9. เริ่มหวาน

1165 Words

ตลอดสามวันที่เขาไม่อยู่ ไม่มีการติดต่อใดๆ กลับมา ทำให้ฉันมีเวลานั่งคิดนอนคิดเรื่องของเขา ทบทวนความรู้สึกตัวเอง คิดแล้วคิดอีกเป็นพันๆ รอบ ความรู้สึกที่ฉันมีให้เขา... "นายกลับมาแล้ว" ขณะที่ฉันกำลังนั่งทานข้าวเช้าอยู่นั้น เสียงเอะอะโวยวายก็ดังขึ้น เหล่าแม่บ้านและบอดี้การ์ดต่างพากันเดินไปหน้าบ้านเพื่อต้อนรับนายของพวกเขา นั่นก็คือ เฟอร์กัล "คุณผู้ชายมาแล้วค่ะ" น้าก้อยเดินมาบอกฉัน "ค่ะ" ฉันพยักหน้ารับ แล้ววางช้อนลง เดินออกไปหน้าบ้าน เดินไปถึงเป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างโต ก้าวขาลงรถ เขามองสบตาฉัน แต่ไม่มีบทสนทนาหรือคำทักทายใดๆ เขาเดินผ่านฉันเข้าไปในบ้าน พร้อมกับพี่คีแรน และชายชุดดำอีกคน ซึ่งฉันไม่เคยเห็นหน้า "หึ!" เสียงหัวเราะเยาะดังจากด้านหลัง ไม่บอกก็รู้ว่าใคร เพราะเคยได้ขึ้นเตียงเจ้านาย ก็เลยกล้าทำอะไรมากกว่าคนอื่นล่ะมั้ง ฉันไม่ได้สนใจ กลับไปนั่งทานข้าวต่อ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ปากท้องต้องอิ่มไว้ก่อน พวกเขาหายเข้าไปในห้องทำงาน เกือบเที่ยงถึงพากันออกมา แต่ก็นั่งคุยในห้องรับแขกต่ออีก ระหว่างที่พวกเขาคุยกัน ก็ไม่มีใครเข้าไปรบกวน ฉันรู้เพราะนั่งอ่านหนังสืออยู่สวนข้างๆ ห้องรับแขกพอดี "ทานข้าวค่ะ" น้าก้อยเดินมาตามเมื่อถึงมื้อเที่ยง "ค่ะ^^" ฉันพยักหน้า เดินเข้าไปในห้องอาหารทันที บอกแล้วจะเกิดอะไรขึ้น ปากท้องต้องมาก่อน แต่ทว่า ไม่ได้มีแค่ฉันกับคุณเฟอร์กัล พี่คีแรน กับผู้ชายที่เพิ่งเจอหน้าก็นั่งอยู่ด้วย "^_^" ฉันยิ้มก้มหัวให้ แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ว่างอยู่ "นี่ชอง มือซ้ายฉัน" คุณเฟอร์กัลแนะนำให้ฉันรู้จัก "เตยหอมค่ะ^^" ฉันยิ้มทักทาย และแนะนำตัว "ยินดีได้รู้จักครับ" เขายิ้มให้อย่างเป็นมิตร ด้วยท่าทางสุขุม จากนั้นมื้ออาหารก็เริ่มขึ้น พวกเขาทั้งสามคุยเรื่องงานกัน ซึ่งฉันนั่นไม่รู้อะไรเลย กินอย่างเดียว หลังจบมื้ออาหาร คีแรนกับชองก็เดินออกมาจากบ้านใหญ่ ไปที่บ้านหลังข้างๆ ซึ่งเป็นบ้านพักของพวกเขาโดยเฉพาะ "เรื่องจริง?" ชองพูดขึ้น "มึงก็เห็น" คีแรนตอบเพื่อน รู้ว่าชองหมายถึงอะไร "แล้วแบบนี้..." "กูก็ยังไม่รู้" ทั้งสองมองหน้ากันอย่างหนักใจ แต่จะเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก็อยู่ข้างนายตัวเอง หลังจากทานมื้อเที่ยงเสร็จ ทุกคนก็แยกย้าย ฉันก็จะกลับไปนั่งอ่านหนังสือต่อ แต่ว่า... "ไปไหน" เสียงเข้มที่ไม่ได้ยินหลายวันถามขึ้น "อ่านหนังสือค่ะ" "ฉันอยากแช่น้ำ" "...?" ฉันขมวดคิ้วยุ่ง มาบอกฉันทำไม อยากอาบก็อาบไปสิ "ขึ้นไปเตรียมน้ำ" เขาบอกแล้วเดินนำไป นี่สรุปฉันต้องไปใช่มั้ย "เหอะ!" ฉันกลอกตา มองบนใส่ แต่ก็ต้องเดินตามไปเตรียมน้ำให้คุณผู้ชาย ฉันเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ เตรียมน้ำอุ่นๆ ให้เขา แต่ในขณะนั้น... "ว๊าย!!" ฉันร้องตกใจ เมื่อร่างโตเดินเปลือยเข้ามาในห้องอาบน้ำ "ทำอย่างกับไม่เคยเห็น" พูดแล้วก็ก้าวลงในอ่าง "ใครจะคิดว่าเดินโทงๆ มาล่ะ!" ฉันบ่นอุบ พลางลุกขึ้น แต่จังหวะนั้น... "ว๊าย!!" ตู้ม!! ร่างบางลอยลงไปในอ่าง เสื้อผ้าเปียกไปหมด "ถูหลังให้หน่อย" "บอกดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องทำให้ฉันเปียกแบบนี้เลย" "นวดด้วย" "เฮ้อ..." ฉันถอนหายใจเล็กน้อย "หันหลังมาสิคะ" "แบบนี้" เขาทำเสียงเข้ม ตาจ้องมองมาที่ฉันไม่วาง "แบบนี้จะถูหลังได้ยังไง? นั่งหันหน้าเข้าหากัน แล้วบอกให้ถูหลัง เขาบ้าหรือเปล่า?" "เป็นอะไร?" มือโตเชยคางมนฉันขึ้นสบตา "คะ?" "ถามว่าเป็นอะไร" "ไม่ได้เป็นไรค่ะ" "ฉันไม่ชอบคนโกหก" "..." ฉันเม้มปากแน่น หลบสายตาคม "ฉันไปทำงานมา กลับมาเจอหน้าแบบนี้?" เขามองใบหน้าฉัน "ก็หายไปตั้งหลายวัน" ฉันทำปากยื่น "โกรธ?" "ไม่ติดต่อมา" "มีโทรศัพท์?" "ทะ... โทรศัพท์บ้านไง" ฉันลืมไปว่าตัวเองไม่มีโทรศัพท์มือถือ ก็ตั้งแต่วันที่โดนจับตัวไป โทรศัพท์ฉันก็หายสาบสูญ "ทำงานไม่มีเวลา" "ข้ออ้าง" ฉันทำปากยื่นใส่ เขาโกหก จุ๊บ จ๊วบ "อื้อออ" ฉันร้องดิ้น ทันทีที่ร่างโตฉกฉวยริมฝีปากยื่นๆ ของฉัน "อื้อ!!!" ฉันร้องอีกครั้ง เมื่อเขากัดเข้าที่ริมฝีปาก "น่ากัดเอง" เขาบอกชิดหูฉัน เมื่อถอดปากออก งับ!! ฉันงับปากได้รูปนั่นคืน ใครบอกให้กัดก่อน แต่แทนที่เขาจะไม่ชอบใจ กลับกดหัวฉันไว้แล้วจูบตอบกลับ "อื้อออ" ฉันร้องในลำคอ จุ๊บ จ๊วบ ไอ้คนขี้โกง! ฉันก่นด่าในใจ พยายามจะทุบตีอกแกร่ง แต่ก็ถูกรวบมือทั้งสองข้างอย่างรู้ทัน จุ๊บ จ๊วบ "อื้ออ" ฉันส่งเสียงต่อต้าน แต่ก็ไม่เป็นผล เขายังคงจูบฉันต่อ แถมยังดูดดื่มขึ้นเรื่อยๆ จนร่างกายที่พยายามต่อต้าน เริ่มอ่อนระทวย จากดูดดื่มก็ค่อยๆ เป็นอ่อนโยน ละเมียดละไม จนฉันหลงใหลตกอยู่ในห้วงภวังค์ ดูดดื่ม อ่อนโยน ร้อนแรงสลับกันไป ทำเอาฉันคิดอะไรไม่ออก เตลิดไปกับเขา จนเริ่มรู้สึกหายใจไม่ทัน เพราะเขาไม่ปล่อยช่องว่างให้หายใจเลย "อื้อออ" ฉันผลักเขาออก แล้วหอบหายใจเหนื่อย เฮือก เฮือก เฮือก "เกือบตายแล้ว!" ฉันก่นด่าคนตรงหน้า หายใจเข้าออกลึกๆ เขาจะฆ่ากันหรือไง "แค่นี้เอง" เขาเชยคางฉันขึ้นมอง สายตาชอบใจนั่นอะไร? "ไม่เอาแล้ว อาบเองเลย" ฉันสะบัดหน้าออกจากการกอบกุมมือโต แล้วลุกขึ้นยืน แต่ว่า... พรึ่บ "ใครให้ไป?" "...แกล้งทำไมเล่า" ฉันเม้มปากแน่น จ้องมองหน้าคม ก่อนพูดน้ำเสียงเง้างอน "กล้างอนฉันแล้วเหรอ?" เขาจ้องมอง สีหน้าอ่านไม่ออก ไม่รู้เลยว่าความหมายของประโยคจะสื่อไปทางไหน "..." ฉันเม้มปากแน่น ค่อยๆ นั่งลงที่เดิม รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ ความรู้สึกนี้... คือความน้อยใจเหรอ? เขาเชยคางฉันขึ้นสบตา แล้วจุ๊บปากเบาๆ จุ๊บ ง้อเหรอ? ฉันคิดไปเองหรือเปล่า "ใครแต่งตัวมารอถึงเช้า?" เขาโอบกอดเอวคอดของฉัน กระซิบถาม เขารู้ได้ไง! "ชุดไหน ฉันอยากเห็น" "ไม่เอา เดี๋ยวโดนว่าเป็นอีตัว" "ใคร?" "คนที่เคยขึ้นเตียง..." จุ๊บ จ๊วบ เขาปิดปากฉันที่ยังพูดไม่จบด้วยริมฝีปากได้รูปของเขา เป็นการบอกว่าไม่ให้พูด ก็เขาถามเองนี่น่า ฉันก็ไม่อยากพูดถึงหรอก... ชิ!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more