Chapter 15
1363 Words
Chapter 15
ตกเย็น...
หญิงสาวหุ่นดีผมยาวสลวยกับเจ้าแมวตัวอ้วนนั่งอยู่บนเสื่อปิกนิกบริเวณหน้าหาดทรายขาว ดวงตากลมโตทอดมองพระอาทิตย์ที่กำลังลาลับขอบฟ้า แสงสีส้มสาดส่องกระทบพื้นผิวน้ำทะเลจนเกิดแสงประกายวาววับอย่างสวยงาม แต่แล้วก็ต้องละสายตาจากความสวยงามด้านหน้าหันมาสนใจคนที่เอนตัวเอาหัวหนุนบนตัก
“หายเจ็บขาหรือยัง” วายุเอ่ยถามพร้อมกับเอามือลูบปลายเท้าเนียนขาวไปด้วย
“หายเจ็บแล้วค่ะ” ยาหยีก้มหน้ามองใบหน้าหล่อเหลา เพียงแค่สบตากันหัวใจก็ต่างส่งเสียงดังตึกตักในหู คนเป็นสามีจึงไม่รอช้าที่จะยกมือจับท้ายทอยคนตัวเล็กกดลงให้ริมฝีปากจิ้มลิ้มทาบจูบปากหยัก
ในขณะที่หนุ่มสาวกำลังสอดลิ้นดูดความหวานของกันและกัน ยูริก็กระโดดทับหน้าท้องแกร่งเสียงดัง ตุ้บ! พร้อมส่งเสียงร้อง “เมี้ยว ~” จึงส่งผลให้ทั้งคู่ผละปากออกจากกันโดยอัตโนมัติทั้งที่กำลังเข้าได้เข้าเข็มกับบรรยากาศยามเย็นที่เป็นใจ
“ไอ้อ้วน หนัก...” วายุเอามือสากดันหัวยูริออกเบา ๆ และเมื่อยูริไต่ลงจากหน้าท้องแกร่ง วายุก็หยัดตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะช้อนอุ้มยาหยีวิ่งเข้าบ้าน โดยมีเจ้าแมวอ้วนวิ่งตามหนุ่มสาวไปติด ๆ พร้อมส่งเสียงร้องเมี้ยว ๆ ไม่หยุด
20.30 น.
วายุที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำด้วยชุดคลุมสีดำ เดินมายืนซ้อนหลังยาหยีที่กำลังลูบไล้ครีมบำรุงบนใบหน้า เขาไม่เพียงแค่ยืนเฉย ๆ แต่ทว่ากลับเอามือสากบีบบั้นท้ายกลมมนพร้อมโน้มตัวกระซิบกกหูด้วยน้ำเสียงกระเส่า
“ทาครีมให้หน่อย”
“ดะ...ได้ค่ะ” ยาหยีตอบรับน้ำเสียงสั่นพร่าตะกุกตะกัก ใจเต้นตุบ ๆ ที่โดนมือสากบีบขยำก้นจนเนื้อผ้ายับย่น
“ทำไมเสียงสั่น”
“ตื่นเต้นที่จะได้ทาครีมให้เฮียค่ะ” ก็โดนบีบก้นเสียขนาดนี้จะไม่ให้เสียงสั่นได้ยังไงเล่า ยาหยีได้แต่คิดในใจ ก่อนจะรีบหยิบครีมบำรุงมาทาหน้าให้เขาอย่างเบามือพร้อมทั้งพูดเอาใจเขาไปด้วย
“หน้าของเฮียทั้งนุ่มทั้งเนียนเลยค่ะ”
“แต่ตรงนี้ของเธอนุ่มกว่า” จู่ ๆ เขาก็สอดมือเข้าไปใต้ชุดกระโปรง แล้วบีบขยำหน้าอกใหญ่ผ่านเสื้อชั้นใน
“อื้อ ~ สะ...เสร็จแล้วค่ะเฮีย” ยาหยีรีบขยับตัวถอยห่างจากคนตัวสูงด้วยอาการวูบวาบ ที่โดนมือสากบีบเคล้นเต้าใหญ่อย่างไม่ทันตั้งตัว
“หึ...ขนลุกเลยเหรอ” วายุเลิกคิ้วขึ้นแล้วกดยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอามือสากลูบไล้แขนเรียวที่ขนลุกตั้งชูชัน
“หนูหนาว”
“หนาวหรือเสียว”
“เฮีย...” เนี่ยเธอไม่ได้คิดไปเอง ว่าเขามีท่าทีแปลกไปจากเดิมจริง ๆ เพราะวันนี้เขาพยายามคลอเคลียเธอทั้งวัน อีกทั้งคำพูดของเขาก็ชวนทำให้ท้องไส้ปั่นป่วน
“เรียกฉันเสียงดังแบบนี้แสดงว่าเสียว” วายุยังคงไล่ต้อนหญิงสาวให้จนมุม พอเห็นว่ายาหยีใบหน้าแดงซ่าน เขาก็ยื่นมือบีบแก้มนุ่มเบา ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ซึ่งประมาณห้านาที วายุก็กลับเข้ามาในห้องพร้อมเบียร์สองขวด เดินไปนั่งรับลมที่นอกระเบียง
ยาหยีที่เห็นวายุดื่มเบียร์เป็นครั้งแรก หลังจากเขากลับมาเดินได้ปกติ เธอก็เดินเข้าไปหาวายุด้วยความเป็นห่วง
“เฮียเครียดอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมถึงต้องดื่มเบียร์...”
“มานั่งนี่มา” วายุไม่ได้ตอบคำถามยาหยี แต่เขากลับอ้าขาออกกว้าง เพื่อให้เธอมานั่งแทรกกลางหว่างขา
ยาหยีได้แต่มองหน้าวายุอย่างชั่งใจครู่เดียว จากนั้นเธอก็ไปนั่งซุกตัวกลางหว่างขาแกร่งตามคำสั่ง และเมื่อเธอนั่งลงปุ๊บเขาก็เอาปลายคางเกยไว้ที่ไหล่มนทันที
“เฮียเครียดอะไรหรือเปล่า ทำไมคืนนี้ถึงต้องดื่มเบียร์” ยาหยีเอ่ยถามอีกครั้ง
“ฉลองไง”
“ฉลองอะไรเหรอคะ” ยาหยีขยับตัวขึ้นนั่งบนตักแกร่ง แล้วมองวายุด้วยแววตาสงสัย
วายุยิ้มละมุนให้ยาหยี ก่อนที่จะถอดสร้อยที่ลำคอ เอามาสวมใส่ให้ยาหยี
“เฮีย ~” ยาหยีเอ่ยเรียกวายุอย่างเหม่อลอยด้วยใจเต้นโครมครามกับการกระทำของเขา
“แฮปปีเบิร์ทเดย์นะยาหยี”
หลังจากที่ฟังเขาพูดจบ ยาหยีเบ้ปากร้องไห้ทันที “ฮึก ~ เฮีย”
ความจริงเธอไม่อินกับวันเกิดตัวเองเลยด้วยซ้ำ เพราะมันเป็นวันที่พ่อแม่ของเธอจากไป แต่ทว่าตั้งแต่เธอย้ายมาอยู่กับตระกูลเตชะอมรทรัพย์ วายุจะเป็นคนแรกที่อวยพรวันเกิดให้เธอทุกปี ซึ่งปีนี้ไม่ได้หวังด้วยซ้ำว่าเขาจะอวยพรวันเกิดให้เธอ เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นในวันนั้น วายุก็ตั้งแง่ไม่ชอบเธออย่างเห็นได้ชัด จนกระทั่งเขามารักษาตัวที่นี่ ดูเหมือนอะไร ๆ มันจะเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ โดยเฉพาะความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขา
“ร้องไห้ทำไม ฮื้ม”
“หนูคิดว่าเฮียลืมวันเกิดของหนูไปซะแล้ว”
“ไม่เคยลืม” วายุยกมือเช็ดน้ำตาบนแก้มเนียนใสอย่างเบามือ ก่อนจะยกมือลูบผมสลวยเบา ๆ
“หนูขอกอดเฮียหน่อยได้ไหมคะ”
“อืม...เอาสิ” วายุไม่พูดเปล่า แต่เขากลับอ้าแขนออกกว้าง ยาหยีจึงไม่รอช้าที่จะอ้าแขนกอดตอบพร้อมทั้งเอาใบหน้าซบหน้าอกแกร่ง ท่ามกลางบรรยากาศยามค่ำคืนที่มีลมพัดผ่านกระทบผิวกายจนอากาศเย็นยะเยือก แต่ทว่าอ้อมกอดของเขากลับแผ่ซ่านความอบอุ่นไปถึงขั้วหัวใจ
“ดาวตก อธิษฐานเร็ว”
พอวายุกระซิบบอก ยาหยีก็ผละตัวออกนิดหนึ่ง ประนมมือขึ้นแนบอก หลับตาอธิษฐานขอพรทันที
‘ขอให้หนูได้เฮียวายุคนเดิมกลับมา ขอให้เขามีใจให้หนูบ้าง’
“ขออะไร ฮื้ม”
“ถ้าหนูบอกไป เฮียสามารถทำให้พรของหนูเป็นจริงได้ไหมคะ” พอเขาเปิดทางมาแบบนี้ ยาหยีก็ถามกลับอย่างมีความหวังขึ้นมาทันที เพราะถ้าเจ้าตัวให้พรก็น่าจะได้ผลทันตา ดีกว่ารอโชคชะตา
“ลองพูดมาสิ เผื่อฉันช่วยได้”
“หนูอธิษฐานว่า อยากได้เฮียวายุคนเดิมกลับมา คนที่แสนดีกับหนูที่หนึ่ง” ‘และอยากให้เฮียรักหนูบ้าง’ ประโยคหลังเธอพูดต่อในใจ
แต่หลังจากยาหยีพูดจบ บรรยากาศเย็น ๆ ปกคลุมไปด้วยความอึมครึม จนใจดวงน้อยกระตุกวูบอย่างสิ้นหวัง เพราะเขาเปลี่ยนเรื่องคุยทันที โดยไม่ได้สนใจคำขอของเธอเลยสักนิด
“อากาศกำลังดีเลย งั้นเรามาดื่มกันหน่อย”
“ค่ะ” ยาหยีพยักหน้าด้วยสีหน้าเศร้า เพราะคิดว่าเขาคงจะทำตามคำขอของเธอไม่ได้
“คิดอะไรอยู่ ฮื้ม” วายุอุ้มคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้างุด เปลี่ยนท่าให้นั่งคร่อมตักแกร่ง เอามือดันปลายคางมนให้ใบหน้าเชิดขึ้น
“ปะ...เปล่าค่ะ” ยาหยีส่ายหน้าปฏิเสธน้ำตาคลอเบ้า
“เฮียให้พรตามที่หนูขอได้นะ”
“ฮึก ~ เฮีย” น้ำตาใส ๆ ไหลจากดวงตา ไม่รู้จะดีใจเรื่องไหนก่อนดีที่พรของเธอสมหวัง อีกทั้งเขาแทนตัวเองว่า ‘เฮีย’ นานแล้วที่ไม่เคยได้ยินเขาแทนตัวเองแบบนี้กับเธอ พอได้ยินอีกทีในวันเกิด มันโคตรเป็นของขวัญที่พิเศษเหลือเกิน ทำเอาหัวใจของเธอพองโตจนแน่นคับอก
แม้กระทั่งถูกจับให้ยืนพิงที่ราวระเบียง จนชุดนอนผ้าพลิ้วหลุดร่วงไปกองกับพื้นก็ยังไม่รู้ตัว
“เฮียขอได้ไหม” เขาขออนุญาต แต่ทว่ามือสากกลับปลดตะขอเสื้อชั้นในออกจากร่างบางอย่างช่ำชอง
“ค่ะ อื้อ ~” คำอนุญาตถูกกลืนหายไปในลำคอ เมื่อโดนคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าสามีฉกจูบปากอย่างดูดดื่ม
- Writer
