ตอนที่13
638 Words
น้ำเสียงดุร้ายเปล่งออกมาจนสาวใช้ทั้งหมดก้มหน้าตัวสั่นมีบางคนก็ร้องไห้ น้ำขิงยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าห้องทานอาหารก็กำมือแน่น เธอยังไม่เข้าใจสถานการณ์นัก แต่ก็เริ่มจะแน่ใจขึ้นมาว่าสาเหตุที่จอมทัพอาละวาดกลางมือค่ำก็เพราะอาหารของเธอ
เขายังกินไม่ทันหมดด้วยซ้ำ จานอาหารทุกจานก็ถูกเขวี้ยงแตกกระจายราวกับรู้ว่าอาหารบางอย่างมีเธอร่วมทำด้วย
“ค...คุณน้ำขิงค่ะ”
หนึ่งในสาวใช้ตอบออกมาด้วยน้ำเสียงสะอื้นเพราะร้องไห้อย่างหนัก
“ฉันสั่งให้มันทำให้ฉันกินงั้นเหรอ?”
มาเฟียหนุ่มเลิกคิ้วถาม สาวใช้ก้มหน้าและส่ายหน้าไปมาเป็นคำตอบ น้ำขิงกัดกรามตัวเองแน่น นี่น่ะเหรอคือสาเหตุที่ทำให้เขาต้องทำถึงขนาดนี้ น้ำขิงทนไม่ไหวที่ถูกเห็นพี่ๆ ทุกคนต้องเดือดร้อนเพราะเธอ ทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตสักนิด ร่างเล็กเดินดุ่มๆ เข้าไปยืนเผชิญหน้ากับจอมทัพโดยให้สาวใช้ที่นั่งบนพื้นอยู่ด้านหลังตัวเอง ยอมรับว่ากลัวเขาไม่ต่างจากทุกคนเหมือนกัน แต่เธอต้องทำอะไรสักอย่าง
“ขิงทำเองค่ะ มันเป็นยังไงเหรอคะ หรือรสชาติมันแย่มากคะถึงต้องทำขนาดนี้?”
เธอเงยหน้าจ้องตากับเขา แกล้งถามอกไปแบบนั้นเพราะต้องการประชด แน่นอนว่ารสชาติอาหารไม่แย่เลยสักนิด ทุกคนชมไม่ขาดปากว่ามันอร่อยมากๆ และเขาต้องการอะไร
จอมทัพได้ยินคำถามของอีกฝ่ายก็กระตุกยิ้ม ไหล่กว้างผายตึง ชูลำคอเหนือกว่าและกดเพียงสายตาเหยียดหยามมองผู้หญิงตรงหน้าเท่านั้น ท่าทางอวดเก่งแต่ยังมีความหวาดกลัวในแววตา จอมทัพเกลียดเธอ เขาเกลียดที่ต้องมาทนพบเจอกับคนที่ไม่ชอบตั้งแต่แรกเห็น
ยิ่งรู้ว่าบิดาของเขาถือหางเธอขนาดไหน มันยิ่งทำให้มาเฟียหนุ่มอยากจะชักปืนขึ้นมาเป่าสมองอีกฝ่ายให้เละเป็นจุน
กลิ่นอายของความดุร้ายเหี้ยมโหดแผ่กระจายออกมาจากเขาจนน้ำขิงจิกมือตัวเองแน่น จอมทัพเหยียดยิ้มไปไม่ถึงดวงตา เธอไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“ฉันเตือนเธอแล้วไม่ใช่รึไง”
“แล้วขิงไปยุ่งอะไรกับพี่จอมทัพตอนไหนคะ”
อย่าบอกนะว่าเขาก็รังเกียจแม้กระทั่งอาหารที่เธอทำน่ะ
“เลือกมาสิว่าจะให้พวกนั้นรับผิดชอบ หรือเธอจะรับผิดชอบเอง”
สิ้นเสียงแข็งกร้าวนั่น น้ำขิงก็ขมวดคิ้วแน่น เธอหันไปมองพี่ๆ สาวใช้หลายคนที่นั่งคุกเข่าก้มหน้าร้องไห้ มันทำให้ดวงตาคู่สวยของเธอแดงก่ำและมีน้ำใสๆ คลอเบ้าทันที เธอตวัดใบหน้ามองจอมทัพอีกครั้ง
“ขิงขอโทษค่ะ—”
“ฉันถามว่าจะให้พวกนั้นรับผิดชอบ หรือเธอจะรับผิดชอบเอง”
หัวใจของหญิงสาวกระตุกวูบเพราะน้ำเสียงของจอมทัพเอาจริงและไม่คิดจะรับคำขอโทษจากเธอ ร่างบอบบางเริ่มสั่นเทา เธอก้มหน้าลงซ่อนหยาดน้ำตาเอาไว้ไม่ให้อีกฝ่ายเห็น มันคือน้ำตาจากความหวาดกลัว...เขาน่ากลัวมากๆ
“ขิง...”
“...”
“ขิงรับเองค่ะ”
เธอกัดฟันแน่น เพราะยังไงจอมทัพก็ไม่กล้าทำอะไรเธอไปมากกว่าด่าให้เจ็บแสบหรอก แต่ถ้าปล่อยให้พี่ๆ สาวใช้รับผิดเรื่องนี้ พวกเขาอาจจะแย่กว่าเธอก็ได้
“ดี”
“...”
“ไปเรียกพวกคนสวนมา”
“...!”
“และบอกพวกมันว่าฉันยกลูกเลี้ยงของพ่อให้”
♡♡♡
ไอ้คนเฬววว อิพี่แกจะมายงมายกน้องให้ใครนะว็อท!!??
มาเอาใจช่วยน้องน้ำขิงให้ฮึดสู้และสวกลับอิพี่มันกันค่ะ น้องจะรอดหรือตุย อยากเห็นคนกลืนน้ำลายตัวเองไม่ไหวแล้ว?
- Writer
