ภายในห้องทำงานของเจ้าของคฤหาสน์ จอมทัพโยนร่างของลูกน้องตัวเองที่คิดหักหลังให้ถลาไปกับพื้นห้อง กิจยังมีสติแต่เจ็บปวดที่ร่างกายไม่น้อย คลานมาขอร้องอ้อนวอนจอมทัพโดยการยกมือไหว้แนบพื้น จอมทัพที่ยืนมองการกระทำของมันก็ นัยน์ตาของเขาเคลือบไปด้วยกระแสเปลวเพลิง พร้อมจะแผดเผาอีกฝ่ายทั้งเป็น
“อึก ผ...ผมขอโทษครับนายท่าน ผมคิดว่านายท่านเกลียดคุณน้ำขิงมาก ผมเลยจะช่วยทำร้ายเธอ”
จอมทัพฟังคำพูดของกิจ คิดว่าเขาเกลียดผู้หญิงคนนั้นมากเลยช่วยทำร้ายงั้นเหรอ?
“นายท่านเคยจะยกยัยนั่นให้พวกผมไม่ใช่เหรอครับ”
กิจหาเหตุผลมารองรับ แต่ยิ่งพูดออกไปเท่าไรยิ่งเพิ่มความโทสะให้กับร่างสูง จอมทัพกลั้วหัวเราะเยือกเย็น หลุบสายตาจ้องคนที่นอนไหว้แนบพื้น
“คิดแทนกูขนาดนั้น?”
“ป...เปล่านะครับ”
“ถึงกูจะเกลียดมัน แต่มึงก็ไม่มีสิทธิ์”
“...!!”
“มือข้างไหนที่มึงจับก้นยัยนั่น”
กร๊อบ!!
“อ๊ากก นายท่าน ไว้ชีวิตผมเถอะ!!”
“จมูกของมึ
