ตอนที่ 6 นี่มันเกิดอะไรขึ้น
1575 Words
เขาเรียกเธอว่า “ซีซี” แม้ว่าจะไม่ค่อยชอบฟัง แต่พอมันออกมาจากปาก ของคนหล่อ ๆ อย่างกู้หานเซียว ก็ต้องยอมรับว่า หลินซีก็นึกชอบชื่อนี้ขึ้นมานิดหน่อยแล้ว อีกอย่างสเต๊กที่เขาหั่นให้ มันก็อร่อยมากเสียด้วยสิ
“หิวมากเลยเหรอ กินอร่อยเชียวนะ”
“อร่อยมาก ๆ เลยล่ะค่ะคุณแม่ ขอบคุณนายพลน้อยด้วยนะคะ”
กู้หมิงขมวดคิ้ว และหันไปมองซานหู ที่นึกแปลกใจเหมือนกัน ปกติแล้วหลินซีจะเรียกหานเซียวว่า “พี่หานเซียว” ไม่ใช่ “นายพลน้อย” แบบนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น
แม้แต่คุณนายกู้ ก็หันไปมองสาวน้อยที่กำลังกินสเต๊ก ซึ่งหานเซียวบรรจงหั่นให้เธออย่างเอร็ดอร่อย และไม่ได้สนใจคนอื่น แต่เมื่อหันไปมองลูกชายของเธอ กลับเห็นสายตาที่ไม่น่าเชื่อว่า เขาจะมองตงหลินซีด้วยรอยยิ้มแบบนั้นได้
‘เกิดอะไรขึ้นในห้องนั้นกันแน่’
เธอได้แต่ตั้งคำถามในใจ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรอีก จนงานเลี้ยงเลิก และส่งแขกคนสุดท้าย คือตระกูลตงกลับไป ทั้งหมดจึงเดินเข้ามาในบ้าน เพื่อคุยกันที่ชั้นสอง ซึ่งเป็นห้องทำงานของนายพลกู้
“ลูกแน่ใจเหรอ ว่าเห็นเองกับตาว่าเธอ… ทำทั้งหมดนั่น”
“แม่ไม่อยากจะเชื่อเลย คนไม่เอาไหนอย่างตงหลินซี จะทำเรื่องนั้นได้ ลูกแน่ใจนะหานเซียว ไม่ใช่ว่าเธอให้สาวใช้ทำให้เหรอ”
“คุณแม่ครับ ผมยืนอยู่ในห้อง สาวใช้ก็เป็นคนของเรา จะเรียกมาถามก็ได้ พวกเธออยู่ใกล้ตงหลินซีมากที่สุด เห็นทุกอย่างมากกว่าผม”
“เอาล่ะ ๆ คิดไม่ถึงเลยว่า เด็กคนนี้จะมีพรสวรรค์ด้านนี้จริง ๆ คุณเองก็เอ่ยปากชมเธอไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ค่ะ แต่นั่นฉันก็คิดว่า เธอก็แค่พูดเรื่อยเปื่อยเหมือนทุกที คุณก็เห็นว่าไม่ใช่ฉันคนเดียวที่ไม่เชื่อ”
“แต่นี่ลูกชายเราพูดเอง คุณก็ไม่เชื่ออาเซียวเหรอ”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ วันนี้เกิดเรื่องขึ้นเยอะแยะ หนูเจินหลิงหน้าซีดมากเลยตอนกลับบ้าน ไม่รู้ว่ายังตกใจไม่หายหรือเปล่า เอาไว้ไปเยี่ยมน้องกับแม่กันนะอาเซียว ยังไงหมอหลี่ก็เป็นหมอในกองทัพ เขาสามารถช่วยลูกได้”
“ทำไมคุณเอาแต่เข้าข้างหลี่เจินหลิงแบบนั้น ไม่เห็นเหรอว่า เธอไม่คิดแม้แต่จะขอโทษ กับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ”
"แต่นั่นเป็นอุบัติเหตุนะคะ หนูหลี่ก็ไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย ก็แค่ชนนิดหน่อยเอง"
“นิดหน่อยเหรอครับคุณแม่ ทราบไหมครับว่า ถ้าไม่ได้หลินซีที่เอาถุงน้ำแข็งไปประคบให้เธอ ขาเธออาจจะแพลง และอาการหนักกว่านั้น โชคดีที่ช่วยได้ทัน อาการเลยไม่หนักมาก อีกอย่างขนาดมีหมออยู่ในงานแท้ ๆ พวกเขายังไม่คิดจะลุกขึ้นมาช่วยคนอื่นเหมือนอย่างที่ตงหลินซีทำเลยด้วยซ้ำไป”
“หานเซียว! นี่ลูกกำลังตำหนิหมอหลี่งั้นเหรอ”
“ผมตำหนิคุณหนูหลี่ต่างหากล่ะครับ เธอเป็นคนเดินไปชนหวังลี่ชิง แต่กลับไม่เอ่ยปากขอโทษเธอสักนิด ขนาดหลินซีพูดไปแบบนั้น ผมก็ยังไม่ได้ยินเธอขอโทษหวังลี่ชิงเลยสักคำ จนเดินกลับมาที่โต๊ะ”
“ก็แค่คนไม่สำคัญ จะอะไรนักหนา หนูเจินหลิงก็นั่งสำนึกผิดอยู่ที่โต๊ะแล้ว จะเอาอะไรอีก”
หานเซียวหันไปมองแม่ของเขา แล้วส่ายหัวทันที เขาหมดคำพูดเพราะรู้ว่า แม่ของเขา ชื่นชมหลี่เจินหลิงคนนี้มาก แต่เขาไม่ได้ชอบเธอมากถึงขนาดจะคิดอะไรได้ แค่รู้สึกว่าเป็นผู้หญิงที่ดีกว่าตงหลินซี ก่อนหน้านี้เท่านั้นเอง แต่ตอนนี้ คิดว่าคงไม่ใช่แบบนั้นแล้ว
“ผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ วันนี้เหนื่อยมากเลย พรุ่งนี้จะไปที่กองทัพแต่เช้า”
“ไปเถอะลูก”
“เดี๋ยวสิอาเซียว แล้วเรื่องจะไปเยี่ยมหนูหลี่ล่ะ”
“คุณแม่ครับ! คนที่แม่ควรขอบใจคือตงหลินซี ผมย้ำอีกครั้งนะครับว่า คืนนี้ถ้าเธอไม่เข้าไปช่วยหวังลี่ชิง และแก้ไขสถานการณ์ เรื่องในคืนนี้คงเป็นข่าวใหญ่ในวงสังคมไปอีกนาน ขอตัวนะครับ”
คุณนายกู้ยืนอ้าปากค้าง เมื่อลูกชายตะคอกใส่ เธอหันมามองนายพลกู้ที่นั่งอยู่เฉย ๆ และไม่ได้พูดอะไร
“คุณยังไม่คิดจะล้มเลิกเรื่องการหมั้น ของเด็กสองคนนี้สินะคะ”
“คุณก็ร่วมแสดงละครไปแล้วนี่ มาตอนนี้คิดจะถอนตัวเหรอ”
"เฮ้อ มันไม่ได้สนุกน่ะสิคะ เห็น ๆ กันอยู่ว่า หานเซียวไม่ได้ชอบหลี่เจินหลิง แต่กับตงหลินซี ฉันชักจะไม่แน่ใจแล้ว คงต้องดูว่าหลังจากนี้จะเป็นยังไง แต่ดูจากพฤติกรรมของหลี่เจินหลิงในคืนนี้แล้ว ฉันคิดว่ายากที่อาเซียวจะชอบเธอได้"
“หมอหลี่เลี้ยงลูกแบบตามใจมากเกินไป เธอเลยเอาแต่ใจ ที่น่ากลัวมากกว่านั้น คือเด็กคนนี้รู้จักเก็บอาการ ไม่เหมือนกับตงหลินซี ที่แสดงออกมาตรง ๆ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร”
“ก็นั่นน่ะสิคะ ฉันเองก็ลองใจแม่หนูหลี่นั่นหลายครั้งแล้ว นิสัยร้ายลึกของเธอ น่ากลัวกว่าตงหลินซีจริง ๆ แต่หมอหลี่ก็อยู่สังกัดกองทัพของหานเซียว ฉันไม่อยากให้ลูกมีปัญหา นี่ถ้าคุณไม่บอกให้ตีสนิทกับเขาไว้ ฉันก็ไม่อยากทำอะไรที่มันฝืนใจแบบนี้หรอกค่ะ”
“ผมเข้าใจนะ แต่ที่คุณทำก็ถือว่าช่วยให้ตระกูลหลี่ เชื่อใจว่าอย่างน้อยก็มีคนในตระกูลกู้ เข้าข้างพวกเขา แต่จะให้หานเซียวคบหากับหลี่เจินหลิง ผมว่าลูกก็คงไม่เอาด้วยหรอก”
“ฉันยังไงก็ได้ค่ะ ขอแค่ลูกเป็นคนเลือกด้วยตัวเอง ดีกว่าเอาแต่ทุ่มเทให้กองทัพแบบนี้ เดี๋ยวจะกลายเป็นพวกคลั่งสงครามไปเสียก่อน ถ้าแม่หนูตงคนนั้นเปลี่ยนไปจริง ๆ ก็หวังว่า หานเซียวจะเปิดใจรับเธอบ้าง”
“คุณก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอ วันนี้เจ้าตัวดีนั่น ถึงกับหั่นสเต๊กให้ตงหลินซีด้วยตัวเองเลยนะ”
“นั่นแหละค่ะ ที่ทำให้ฉันกลัว”
“กลัวอะไร ไม่ดีเหรอที่ลูกเริ่มเปิดใจแล้ว”
“ไม่ใช่ค่ะ ฉันไม่ได้กลัวลูก ที่ฉันกลัวคือ ทางฝั่งของตระกูลหลี่ต่างหากล่ะคะ”
ทั้งคู่มองหน้ากัน และเข้าใจในทันที สิ่งที่คุณนายกู้กลัว เป็นสิ่งที่นายพลกู้เองก็คาดไม่ถึง เพราะเขาไม่ได้จุกจิกเหมือนผู้หญิง แต่คุณนายกู้ย่อมรู้ดีกว่าเขา ถึงความคิดลึกซึ้งของผู้หญิงด้วยกัน
“เฮ้อ เรื่องนี้เอาไว้ให้หานเซียวตัดสินใจได้แล้ว ค่อยว่ากันเถอะ"
“ว่าแต่เรื่องเรือของตระกูลตง พวกเขาตอนนี้มีปัญหาจริง ๆ เหรอคะ"
“อืม ใช่แล้วล่ะ เรื่องนี้เถ้าแก่ตงต้องเหนื่อยไปอีกพักใหญ่ เขาถึงอยากจัดการเรื่องหมั้นเร็ว ๆ เพื่อจะได้จัดการเรื่องที่ท่าเรือต่อ ยังไงคุณก็ช่วยจับตาดูตระกูลหลี่ ไปอีกสักพักก็แล้วกันนะ”
“ทราบแล้วค่ะไม่ต้องห่วง ฉันจัดการเอง”
ตระกูลหลี่
เมื่อกลับมาถึงบ้าน หลี่เจินหลิงก็รีบเดินขึ้นห้องตัวเองทันที พร้อมกับจับมีดปลายแหลม แทงไปที่ฝาผนัง
“ตงหลินซีนางมารร้าย อีคนสารเลว! กล้าดียังไง ถึงได้กินสเต๊กที่พี่หานเซียวหั่นให้ นังแพศยา!”
ปึก ปึก ปึก!!!
หลี่เจินหลิงแทงกระหน่ำไม่ยั้ง ไปที่รูปของตงหลินซีที่ยิ้มมุมข้าง ไม่ว่าจะพยายามยังไง ก็สวยได้ไม่เท่ากับหลินซี เธออุตส่าห์แต่งตัวทุกอย่างตามที่ตงหลินซีเคยสวม ใช้ของทุกอย่างตามเธอ แต่สิ่งเดียวที่เธอเลือกทำตรงข้าม คือการวางตัวกับผู้ใหญ่ และความฉลาด ที่คิดว่ามีมากกว่าตงหลินซี
“พี่หานเซียวเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น เขาเหมาะสมกับคนสวย เก่งและฉลาดอย่างฉัน คนงี่เง่าไร้สาระไม่มีความรู้อย่างแก ไม่มีทางสู้ฉันได้ ไม่ได้ สู้ไม่ได้ นางสารเลว!!!”
หลี่เจินหลิงเกือบจะคลุ้มคลั่ง เมื่อนึกถึงเรื่องในคืนนี้ ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยมองตงหลินซีเป็นคู่แข่งเลย แต่เรื่องในวันนี้ กลับทำให้รู้สึกกลัวขึ้นมา เพราะตงหลินซีที่ขึ้นชื่อว่าสวยแต่ไร้สมอง พูดจาโอ้อวดไปเรื่อยเปื่อย และหาความจริงไม่ได้ เป็นตัวตลกในแวดวงสังคมชั้นสูง
แต่ในวันนี้กลับเปลี่ยนไป เหมือนกับเป็นคนละคน และยังกล้ายืนด่าเธอ ต่อหน้าคนในงานเลี้ยงตระกูลกู้ จนเธอถูกมองด้วยสายตาดูถูกเป็นครั้งแรก
“ตงหลินซี ฉันกับแกไม่มีทางอยู่ร่วมกันได้ อย่าคิดว่าจะแย่งพี่หานเซียวไปจากฉันได้ ไม่มีทาง!”
- Writer
