน มีเหรอคนอย่างเขาจะทำไม่ได้ บอดี้การ์ดเยอะแยะ
"เอา" เขายื่นถุงกระดาษในมือให้ฉัน
"คะ?" ฉันมองอย่างสงสัย เขาให้ฉันเหรอ
"ไม่เอาเก็บ" เขาดึงถุงกระดาษคืน แต่ใครจะยอมล่ะ
"เอาสิ^^" ฉันรีบคว้าไว้ แล้วเปิดดู
กล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้า ค่อนข้างเปิดยากนิดหน่อย แต่ฉันก็ยืนเปิดมันตรงนั้นด้วยความอยากรู้
"โทรศัพท์!!" ฉันตกใจกับของในกล่อง รุ่นใหม่ล่าสุดเสียด้วย "ให้หอมเหรอคะ"
"ติดต่อไม่ได้ เดี๋ยวก็งอนอีก" เขาพูดทีเล่นทีจริง
"ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ^^"
ฟอดดด ฟอดดด
ฉันดีใจกระโดดหยองๆ แต่ไม่ลืมขอบคุณเขา หอมแก้มไปอีกสองฟอด แล้วรีบเดินเข้าไปในวิลล่า ศึกษาโทรศัพท์เครื่องใหม่ เย้ๆๆๆ
บอดี้การ์ดตัวโตทั้งมือซ้ายมือขวา ยืนมองภาพนั้นอยู่ไม่ไกลนัก มองนายตัวเองเดินตามร่างบางเข้าไปในวิลล่า พร้อมรอยยิ้มที่พวกเขาไม่ได้เห็นมานาน
"ไม่เห็นนานแล้ววะ" คีแรนพูดขึ้น
"จะดีกว่านี้ถ้าไม่ใช่..." พูดแล้วชองก็ถอนหายใจ พร้อมกับคีแรน
"เฮ้อ..." "เฮ้อ..."
อนาคตจะเป็นยังไงไม่รู้ แต่ตอนนี้นายพวกเขามีความสุข ก็น่าจะเพียงพอแล้ว
"ไป" คีแรนตบบ่าเพื่อน แล้วเดินจากตรงนั้นไปบ้านพักตัวเองที่อยู่ใกล้ๆ
- Writer
