ตอนที่18
890 Words
“...!!”
น้ำขิงชะงักทันที เธอจ้องตากับเหมันต์ที่มองมาพร้อมกับคำพูดที่เธอคิดว่าตัวเองหูฝาดไป ขายงั้นเหรอ
“คุณจะบ้าเหรอ ใครขายใครคะ ไม่มีใครมีสิทธิ์ขายฉันให้ใครทั้งนั้น!!”
น้ำขิงตวาดดังลั่น น้ำใสๆ คลอที่เบ้าตาและดวงตาของเธอแดงก่ำ เธอพยายามจะดันท่อนแขนของเหมันต์ที่กักตรึงเธอไว้กับเก้าอี้ออก และอีกฝ่ายก็ยอมปล่อยเช่นกัน น้ำขิงรีบลุกขึ้นและวิ่งตรงไปยังประตูทางออกทันที
“จอมทัพ พี่ชายของเธอไง”
กึก
สองเท้าหยุดนิ่งทั้งที่ยังวิ่งไปไม่ถึงประตูบานใหญ่ด้วยซ้ำ เธอหันหลังมาประชันหน้ากับเหมันต์อีกครั้ง ร่างสูงใหญ่เอาสองมือล้วงกระเป๋าด้วยท่าทางสบายๆ มือเล็กของน้ำขิงกำแน่น
“เขาไม่ใช่พี่ของฉันค่ะ”
“แต่มันมีหลักฐานนะว่าเธออยู่บ้านของมัน”
“แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์ขายฉันให้ใคร!!”
น้ำขิงยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม ทั้งที่เธอตั้งใจมาสัมภาษณ์งานแท้ๆ แต่ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย
“มีสิทธิ์รึเปล่าฉันไม่รู้ แต่ฉันซื้อเธอมาแล้ว”
เหมันต์เอ่ยพลางย่างกรายเข้าไปใกล้น้ำขิงเรื่อยๆ เธอทำท่าจะหันหลังและวิ่งไปที่ประตูทว่าครั้งนี้ช้ากว่าอีกคน อ้อมแขนแกร่งกอดรัดเธอจากด้านหลัง น้ำขิงเบิกตากว้างทั้งน้ำตา เธอดีดดิ้นและร้องขอความช่วยเหลือ
“ปล่อยฉันนะ ช่วยด้วยค่ะ!! ฮึก”
“ร้องไปก็ไม่มีใครช่วย”
“ฮื้อ ปล่อยฉันนะ!”
เหมันต์ผละอ้อมกอดออกก่อนจะดันร่างบางให้ชิดกำแพงและเขาก็ยืนคร่อมเธอไว้โดยเอามือยันผนัง สองแขนของน้ำขิงดันหน้าอกหนาสลับกับทุบตี เหมันต์หรี่สายตามองคนตรงหน้าที่ร้องไห้แทบจะเป็นสายเลือด เขายังไม่เคยเห็นน้ำตาของผู้หญิงใกล้ขนาดนี้มาก่อน สายตาคมกริบไล่มองเครื่องหน้าของเธอชัดๆ อีกครั้งทั้งที่อีกฝ่ายยังร้องไห้อย่างหนัก
แต่ชักแปลกที่เหมันต์ไม่คิดรำคาญสักนิด
“อยากให้ปล่อยก็หาเงินมาคืนฉันสิ”
“ฮึก คนเลว ฉันเกลียดคนอย่างพวกคุณที่สุด”
“...”
“คิดว่าชีวิตคนอื่นเป็นอะไร ฉันไม่ใช่สิ่งของนะ”
น้ำขิงร้องไห้อย่างหนัก เธอสะอื้นจนตัวสั่น เหมันต์มองคนตรงหน้าที่เป็นแบบนี้ก็ผละร่างกายออก แค่ถูกเขากอดกับถูกดันให้ติดกำแพงก้ร้องไห้ปานจะขาดใจ ชายหนุ่มก้าวถอยหลังเว้นระยะห่างให้อีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ถ้าไม่ขาย ก็ไปเอาเงินมาคืนฉัน”
“...”
“ภายในสามวัน ถ้าไม่มีเงินมาคืนก็เตรียมตัวเป็นเมียฉันได้เลย”
น้ำขิงได้ยินประโยคนั้นก็แทบหยุดหายใจ เงินห้าล้านเธอจะไปหามาจากไหน แต่ยังไงตอนนี้ก็ต้องรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ดวงตาแดงก่ำจ้องมองเหมันต์เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้องนี้ น้ำขิงวิ่งไม่คิดชีวิตเพื่อพาตัวเองไปยังลิฟต์ เธอกดลิฟต์และไม่นานประตูตรงหน้าก็เปิด เธอเข้าไปในนั้นทันทีและกดชั้นหนึ่งอย่างไม่รีรอ คนในห้องไม่ตามมา แต่ความหวาดกลัวเมื่อครู่ยังไม่ทำให้เธอสามารถหยุดร้องไห้ได้เลย คนรอบๆ ที่พบเจอต่างหันมองกับท่าทางของหญิงสาว เธอวิ่งกอดแฟ้มเอกสารและกระเป๋าขึ้นแท็กซี่ทันที
แม้ว่าน้ำตาจะหยุดไหลแล้วแต่ดวงตาของน้ำขิงยังคลอไปด้วยน้ำใสๆ ตลอด เธอเดินทางมาถึงคฤหาสน์ตระกูลสมุทรเตโชแล้ว สองเท้าก้าวเร็วๆ เข้าไปในตัวบ้าน เจอมะพร้าวที่เดินเข้ามาหา จากรอยยิ้มบนใบหน้ามะพร้าวก็ต้องรีบหุบยิ้มทันทีเพราะกะจะถามว่าการสัมภาษณ์งานเป็นอย่างไรบ้าง แต่ดูจากสีหน้าคุณหนูน้ำขิงตอนนี้แล้วคงจะไม่ดีแน่
“คุณน้ำขิงอยากรับน้ำเย็นๆ มั้ยคะ เดี๋ยวมะพร้าวเอาขึ้นไปให้บนห้องค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขิงขอบคุณนะคะ”
“ค่ะ เอ่อ...วันนี้คุณจอมทัพหยุดงานนะคะ แต่คุณแกนั่งดื่มกาแฟอยู่ริมสระว่ายน้ำน่ะค่ะ คุณน้ำขิงรีบขึ้นห้องตอนนี้ดีกว่าค่ะเดี๋ยวจะเจอกัน”
“เขาอยู่บ้านเหรอคะ?”
“ใช่ค่ะ”
ถ้าเป็นวันอื่นๆ น้ำขิงคงจะเลี่ยงอีกฝ่ายไม่ให้เขาเห็นหน้าเธอ หรือไม่ก็ใช้โอกาสนี้เข้าไปตีสนิทและแสดงความจริงใจว่าเธอหวังดีในทุกๆ อย่างและไม่เคยคิดร้าย ทว่าตอนนี้น้ำขิงคงจะไม่มีทางคิดแบบนั้นอีกต่อไป แทนที่เธอจะรีบขึ้นห้องตามที่มะพร้าวบอก หญิงสาวมุ่งหน้าไปทางสระว่ายน้ำแทน
??
เริ่มเลอลูกสาว อย่าปล่อยให้คนเฬวลอยนวล บอกเลยว่าอิน้องจะไม่ยอมทนอีกแล้ว และมาดูกันวาาอิพี่จะทำยังไงพอเห็นอิน้องรอดกลับมา หึๆ
เรื่องนี้มีคนหอน2คนถ้วนนะคะ ใบ้ก็ได้ว่าเป็นใคร คนนึงชื่อขั้นต้นด้วยจอมลงท้ายด้วยทัพ ส่วนอีกคนขึ้นต้นด้วยเห ลงท้ายด้วยมันต์ 555555555555
- Writer
