"พี่รามจะมึนตึงใส่รักไปถึงตอนไหนอ่ะ?"
พี่รามเหลือบมองฉันระหว่างที่เขากำลังเอาเสื้อผ้าเราใส่ไม้แขวนอยู่ และที่บอกว่าของเราเพราะฉันเอาเสื้อผ้าตัวเองใส่กระเป๋าเดียวกับพี่รามอ่ะ มาแค่วันสองวันเลยไม่ได้เอาอะไรมาเยอะ
"พี่ไม่ได้มึนตึง"
"เฮอะ เนี่ยแหละมึนตึงอ่ะ"
ฉันกอดอกเดินไปคว้าเอากระเป๋าเครื่องแต่งหน้าตัวเองออกมาวางจัดที่หน้าตู้แป้ง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อตัวเองคิดอะไรดีๆออกก่อนจะหันไปหาพี่รามด้วยใบหน้าเศร้าๆ
"พี่อยากให้รักไปนอนอีกห้องไหมล่ะ ก็ได้นะห้องว่างที่บ้านพ่อแม่พี่ก็เยอะอยู่นิ"
"พี่ไม่ได้พูดแบบไหนตอนไหนกัน?"
"แต่การกระทำมันชัดไง มันแบบเหมือนไม่อยากเห็นหน้ารักอ่ะแต่รักก็เข้าใจแหละว่าตัวเองผิดอึ่ก.."
ฉันเม้มปากแน่นก่อนหันมาทำท่าปาดน้ำตาแม้จะไม่มีอะไรไหลลงมาสักหยดก่อนจะเหลือบมองพี่รามว่าเขากำลังมองมาไหม และรีบหลบสายตาเพราะตอนนี้เขากำลังมองมาอยู่
"บ้าจริงแค่นี้จะร้องทำไมเนี่ย"
ทิชชูอย
