9.33 am.
"อือ"
จะตาย...ความรู้สึกแรกหลังจากตื่นลืมตาขึ้นมามันช่างทรมานอะไรอย่างนี้ ฉันยกมือขึ้นกุมขมับตัวเองก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งเพราะห้องแม่งกำลังหมุน!
แฮงค์ฉิบหาย!
"พี่รามอยู่ไหม"
ฉันร้องถามเสียงแหบ และไม่นานก็ได้ยินเสียงประตูห้องที่ถูกเปิดออก
"พี่รามรักจะตายแล้ว"
"แฮงค์เหรอ?"
"อือ"
ฉันพยายามลืมตามองพี่รามที่กำลังถือแก้วน้ำร้อนเข้ามา ซึ่งมันคงเป็นของฉันฉันเหลือบมองเขาขยับลงมานั่ง และประคองฉันขึ้นเพื่อป้อน
"ยาแก้แฮงค์พี่เตรียมมาให้"
"อือ ขอบคุณค่ะ"
ฉันเหลือบมองพี่รามก่อนจะอ้าปากรับเอาน้ำร้อนหวานอมเปรี้ยวเข้าปาก ซึ่งมันก็ดีขึ้นนิดหน่อยแต่มันก็ยังดื่มได้ไม่เยอะอยู่ดี เพราะมันยังแฮงค์อยู่มาก ฉันขยับหัวหนีเพราะเริ่มกระดกลงคอไม่ไหวก่อนจะนอนลงตามเดิม
"รักขอโทษที่เมาเละเลย"
"ไม่เป็นไร พี่จะวางแก้วไว้นี่นะ"
"พี่โกรธรักเหรอ?" ฉันเอ่ยถามเสียงเบา ขณะที่พี่รามก็เพิ่งจะเอาแก้วไปวางไว้
