ตอนที่ 5 : ไม่สนใจ

1222 Words

เมื่อคืนดรัณภพออกไปจากห้องแล้วไม่ได้กลับเข้ามาอีก มินตรารอเขาอยู่อีกหลายชั่วโมงจึงสรุปได้ว่าเขาคงไม่อยากยุ่งกับเธอ หญิงสาวจึงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเข้าสู่นิทราไปในที่สุด คืนแรกในการเข้าหอก็โดนผู้เป็นสามีทิ้งให้นอนคนเดียวเสียแล้ว... ทว่าเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแค่พยายามทำความเข้าใจในมุมของเขาเท่านั้น เขาจะเป็นอย่างไรก็ช่าง แต่เธอก็ควรทำหน้าที่ให้ดีตามที่ได้ตั้งใจไว้ เช้ามามินตราก็ตื่นตั้งแต่เช้า อาบน้ำเสร็จก็ลุกขึ้นมาทำอาหารในห้องครัว ผมสลวยถูกรวบไว้ ใบหน้าในวันนี้ไร้เครื่องสำอางแต่ความสวยธรรมชาติยังชัดเจน เมื่อมินตราเข้าครัว พบว่าวัตถุดิบในตู้เย็นมีไม่มากเหมือนกับว่าเจ้าของบ้านไม่ได้รับประทานอาหารที่บ้านเป็นหลัก แต่หญิงสาวก็หยิบสิ่งเท่าที่มีมาทำอาหาร เมื่อเมนูประมาณสองอย่างเสร็จเรียบร้อย กลิ่นหอมก็โชยออกไป เสียงฝีเท้าย่างกรายเข้ามาตามกลิ่นของอาหารเช้า "คุณตื่นแล้วเหรอคะ" มินตราสบตาเข้ากับดรัณภพด้วยความตกใจ แต่เมื่อได้สติก็รีบทักทายเขาทันที ดรัณภพใส่เสื้อเชิ้ตราคาแพงสีขาวที่ยังติดกระดุมด้านบนไม่เรียบร้อย แขนเสื้อพับขึ้นเห็นแขนแกร่งช่วงล่างที่ใส่นาฬิกาเรือนหรู กางเกงสีดำสนิทคาดด้วยเข็มขัดหัวสีเงิน อีกทั้งทรงผมที่เซตเสยบ่งบอกว่าเขากำลังจะไปทำงาน "เธอกำลังทำอะไร" แววตาสีนิลเย็นชามองสำรวจการกระทำของหญิงสาว คิ้วเรียวของเขาขมวดเข้าหากัน มินตราอึกอักก่อนจะเอ่ยตอบคนตรงหน้า "มินทำอาหารเช้าไว้ให้คุณภพค่ะ" "อาหารเช้า?" "ค่ะ" ไม่นานเสียงหัวเราะลึกก็ดังอยู่ในลำคอของเขา ดรัณภพเดินเข้ามาช้า ๆ สายตาเย็นชาจ้องอยู่ที่ใบหน้ามินตราจนเธอต้องหลบตาเขา เมื่อร่างแกร่งประชิดใกล้เธอจนใบหน้าของหญิงสาวอยู่ใกล้แผงอก มือหนาก็ช้อนปลายคางคนตัวเล็กขึ้นมา สายตาเป็นประกายแต่แฝงความกดดันสบประสานกับคนสูงกว่า "คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะมีประโยชน์อะไร" เสียงทุ้มเยือกเย็นเอ่ยออกไป ทำเอามินตรากลืนน้ำลายลงคออึกหนึ่ง "คือ...มินแค่อยากให้คุณได้ทานข้าวเช้าก่อนไปทำงานค่ะ" "หึ! เธอนี่มันน่ารำคาญเหมือนกันนะ" "..." "เธอจะทำอาหารอีกสักร้อยวันฉันก็ไม่กิน" ดรัณภพเหยียดยิ้มแต่สายตากลับเย็นชา "อ๊ะ" เขาตวัดมือที่จับปลายคางของภรรยาสาวออกไป ก่อนจะเดินไปหยิบจานที่ใส่เมนูอาหารมื้อเช้านี้ ร่างแกร่งเหลือบมองสิ่งของอุ่น ๆ ในจาน มันสวยงามน่ากินก็จริงแต่พอคิดว่าเธอเป็นคนทำเขาก็กินไม่ลง ฟึ่บ! มินตราเบิกตากว้างเมื่อสิ่งที่อยู่ในมือเขาถูกโยนลงไปในถังขยะ เขาทิ้งมันลงไปแบบไม่แยแส ไม่สนใจเลยว่าคนทำจะรู้สึกอย่างไร แต่มินตราก็ได้แต่เงียบและเงยหน้าสบตาเขา "ฉันบอกแล้ว...ว่าทนให้ไหวแล้วกัน" ดรัณภพพูดโดยที่ก้าวขาเดินผ่านเธอไป แต่ก่อนจะละสายตาออกมาจากใบหน้าเธอ เขาก็เหลือบมองต้นคอขาวเนียนของมินตรา รอยแดงที่ฝากฝังไว้เมื่อคืนยังชัดเจน ไม่รู้เป็นเพราะอะไร แต่จิตใจของเขากลับรู้สึกพึงพอใจไม่น้อย ดรัณภพก้าวเดินต่อไปแต่เสียงของมินตรากลับดังตามแผ่นหลังเขามา "คุณภพคะ" "..." เขาไม่ได้หันไปมองเธอแต่ก็ชะลอฝีเท้าและหยุดยืน "มินเองก็ต้องไปทำงาน ถ้าหากมินกลับเย็นต้องขอโทษล่วงหน้านะคะ บางวันมีโอทีเร่งด่วน" เธอกลัวว่าจะกลับมาทำมื้อเย็นให้เขาไม่ทัน เลยอยากแจ้งเขาไว้สักหน่อย หากแต่คนฟังกลับเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ไม่ใช่เรื่องของฉัน" "..." "แล้วถ้าอยากจะไปทำงานก็ไปเองแล้วกัน ฉันคงไม่ไปส่งเธอหรอกมินตรา" เมื่อพูดเสร็จเขาก็เดินไปหยิบเสื้อสูทที่พาดไว้บนโซฟา คว้ากุญแจรถและเดินออกจากห้องไปทันที @บริษัทของณัฐภัค ร่างบางก้าวเข้ามาในบริษัทอย่างเช่นทุกวัน ผมสลวยถูกมัดรวบปล่อยปลายเป็นหางม้า ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวสวมด้านล่างด้วยกระโปรงสีดำระดับเข่า ไหล่ข้างหนึ่งสะพายกระเป๋า มินตรามาทำงานดั่งเช่นทุกวัน ซึ่งบริษัทปัจจุบันที่เธอทำงานมีณัฐภัคเป็นหนึ่งในผู้บริหาร เธอเป็นแค่พนักงานทั่วไปไม่ได้มีตำแหน่งใหญ่อะไร ส่วนบริษัทที่เคยเป็นของพ่อเธอนั้น...ตอนนี้มันอยู่ในการดูแลของใครบางคนที่ไม่ใช่เธอ ร่างบางก้าวเข้าลิฟต์เหมือนทุก ๆ ครั้ง แต่วันนี้สายตาหลายคู่จับจ้องเธออย่างผิดปกติ มินตราสัมผัสความรู้สึกแปลก ๆ นี้ได้ตั้งแต่ก้าวเข้ามา "นี่คนนี้ไงเธอที่เป็นเจ้าสาวคุณภพ" "ใช่ ฉันเห็นรูปที่เขาลงกันแล้ว คิดว่าเจ้าสาวจะเป็นใครที่ไหนซะอีก แต่ดันเป็นแค่พนักงานระดับล่างในบริษัทเราเนี่ยนะ" "ไม่รู้ไปทำอีท่าไหนถึงได้แต่งกับคุณภพ" "อย่าเรียกว่าแต่งเลย เรียกว่าจับคนรวยดีกว่า" เสียงซุบซิบดังขึ้นตลอดการเดินทางขึ้นมายังชั้นสิบสอง ชั้นที่เป็นแผนกของเธอ แม้จะรู้สึกแย่แค่ไหน มินตราก็ได้แต่เก็บความรู้สึกต่าง ๆ ไว้ในใจ ข่าวการแต่งงานของดรัณภพกับเธอนั้นดังไปถึงหูทุกคนทุกระดับ แม้กระทั่งพนักงานและผู้บริหารของบริษัทนี้ที่เธอทำอยู่ แน่นอนว่ามันไปถึงหูของณัฐภัคเช่นกัน... มินตราเดินเข้ามาถึงหน้าแผนกแต่ก่อนจะได้ก้าวเข้าไปกลับพบเข้ากับชายหนุ่มที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว "พี่ณัฐ...เอ่อ...คุณณัฐ" เธอรีบเปลี่ยนสรรพนามเรียกเมื่อนึกถึงความเหมาะสม สีหน้าของเธอในตอนนี้แย่กว่าเก่าเมื่อเจอเขา สายตาพนักงานบางคนก็แอบชำเลืองมองอย่างสอดรู้สอดเห็น "มิน" เขารีบเดินเข้ามา "นี่มินแต่งงานแล้วจริง ๆ เหรอ" "ค่ะ" "..." เขาแทบไม่อยากเชื่อ แต่พอเห็นข่าวที่ลงนั้นเขาก็ต้องยอมรับ ทว่าที่น่าตกใจกว่านั้นคือผู้ชายที่เธอแต่งด้วยเป็นถึงผู้ที่กำลังก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งรองประธานของ AnanSR Group ผู้ซึ่งเป็นทายาทคนสำคัญของอนันต์สุทธิรัตน์ "มินไปรู้จักเขาได้ยังไง... คุณดรัณภพน่ะ" "คุณณัฐคะ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัว มินขอไม่ตอบนะคะ" มินตราเริ่มทนไม่ไหว เขาเองก็มีคู่หมั้นแล้วแถมไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ การที่เขามาเฝ้าถามเรื่องส่วนตัวของเธออยู่แถวแผนกในเวลางานแบบนี้ยิ่งทำให้เธอหนักใจยิ่งขึ้น "แต่พี่..." "คุณณัฐคะ มินต้องไปทำงานนะคะ" มินตรารีบตัดบทก่อนจะเดินหลีกเขาไปอีกทางแต่ณัฐภัคก็เอ่ยทิ้งท้ายไว้ "มิน... พี่ไม่ยอมจบแน่"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more