ยัยแสบแสนอ้อนกับนายมาเฟียเถื่อน

7. ทำตัวเอง

"แบบนี้ถึงเรียกว่าจูบ" เขาบอกหลังจากผละออก แต่มือยังโอบกอดเอวคอดของฉันอยู่

ผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ถ้าเขาใจดีกับฉันแบบนี้ตลอดไป... หรือจะลองดูสักตั้ง?

"ถ้าคุณใจดี เตยหอมก็จะน่ารักด้วย" ฉันเลื่อนมือที่วางบนซิกแพค โอบกอดเอวสอบของเขา

"เธอไม่มีสิทธิ์ต่อรอง"

"..." ฉันย่นจมูกใส่ สะบัดหน้าเล็กน้อย

"ต่อไปนี้มาหาฉันทุกคืน" เขาเชยคางฉันกลับมาสบตา

"ทุกคืนเลยเหรอ" ฉันถามหน้าแดงซ่าน รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร

"คิดอะไร? เธอต้องมานวดตัวให้ฉัน"

"ระ... รู้หรอกน่า" ตะกุกตะกัก บ้าจริง ฉันคิดอะไรเนี่ย >///วันต่อมา

ฉันอาบน้ำแต่งตัวลงมาทานมื้อเช้าพร้อมเฟอร์กัล เตรียมตัวออกไปข้างนอกพร้อมเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เราจะออกไปข้างนอกด้วยกัน และเป็นครั้งแรกหลังจากวันนั้นที่ฉันจะก้าวขาออกจากบ้านหลังนี้

ตึกตักๆๆๆ

หัวใจฉันเต้นรัว กังวล กลัวไปหมด ยิ่งรถเคลื่อนตัวผ่านรั้วบานใหญ่ ฉันก็ลอบมองซ้ายขวา ระแวดระวังตัวตลอด จนกระทั่ง...

"เตยหอม" เสียงทุ้มเรียกชื่อ

"คะ... คะ?" ฉันสะดุ้งออกจากภวังค์ หันไปมองคนตัวโตที่เรียกชื่อ

"...ถึงแล้ว ฉันจะแยกไปทำงาน อยากซื้ออะไรก็ซื้อ" เขามองฉันนิ่ง ก่อนจะพูดพร้อมกับยื่นบัตรเครดิตให้

"ขอบคุณค่ะ" ฉันรับมาแต่โดยดี เพราะรู้ว่าเขาไม่ชอบให้ปฏิเสธ จะซื้อไม่ซื้ออีกเรื่อง รับๆ ไว้ก่อน

พอถึงห้างสรรพสินค้า เขาก็แยกตัวออกไปทันที ให้ฉันเดินเล่นในห้างกับบอดี้การ์ดตัวโตสามคน ทำเอาคนมองกันเป็นแถว คิดว่าฉันเป็นมาเฟียสาวแน่ๆ แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็รับรู้ถึงสายตาของพวกมันที่จับจ้องฉัน... สายตาเหมือนที่วัดวันนั้น พวกมันยังตามฉันอยู่!!!

ฉันพยายามทำตัวปกติ ทำเป็นไม่รู้ว่าพวกมันสะกดรอยตาม ยังไงพวกมันคงไม่กล้าลงมือกลางห้างแบบนี้หรอก

ฉันเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ แต่ก็ไม่ได้ซื้ออะไร เพราะที่บ้านมีทุกอย่างแล้ว จะมีก็เพียงแต่... ฉันมองนักศึกษาเดินผ่านหน้าไป ตั้งแต่ที่แม่เสีย ฉันก็ไม่ได้ไปเรียนอีกเลย เพราะต้องทำงานจ่ายพวกเจ้าหนี้ เงินจะกินข้าวก็ยังไม่มี จะมีเงินที่ไหนไปเรียนล่ะ ได้มาอยู่กับเฟอร์กัล มีข้าวให้กินทุกมื้อ ไม่ต้องทำงานจนไม่มีเวลานอน ไม่ต้องวิ่งหนีพวกเจ้าหนี้ ก็ดีมากเท่าไหร่แล้ว เหมือนเขาให้ชีวิตใหม่กับฉันเลยก็ว่าได้

"เงินฉันให้มันไม่พอหรือไง ถึงได้มายืนน้ำลายหกหน้าร้านไอติมแบบนี้" เสียงทุ้มดังขึ้น ดึงฉันออกจากภวังค์

"คุณเฟอร์กัล^^" ฉันหันไปมองก็ยิ้มแก้มปริ จับมือโตแสดงความหวานให้ลูกน้องไอ้เสี่ยชัชเห็นชัดๆ ว่าฉันเป็นคนสำคัญของเฟอร์กัลจริงๆ พวกมันจะได้ไม่กล้ามาจับตัวฉันอีก

"อยากกินก็ซื้อ" เขามองร้านไอติมตรงหน้าฉัน

"อื้อ^^ คุณเฟอร์กัลกินด้วยมั้ยคะ?" ฉันยิ้มตาปิด แต่รอยยิ้มก็ต้องหายไปเมื่อได้คำตอบจากเขา

"ฉันไม่กินของเด็ก"

"ก็ของเด็กจริงแหละ คนแก่เขาไม่กินกัน" ฉันตอบกลับแล้วเดินไปสั่งไอติม ทำเอาบอดี้การ์ดตัวโตยิ้มขำกันเป็นแถว แต่ก็ต้องหุบยิ้มลงทันที เมื่อเจอสายตาโหดของเจ้านาย

"สตรอว์เบอร์รีใส่โคนค่ะ" ฉันสั่งแล้วยืนรอ โดยมีสายตาเขียวๆ จ้องมองจากด้านหลัง พูดว่าแก่ไม่ได้เชียวแหละคนนี้น่ะ

"ได้แล้วค่ะ" แม่ค้ายื่นไอศกรีมให้ ฉันจ่ายเงินแล้วเดินกลับไปหาคุณเฟอร์กัล แสดงความหวานโดยการควงแขน

"กินมั้ยคะ^^" ฉันยื่นไปจ่อปากเขา

"ไม่กินของเด็ก" เขายังพูดประโยคเดิม ฉันอยากจะกลอกตา มองบนใส่ แต่ก็ต้องแสดงความหวาน

"กินคนเดียวก็ได้" ฉันทำปากยื่น กัดกินไอศกรีม มืออีกข้างก็ไม่ยอมปล่อยแขนแกร่ง พลางชวนคุยไปด้วย "ทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ?"

"อือ"

"ไปไหนต่อรึเปล่าคะ?"

"กินข้าว" เขาตอบเสียงเรียบ พลางออกตัวเดิน พาไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่น ที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะได้ย่างก้าวเข้าไปเหยียบ

"เฮ้อ..." ฉันถอนหายใจ ปล่อยมือออกจากแขนแกร่ง เมื่อเข้ามาในห้อง VIP ที่มีแค่เราสองคน

"...?" เฟอร์กัลมองฉันอย่างสงสัย

"ก็พวกไอ้เสี่ยชัชน่ะสิคะ พวกมันตามไม่หยุดเลย" ฉันบอกหน้าเครียด

"ไม่ใช่พวกมันหรอก"

"จะไม่ใช่ได้ไง มีเรื่องอยู่กับคนเดียว" ฉันบอกปากยื่น มั่นใจว่าเป็นพวกมันแน่

"ศัตรูฉัน" หน้าจริงจัง

"คะ... คะ? ศัตรูคุณ? จะมาตามหอมทำไม?"

"เธอไปประกาศอะไรในผับล่ะ?"

"..." 'เขาเป็นแฟนฉันค่ะ' ผุดขึ้นมาในหัวทันที

"พวกมันต้องการผู้หญิงของฉันเอาไปต่อรอง" เขาอธิบาย "เธอทำตัวเอง โทษฉันไม่ได้"

"งั้นก็ประกาศออกไปว่าไม่ใช่แฟนสิคะ หรือเลิกกันแล้วก็ได้ พวกมันจะได้ไม่ตาม"

"คิดว่าพวกมันจะเชื่อเหรอ?"

สรุปคือ... ที่ฉันโดนตามไม่ใช่เพราะไอ้เสี่ยชัช แต่เป็นศัตรูของเฟอร์กัล ที่ต้องการ ‘ผู้หญิงของเฟอร์กัล’ เพื่อเอาไปต่อรองธุรกิจ และฉัน... ที่ประกาศในผับวันนั้นว่าเป็นแฟนเขา แถมวันนี้ยังแสดงโชว์หวานให้พวกมันเห็นอีก...

หึๆ!!