คุณหมอหนุ่มปรายตามองคนไข้เล็กน้อยหลังจากตรวจอาการ ใบหน้าเย็นชาแววตาเรียบเฉยไม่บ่งบอกอารมณ์ใด เขาเก็บอุปกรณ์การตรวจพร้อมพูดขึ้น
"ผลข้างเคียงจากฤทธิ์ยาสลบใช้เวลาอีกสักพัก ที่เหลือเป็นรอยช้ำนิดหน่อยทายาซะเดี๋ยวก็ดีขึ้น"
ดรัณภพกอดอกฟังอยู่เงียบ ๆ สายตาเขาทอดมองหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียง มีความเป็นห่วงซ่อนอยู่ในดวงตาสีนิล
"ว่าแต่ไปเจออะไรมา" ธีรดลถามเสียงเรียบตวัดสายตามอง 'เพื่อน' เดาว่าคงเป็นเรื่องบางอย่างที่ดรัณภพไม่อยากให้ใครรับรู้ ถึงขนาดต้องเรียกเขาซึ่งช่วงนี้แวะเวียนมาประจำอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนในระยอง ให้เข้ามาดูอาการภรรยาเป็นการส่วนตัว
ถ้าเป็นคนอื่นอย่าหวังให้เขาถ่อมาดึกดื่นป่านนี้
ดรัณภพไม่ตอบคำถามนั้น ทว่านัยน์ตามีประกายคุกรุ่นยามนึกถึงต้นเหตุ
"ไม่บอกก็ตามใจ กูไม่อยากเสือกอยู่ล่ะ" ธีรดลไหวไหล่ไม่ยี่หระ ขี้เกียจจะซักไซ้ไต่ถามต่อ เขาไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเท่าไรนัก
"งั้นกูจะกล
