11
1257 Words
“แล้วฉันเป็นแม่ฉันไม่ต้องการเหรอคะ” เธอย้อนกลับ
“ถ้าต้องการก็ช่วยกันทำสิ ให้สิ่งที่ดีที่สุดกับแกด้วยกัน”
เหตุผลของเขาทำให้พลอยวารินทร์นิ่งเงียบเหมือนคนเป็นใบ้ เฮย์เดนมาจากครอบครัวที่ดีไม่มีจุดด่างพร้อย ส่วนเธอก็มาจากครอบครัวที่อบอุ่น พ่อแม่รักใคร่กันอย่างดี ดังนั้นเธอจึงรู้ว่าพื้นฐานที่ดีของเด็กมาจากครอบครัวที่อบอุ่น แม้จะเสียใจที่ไข่มุกเกิดมาแล้วพ่อแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แถมยังมีเรื่องขึ้นโรงขึ้นศาลแย่งตัวลูกมาเลี้ยง แต่จะทำอย่างไรได้เพราะเธอกับเขาก่อนที่จะเกิดเรื่องไม่เคยเจอกัน ไม่เคยรักไม่เคยรู้สึกอะไรกันมาก่อน เมื่อเขารู้เรื่องก็ไม่ยอมปล่อยเลือดเนื้อครึ่งหนึ่งของตัวเองให้เธอดูแลเพราะฐานะการเงินไม่พร้อม เธอเองก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้ แต่เมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วเธอก็จะแก้ปัญหานี้ให้ดีที่สุด
เธอตัดสินใจยอมรับความพ่ายแพ้ให้ลูกอยู่กับเฮย์เดนเพื่อให้ได้รับการศึกษาที่ดี แม้จะเจ็บเหมือนถูกควักหัวใจแต่ไข่มุกควรจะได้ในสิ่งที่ควรจะได้จากการเป็นสายเลือดของตระกูลแบรดฟอร์ด พลอยวารินทร์ไม่อยากโต้เถียงกับเขาต่อหน้าลูกสาวเพราะเด็กน้อยมองตาแป๋ว เธอกลัวลูกจะจำภาพพ่อแม่ทะเลาะกันจึงเปิดรอยยิ้มสดใส
“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณพาลูกไปเล่นเถอะ ฉันจะไปทำอาหารเย็น แต่บอกไว้ก่อนนะคะว่าอาหารที่ฉันทำเป็นอาหารไทย เมนูง่าย ๆ ไม่ใช่อาหารจากภัตตาคารแบบที่คุณกินประจำ”
เฮย์เดนยิ้มเป็นเส้นตรง “ผมรู้อยู่แล้วว่าถ้ามากินอาหารที่นี่ก็ต้องเป็นอาหารไทย สงสัยผมจะติดใจฝีมือทำอาหารของคุณแล้วมั้งเลยต้องมาทุกวัน อีกหน่อยถ้าคุณไม่อยู่กับเราหากลูกอยากกินอาหารไทยผมอาจทำอาหารไทยง่าย ๆ ให้แกกิน ผมจะพยายามหาเวลามาให้คุณสอนอาหารไทยง่าย ๆ สักอย่างสองอย่าง”
“คุณจะมาสร้างภาระให้ฉันละไม่ว่า คุณน่าจะถนัดการจับปากกาเซ็นเอกสารมากกว่าจับตะหลิวทำกับข้าว”
เฮย์เดนเริ่มหงุดหงิดจึงโน้มตัวเข้ามาใกล้แม่ของลูกแล้วกระซิบตอบกลับไป “ผมไม่ได้ถนัดแค่จับปากกา มือของผมถนัดจับไปทุกอย่าง จับปากกาเซ็นอะไรก็ได้กำไร จับตรงไหนก็ได้เป็นเจ้าของไปหมด” สายตาคู่คมจ้องมองเธอทำให้พลอย
วารินทร์รู้สึกหายใจติดขัด
“ค่ะ... ฉันทราบว่าคุณเป็นนักธุรกิจมือทองจับธุรกิจอะไรก็กำไรไปหมด แล้วไงคะไม่ต้องจับแขนฉันก็ได้ เอามือคุณที่กำลังค้ากำไรกับร่างกายฉันออกไปด้วย” ดวงตาคู่สวยเหล่มองต้นแขนตัวเองและไล่มองขึ้นไปที่มือกำยำของเขา
เฮย์เดนรีบปล่อยมือ “ผมลืมตัว”
“ลืมตัวหรือว่าเคยตัวเพราะเคยชินกับการต้องมีอะไรจับตลอดกันคะ”
เฮย์เดนอมยิ้มแล้วหันไปมองสาวน้อยตาแป๊ว “ไข่มุกดูสิมามี้กำลังหาเรื่องแด๊ดดี้”
“จับ จับอีก แด๊ดดี้ จับมือกับมามี๊” หนูน้อยไม่พูดเปล่าแต่ดึงมือของผู้เป็นแม่มายื่นให้แด๊ดดี้สุดหล่อถึงมือ “จับอีก จับอีก”
ดวงตาแป๋ว ๆ มองอย่างลุ้น สีหน้าของหนูน้อยทำให้พลอยวารินทร์ทำตัวไม่ถูก เฮย์เดนบอกตนเองว่าเห็นแก่ลูกเลยดึงมือของเธอมาจับไว้แน่น “คุณคงไม่อยากทำให้ลูกผิดหวัง ไปว่ายน้ำด้วยกันนะ”
“แต่ฉันต้องทำอาหาร”
“ผมจะช่วยคุณทำอาหารหลังจากเราพาลูกกลับจากว่ายน้ำ ตกลงนะ”
แล้วเธอก็ถูกมัดมือชก ถ้าไม่ไปก็เท่ากับเธอกำลังทำร้ายลูก ทำไมเขาต้องทำให้เธอรู้สึกว่านี่คือครอบครัวทั้งที่มันไม่ใช่และเป็นไปไม่ได้
“ไปกันได้แล้วครับ แด๊ดจะพาไปว่ายน้ำเดี๋ยวนี้”
เฮย์เดนเลิกคิ้ว แล้วเดินอาด ๆ พาลูกสาวไปเปลี่ยนชุดว่ายน้ำที่ห้องนอน ทิ้งให้คนเป็นแม่มองอย่างน้อยใจในตัวลูกสาวที่ติดพ่อแจ แค่พ่อบอกจะพาไปว่ายน้ำ
‘อุ้มท้องมาเก้าเดือนเลี้ยงมาอีกสี่ปีแต่แพ้คนเจอไม่กี่เดือน ใช่สิแด๊ดเขารวย แด๊ดเขาเปย์ แม่เลยถูกลูกเทแล้วใช่ไหม’ พลอยวารินทร์ไม่ได้โกรธเคืองแต่ยอมรับว่ามีอาการแอบนอยด์เล็กน้อย
ขณะที่กำลังบ่นกับตัวเองอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงของเขาเรียกเธอเพื่อขอความช่วยเหลือ “เอพริลครับช่วยผมหน่อยได้ไหม”
“มีอะไรอีกคะ” พลอยวารินทร์เดินไปตามเสียงของคนวุ่นวายจนถึงห้องนอนลูกสาวที่ติดอยู่กับห้องนอนของเธอ ห้องโทนสีฟ้าตกแต่งน่ารักสมเป็นห้องนอนเด็กผู้หญิงแต่ก็ไม่ได้หวานเกินไปเพราะพริซซิลลาไม่ใช่สาวน้อยแสนหวานออกจะแสบด้วยซ้ำ เธอจึงมองข้ามสีชมพูสำหรับหนูน้อยแล้วเลือกสีฟ้าแบบเด็กผู้ชาย
“มีอะไรหรือคะ” เธอเห็นลูกสาวเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วดูน่ารักสมวัย จะว่าไปเขาก็ช่างเลือกชุดให้ลูก แต่ปัญหาคือเธอมองไม่เห็นเขา “แด๊ดดี้ล่ะคะไข่มุก”
“แด๊ดดี้บ่นอุบอิบทะเลาะกับซิบอยู่ค่ะมามี้” หนูน้อยตาโตแก้มป่องชี้มือไปที่ห้องน้ำ
“คุณเข้ามานี่หน่อยซิปติดผมออกไปไม่ได้” เฮย์เดนเรียก
“อะไรกันคุณชุดว่ายน้ำแบบไหนมีซิบ” เธอนึกถึงชุดว่ายน้ำแบบกางกางใส่ว่ายน้ำที่ผู้ชายอเมริกันมักสวมใส่ว่ายน้ำ มันไม่มีตรงไหนที่มีซิบเลยนี่นา
“เอพริลผมไปว่ายน้ำกับลูกก็ต้องแต่งตัวรัดกุม ลูกเรายังเล็ก ผมเลือกชุดเต็มตัวแต่ว่าพลาดไปเลือกแบบซิบหลังมาแล้วซิบผิดปกติมาดูให้ผมทีผมเอื้อมไปไม่ถนัด”
“แต่ว่า...”
‘ทำไมฉันต้องทำ ฉันเป็นแม่ของลูกคุณ แต่ไม่ใช่เมียคุณสักหน่อย’
“คุณไม่ช่วยแล้วลูกช่วยผมได้ไหม ถ้าลูกช่วยทำได้ผมไม่เรียกคุณมาช่วยหรอก”
“เวรกรรม” พลอยวารินทร์คราง จำต้องจับลูกบิดผลักประตูเข้าไป แล้วแทบหัวเราะเพราะปกติการแต่งกายของเขาเนี้ยบเฉียบไปทุกองศา แต่ชุดว่ายน้ำสีฟ้าที่เลือกมาเป็นแบบเต็มตัวดูเชยสะบัด
“ผมไม่ชอบมันหรอกนะ แต่สีฟ้ามีแค่แบบนี้ คือผมอยากใส่สีเดียวกับลูก”
‘ชิ หมั่นไส้ เปย์ลูกยังไม่พอยังตีซี้ ตีสนิท ตั้งใจให้ติดเร็วๆ ใช่ไหมจะได้รีบไล่ฉันกลับเมืองไทย’
“มองอยู่ได้ รีบมาช่วยผมสิคุณ รูดให้ที ผมก็รู้ว่ารูปร่างผมดีแต่ไม่ต้องยืนมองนานเดี๋ยวลูกรอ”
“นี่คุณ ฉันไม่ได้อยากจะมายืนชื่นชมรูปร่างคุณนักหรอกนะคะ แต่ฉันไม่เข้าใจว่าคุณจะซื้อชุดแบบนี้มาใส่ทำไมก็เท่านั้น”
- Writer
