ยัยแสบแสนอ้อนกับนายมาเฟียเถื่อน

8. เขาต้องรักฉัน!

ณ คฤหาสน์หลังโต ฉันที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ นั่งมองตัวเองในกระจก ยังคงอึ้งกับความจริงที่ได้รับรู้ในร้านอาหาร อะไรมันผิดพลาดตั้งแต่ตอนไหน ชีวิตฉันไม่สงบสุขเพราะใครกันแน่ ไอ้เสี่ยชัช เฟอร์กัล หรือ... ตัวฉันเอง

ถ้าวันนั้นฉันไม่ประกาศออกไปแบบนั้น... ไม่สิ ที่ประกาศออกไปแบบนั้นเพราะจะโดนไอ้เสี่ยชัชจับไปทำเมียน้อยมัน ถ้าเฟอร์กัลไม่มีศัตรู... ไม่ๆๆ เขาไม่ผิด สรุป... ไอ้เสี่ยชัชนั่นแหละผิด!

"ถ้าพวกมันจับตัวฉันไป เขาจะไปช่วยมั้ย?"

"ถ้าพวกมันต่อรองเรียกราคาเกินที่เขาจะรับไหว เขาจะยังช่วยฉันมั้ย?"

"แล้วถ้าพวกมันเรียกจนเขาล้มละลายเลยล่ะ?"

จะมีใครยอมจ่ายเพื่อผู้หญิงที่ไม่ใช่แฟนได้มากขนาดนั้น? แฟน... ใช่! นอกเสียจากว่า... เขาจะเป็นแฟนฉัน หลงฉันจนหัวปักหัวปำ ใช่!! ทางออกเดียวตอนนี้...

"เขาต้องรักฉัน!!!" ฉันทวนคำในหัวตัวเองพลางมองกระจก หน้าเปลือยไร้เครื่องสำอาง ผมยุ่งเหมือนรังนก เสื้อยืดย้วยตัวโคร่ง

"หึๆ" ฉันมองตัวเอง ยังรู้สึกสมเพชเลย... เพราะแบบนี้หลายวันที่ผ่านมา เขาถึงไม่ยอมแตะต้องตัวฉันหรือเปล่า? ไม่เหมือนวันแรกๆ เลย คืนนี้ก่อนจะไปหาเขา ต้องจัดการตัวเองสักหน่อยเสียแล้ว

คิดแล้วฉันก็ลุกไปเปิดตู้เสื้อผ้าที่มีคนจัดเตรียมให้นั่นแหละ หาชุดที่คิดว่าตัวเองใส่แล้วเซ็กซี่สุดๆ จากนั้นก็แต่งหน้า ทาปาก จัดแต่งทรงผม

"ฉันนี่ก็สวยใช้ได้อยู่นะ" ฉันหมุนตัว มองตัวเองในกระจก แบบนี้น่าจะมัดใจเขาได้อยู่แหละ

แต่งตัวเสร็จก็ออกจากห้อง ตรงไปยังห้องนอนของเฟอร์กัลอย่างเช่นทุกวัน

ก๊อกๆ

"เข้าไปนะคะ" ฉันเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป อย่างทุกวัน แต่วันนี้ทุกอย่างกลับมืดสนิท ไม่มีแสงไฟจากในห้อง หรือเสียงใดๆ

พรึ่บ

ฉันเปิดไฟ แล้วเดินเข้าไปรอในห้อง

"อีกเดี๋ยวเขาคงจะมามั้ง..." ฉันพูดกับตัวเอง เดินไปนั่งรอที่โซฟาตัวใหญ่

10 นาทีผ่านไป

20 นาทีผ่านไป

1 ชั่วโมงผ่านไป

2 ชั่วโมงผ่านไป

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ก็ยังคงไร้วี่แวว วันนี้แต่งตัวสวยมาเลยนะ รอเก้อเหรอ... ฉันคิดในใจ แต่ก็ไม่ยอมแพ้ นั่งรอต่อไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ถึงเผลอหลับไป รู้สึกตัวอีกที ท้องฟ้าด้านนอกก็สว่างแล้ว ฉันมองไปรอบๆ ห้อง... ก็ยังคงไร้วี่แววของเจ้าของ เขาไม่ได้กลับมา

"เฮ้อ..." ฉันถอนหายใจ แล้วเดินกลับห้องตัวเอง

ฉันจัดการอาบน้ำ แต่งตัว แล้วลงมาทานข้าวเช้าอย่างเคย แต่สายตามองคนในบ้านไม่เหมือนเดิม

"เห็นมั้ย แต่งตัวเป็นอีตัวไปรอเก้อ"

"สำคัญบ้าบออะไร ไม่รู้ว่านายไปไหน"

"อยากขำ ทำตัวเหมือนคุณหญิง ทั้งที่ไม่ได้สำคัญอะไรเลย"

"อีตัวชัดๆ"

คำซุบซิบนินทาดังแว่วมาตลอดทาง กระซิบเหมือนไม่อยากให้ได้ยิน แต่จริงๆ อยากให้ได้ยินนั่นแหละ

อีตัวงั้นเหรอ... ไม่สำคัญงั้นเหรอ... เหอะ คงเป็นอย่างที่ว่ากันแหละ ฉันมันอีตัว แต่งตัวไปรอผู้ชาย ฉันมันไม่สำคัญ เขาไปไหนก็ไม่รู้... แต่ถึงฉันจะเป็นยังไง พวกหล่อนก็ไม่มีสิทธิ์มาว่า!!!!!

"วันนี้มีอะไรทานบ้างคะ" ฉันนั่งลงที่ประจำของตัวเอง

"ข้าวต้มปลา" แม่บ้านประจำห้องอาหารตอบเสียงห้วน

"น้าก้อยล่ะ?" ฉันถามไม่มีหางเสียง ก็พูดไม่ดีก่อน

"ไปจ่ายตะ...ลาด" น้ำเสียงหาเรื่องมาก

"ตักข้าวสิ" ฉันเหลือบมอง ออกคำสั่ง

หล่อนทำหน้าไม่พอใจ แต่ก็ตักให้ แต่ฉันก็ไม่พอใจเหมือนกัน

"ถ้วยนี้เยอะไป ไม่เอา ตักถ้วยใหม่" ฉันกอดอกมองถ้วยข้าวต้มตรงหน้า

"หาเรื่องเหรอ?"

"มีหน้าที่อะไรก็ทำไปสิ หน้าที่อีตัวคือขึ้นเตียง ฉันยังทำบ่นเลย" ฉันกอดอก เท้าแขนกับโต๊ะ กวาดสายตามองพวกนินทา คิดว่าฉันกลัวหรือไง... หญิงๆ ฉันพร้อมบวกเสมอ

"ยอมรับหน้าด้านๆ"

"ถ้าฉันหน้าด้าน แล้วเธอหน้าหนาอะไรล่ะ? น่าาาาสมเพช"

"อีตัว! คิดว่าตัวเองได้ขึ้นเตียงนายคนเดียวหรือไง?"

"โอ๊ะ? เป็นอีตัวเหมือนกันเหรอเนี่ย แล้วทำไมยังเป็น..." ฉันลากสายตาดูเธอหัวจรดเท้า "ยังเป็นแม่บ้านอยู่ล่ะ? ปีนได้ไม่สูงเหรอ"

"กรี๊ดดด อีบ้า!! กูจะเอาเลือดปากมึงออก!" หล่อนกรี๊ดอย่างบ้าคลั่ง พุ่งตัวเข้ามาหาฉัน แต่ดีที่เพื่อนๆ ของหล่อน เข้ามาขวางไว้ ไม่งั้นฉันโดนกระชากผมโดยไม่ทันตั้งตัวแน่

"พอแล้วๆ!"

"ก็ดูมันสิ!!" เธอยังคงโมโห ผลักเพื่อนออก แล้วพุ่งตัวมาหาฉัน แต่เพื่อนเธอสามคนก็ไม่ปล่อยให้มาถึงตัวฉัน

"เอาน่าจัน มันเป็นคนโปรดอยู่นะ" เพื่อนๆ พยายามห้าม แล้วลากตัวเธอออกไป

"ฉันจะฟ้องคุณท่าน! กรี๊ดดดดด!"

"เกิดอะไรขึ้นคะ?" น้าก้อยวิ่งเข้ามาในห้องอาหาร หน้าตาตกใจ

"เปล่าค่ะ ก็แค่หมาบ้า น้ำลายเยอะ" ว่าแล้วฉันก็หันหลัง เดินกลับห้องตัวเองไป

ปึก!!

"เหอะ... เคยขึ้นเตียงเหมือนกันงั้นเหรอ? สำส่อน!!" ฉันทิ้งตัวนั่งบนเตียงด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

ก๊อกๆ

"น้าขอเข้าไปนะคะ" เสียงเคาะประตูดังขึ้น ตามด้วยเสียงของน้าก้อย

"ค่ะ" ฉันตอบไม่สบอารมณ์นัก ก็คนมันกำลังโกรธอยู่นี่

"ไม่เจ็บตรงไหนใช่มั้ยคะ?" น้าก้อยรีบเดินเข้ามาหา ถามอย่างเป็นห่วง

"ไม่ค่ะ" ฉันส่ายหัวเล็กน้อย

"น้าไม่อยากให้คุณมีเรื่อง คุณผู้ชายไม่ชอบ"

"หล่อนมาหาเรื่องหอมก่อน! ไม่ยอมหรอก" ฉันกอดอกเชิดหน้า เรื่องอะไรฉันจะยอม ไม่ไปบอก ยัยนั่นไม่มาหาเรื่องฉันล่ะ

"เฮ่อ... ไม่เจ็บตัวก็ดีแล้วค่ะ แล้วทานข้าวหรือยังคะเนี่ย?"

"ยังค่ะ ก็เพราะจะทานข้าวนั่นแหละ มีเรื่องก่อน เลยไม่ได้กินเลย" ฉันบอกหน้ายุ่ง

"เดี๋ยวน้าไปยกขึ้นมาให้ค่ะ" ว่าแล้วน้าก้อยก็ลุกขึ้นจะเดินออกจากห้อง แต่ฉันถามขึ้นก่อน

"คุณเฟอร์กัลไปไหนคะ?"

"ลอนดอนค่ะ มีงานด่วนเข้ามา สองสามวันถึงกลับ" น้าก้อยตอบก่อนจะออกไป

"คนทั้งบ้านรู้กันหมด ยกเว้นฉันสินะ หึ..." ไม่คิดจะบอกกันเลย...

ฟึ่บ

ฉันทิ้งตัวลงนอนคว่ำหน้า ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน... ฉันคงไม่ได้น้อยใจเขาใช่มั้ย? ฉันไม่ได้หึง ไม่ได้หวง... เขาหรอก... ใช่มั้ย?