Chapter 7
1111 Words
Chapter 7
หลังจากสัญญาณทางนั้นตัดไป ยาหยีก็โทรกลับทันที แต่ทว่ากลับไม่สามารถติดต่อได้ ถึงอย่างนั้นยาหยีก็ยังไม่ถอดใจ เธอพยายามกดโทรหาวายุซ้ำ ๆ ด้วยความเป็นห่วง จนกระทั่งฉุกคิดได้ว่า เขาอาจจะโทรผิด แล้วกลัวเสียหน้าก็เลยชิ่งปิดเครื่องไป ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีทางโทรหาเธออย่างแน่นอน เพราะขนาดอยู่ต่อหน้า วายุยังไม่อยากพูดกับเธอเลยด้วยซ้ำ
...
ติ๊ด!
ติ๊ด!
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในเวลาหกโมงเช้า ร่างบางปรือตาตื่นด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสดชื่นนักเพราะเพิ่งหลับไปตอนรุ่งสาง และยิ่งซึมหนักกว่าเดิม เมื่อวายุยังไม่กลับบ้าน
‘เขาไปนอนที่ไหนนะ?’
‘เขาจะไปไหนต่อกับผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า?’
หญิงสาวได้แต่ตั้งคำถามด้วยความรู้สึกขมขื่นใจ เพราะต่อให้รู้ว่าเขาไปไหนกับใคร ก็ไม่มีสิทธิ์ไปโวยวาย ถึงเธอจะเป็นเมียแต่ง แต่มีสิทธิ์แค่นอนกอดใบทะเบียนสมรส และยิ่งรู้อยู่แก่ใจว่าเป็นเมียที่เขาไม่ต้องการ น้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจก็ไหลลงมาเงียบ ๆ
แต่แล้วเจ้าแมวแสนรู้ ก็ไม่ปล่อยให้ยาหยีต้องรู้สึกจมดิ่งเหมือนคนจะจมน้ำ มันรีบไต่ขึ้นมานั่งบนตักนุ่มนิ่มอย่างรู้งาน เอาหัวของมันถูไถที่ขาเรียวอย่างออดอ้อนแล้วส่งเสียงร้องเมี้ยว ๆ ไม่หยุด
การกระทำเจ้าแมวแสนรู้ ฉุดดึงไม่ให้ยาหยีจมดิ่งไปกับความเศร้า เพราะยูริทำให้หญิงสาวรู้สึกว่ายังมีมันที่คอยอยู่เคียงข้างเธอเสมอ ยาหยีกอดหอมยูริจนรู้สึกดีขึ้น หญิงสาวก็อุ้มยูริออกจากห้องนอนพายูริไปกินอาหาร จากนั้นเธอก็เข้าครัวไปทำอาหารเช้าเหมือนอย่างเคย พอจัดการเรื่องอาหารเสร็จ ยาหยีก็ไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงาน
ในขณะที่ยาหยีเดินออกจากบ้าน เพื่อมารอแท็กซี่ที่เรียกใช้บริการ หญิงสาวก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจเมื่อเห็นรถสปอร์ตคันหรูสีชมพูเงาวับจอดอยู่หน้าบ้านตั้งแต่เช้า
“สวัสดีค่ะพี่หมอ” ยาหยีทักทายคนที่ยืนพิงท้ายรถพร้อมทั้งแอบสังเกตเขาไปด้วย เพราะปกติวันทำงานสายลมมักจะแต่งตัวเนี้ยบราวกับคุณชายหมอหลุดออกจากวัง แต่เช้านี้เขากลับใส่เสื้อยืดสีดำคลุมทับด้วยเสื้อแจ็กเกตสวมกางเกงยีนสีดำ สลัดลุคคุณชายหมอออกไปจนหมดสิ้น
“ปะ ไปโรงพยาบาลกันเถอะ” สายลมส่งยิ้มบางให้ยาหยี ก่อนจะเดินไปเปิดประตูฝั่งข้างคนขับให้ยาหยีขึ้นรถ
“คือหนูเรียกแท็กซี่มารับแล้วค่ะ” ในขณะที่ยาหยีเอ่ยบอกหมอสายลม รถแท็กซี่ก็ขับมาจอดบริเวณหน้าบ้านตามตำแหน่งจีพีเอสที่หญิงสาวปักหมุดไว้พอดี สายลมที่เห็นแบบนั้น เขาจึงเดินไปยื่นแบงก์สีม่วงหนึ่งใบให้คนขับแท็กซี่
“ขึ้นรถได้แล้ว” สายลมใช้มือดันไหล่ยาหยีเบา ๆ เพื่อให้หญิงสาวเดินไปนั่งเบาะหน้า แต่ทว่ายาหยีกลับขืนตัวเอาไว้ไม่ยอมเดินไปขึ้นรถ เมื่อรู้สึกได้ว่าหมอสายลมมีท่าทีแปลกไปจากเดิม
“พี่หมอมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ขึ้นรถก่อน เดี๋ยวพี่เล่าให้ฟังบนรถ”
“โอเคค่ะ” พอเห็นว่าหมอสายลมมองเธอด้วยแววตาดุ ยาหยีก็จำยอมขึ้นรถโดยง่าย และหลังจากยาหยีขึ้นรถแล้ว สายลมก็เดินไปขึ้นรถฝั่งคนขับ ก่อนจะขับเคลื่อนรถออกจากอาณาจักรเตชะอมรทรัพย์ ซึ่งในระหว่างอยู่บนรถ สายลมไม่ได้อธิบายอะไรให้ยาหยีฟังเลยสักนิด เขาเอาแต่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดราวกับมีเรื่องเครียดบางอย่างอยู่ในใจ แม้กระทั่งมีบิ๊กไบก์ขี่ตัดหน้า สายลมก็เหมือนจะไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ จนยาหยีต้องตะโกนก้องสุดเสียงอย่างตกใจ
“พี่หมอระวัง!”
เอี๊ยดดดด! เสียงล้อบดกับถนนดังพอ ๆ กับเสียงของสายลมตะเบ็งลั่นรถอย่างหัวเสีย
“ไอ้สัดเอ๊ย! ขับรถยังไงของแม่งมันวะ!!”
“พี่หมอใจเย็นนะคะ” ยาหยีรีบเตือนสติสายลมทั้งที่เธอก็กลัวเขาไม่น้อย เพราะเพิ่งเคยเห็นสายลมเกรี้ยวกราดแบบนี้เป็นครั้งแรก
“พี่หงุดหงิดชะมัด เดี๋ยวพี่ขอแวะโดปกาแฟสักหน่อยนะ”
“โอเคค่ะ เดี๋ยวหนูจะลงไปซื้อให้เอง”
“ครับ” สายลมผละมือข้างหนึ่งออกจากพวงมาลัยรถ แล้วยกมือนวดคลึงขมับตัวเองเพื่อไล่ความตึงเครียด เพราะตั้งแต่เมื่อคืนเขายังไม่ได้นอน
และเมื่อสายลมจอดรถเทียบฟุตพาทใกล้ร้านกาแฟข้างถนน ยาหยีจึงไม่รอช้า เธอรีบลงจากรถทันที แต่ยังไม่ทันที่ยาหยีจะเดินพ้นรถเลยด้วยซ้ำ รถบิ๊กไบก์คันเดิมก็ขับวนสวนเลนมาใกล้รถของสายลมอีกครั้ง ก่อนที่มันจะยกปลายกระบอกปืนสีดำเงาวับเล็งไปที่ยาหยี สายลมที่เห็นท่าไม่ดี เขาเหยียบคันเร่งพุ่งชนรถบิ๊กไบก์จนล้อสะบัด แต่พวกมันก็ยังขับรถหนีไปจนได้
“ยาหยีขึ้นรถเร็ว” สายลมเลื่อนกระจกเอ่ยบอกยาหยีน้ำเสียงเครียด เพราะคนที่เห็นเหตุการณ์เริ่มพากันแตกตื่นแล้ว
“พี่หมอมีคนจะยิงหนู” พอยาหยีขึ้นมาบนรถได้แล้ว เธอก็บอกสายลมด้วยสีหน้าตกใจ
“ไม่ต้องกลัว มันทำอะไรหนูไม่ได้หรอก” ถึงสายลมจะปลอบยาหยีไปแบบนั้น หัวสมองของเขาก็ทำงานอย่างหนัก เพราะคราแรกที่โดนพวกมันขี่รถตัดหน้า เขาก็คิดว่าเป็นแค่อุบัติเหตุทั่วไป แต่ที่ไหนได้มีคนคิดปองร้ายยาหยีนี่เอง
บรรยากาศภายในรถเงียบกริบ จนกระทั่งขับรถมาถึงโรงพยาบาลตระกูลเตชะอมรทรัพย์ สายลมจึงขับรถไปหลังตึกโรงพยาบาลที่มีป้ายติดว่า ‘เขตห้ามเข้า’ ซึ่งภายในตึกจะมีบอดีการ์ดสองคนยืนเฝ้าอยู่ด้วย อีกทั้งพอสายลมขับรถเข้าไปในลิฟต์ บอดีการ์ดหนึ่งในสองคนก็กดลิฟต์ไปที่ชั้นสิบแปด ซึ่งหลังจากรถสปอร์ตจอดนิ่งสนิทที่ลานจอดรถชั้นที่สิบแปด ยาหยีจึงตัดสินใจถามสายลมในสิ่งที่เธอสงสัยทันที
“พี่หมอคะ ทำไมถึงพาหนูมาที่ชั้นนี้”
- Writer
