เหมือนกับว่าเธอฝันไป...
ร่างบางที่นอนหมดสติค่อย ๆ ปรือตาที่หนักอึ้งขึ้นช้า ๆ เธอนอนตะแคงอยู่บนเตียงนุ่มในชุดเดรสที่แนบเนียนไปกับลำตัวอรชร
หัวสมองนึกย้อนไปทีละนิดจนจำได้ว่าภาพสุดท้ายก่อนจะตัดไปคือมีใครบางคนเข้ามาที่ด้านหลัง ปิดปากเธอด้วยผ้าเช็ดหน้าจากนั้นทุกอย่างก็ดับวูบ
หัวใจของมินตราเต้นกระหน่ำ พยายามลุกขึ้นทว่า...
ขยับแทบไม่ไหว
มินตรารู้สึกว่าเนื้อตัวของเธอช่างไร้เรี่ยวแรง ลมหายใจผ่อนออกมาอย่างแผ่วเบา พยายามกะพริบตากลมโตมองไปรอบกาย พลันเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นอยู่ไม่ไกล
"มิน" น้ำเสียงคุ้นหูนัก
ฟูกยวบลงบ่งบอกว่าบุคคลนี้นั่งลงข้างเธอ มินตราค่อย ๆ ขยับร่างหันไปมองเขา แววตาของเธอเบิกกว้างตื่นตระหนกทันที
ณัฐภัคมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร หรือว่าเป็นเขาที่กระทำเรื่องนี้
"พะ...พี่ณัฐ..." เสียงของเธอแผ่วเบาและแฝงความหวาดหวั่น นัยน์ตากลมโตสั่นวูบไหวจากความกลัว
ทว่าคนเบื้องหน้ากลับคลี่รอยยิ้มออกมา
