กรงรักเมียคนพาล

ตอนที่ 1 : การตัดสินใจ

"คุณมินจะทำแบบนั้นจริง ๆ เหรอคะ"

มินตรา หญิงสาวผมสีน้ำตาลธรรมชาตินั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ไม้บริเวณหน้าบ้าน ก่อนจะถอนหายใจยาวออกมา พยักใบหน้าสวยช้า ๆ เป็นคำตอบ

"ค่ะ น้าฝน" นัยน์ตาสีน้ำตาลหม่นแสงลง ไม่ยอมสบตาผู้ถามอย่างสายฝนที่มีฐานะเป็นพนักงานเก่าแก่ของผู้เป็นบิดาที่ล่วงลับไปเมื่อเดือนก่อน

หญิงวัยกลางคนได้แต่เคารพการตัดสินใจของมินตรา เพราะเธอไม่มีสิทธิ์ออกเสียงใด ๆ แทนเจ้าตัว ได้แต่เพียงถามไถ่ให้แน่ใจด้วยความเป็นห่วงเท่านั้น

"แต่มันจะดีเหรอคะ"

"น้าฝนไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ มินตัดสินใจแล้ว มินจะดูแลตัวเองให้ดีค่ะ"

"ถ้ามีอะไรที่น้าพอจะช่วยได้ คุณมินก็บอกน้าได้เสมอนะคะ" สายฝนบอกอย่างจริงใจ รู้ดีว่าที่มินตราทำนั้นเพราะสถานการณ์บีบบังคับ มันคือทางเลือกที่ดีที่สุด

แต่ก็ช่างน่าเสียดายที่เธอเพิ่งอายุเพียงยี่สิบสามเท่านั้น แต่ก็จำต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักหรือแม้แต่รู้จักด้วยซ้ำ ทว่าทุกคนรู้ดีว่าถ้าหากมินตราตัดสินใจอะไรแล้วคงเปลี่ยนได้ยาก

หญิงสาวคนนี้อ่อนโยนแต่แฝงความเด็ดขาด ทั้งยังอดทนต่อความลำบากมากกว่าที่ใครคิด

สุดท้ายสายฝนจึงได้ภาวนาให้ทางเดินในอนาคตของลูกสาวอดีตเจ้านายไม่เลวร้ายเกินไป

"งั้นน้ากลับแล้วนะคะ คุณมินจะได้พักผ่อน"

"ค่ะน้าฝน ขอบคุณทุกความห่วงใย กลับดี ๆ นะคะ"

ไม่นานนักหญิงวัยกลางคนก็จากไป เหลือไว้แต่เพียงมินตราที่ยังนั่งอยู่ เวลาเริ่มเย็นย่ำท้องฟ้าเปลี่ยนสีไปทีละนิด มินตราจึงผุดลุกขึ้นไปทำอาหารในครัวเพื่อรอน้องชายกลับบ้าน

เมื่อเมนูง่าย ๆ อย่างผักจิ้มน้ำพริกและแกงส้มชะอมทอดเสร็จเรียบร้อย เมฆหรือเมฆา น้องชายวัยมัธยมปลายของมินตราก็กลับจากเรียนพิเศษพอดี

"พี่มิน"

"รีบไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวสิเมฆ" มินตราคลี่ยิ้มให้น้องชาย เมฆาพยักหน้าก่อนวิ่งสลับเดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน เมื่ออาบน้ำอาบท่าเสร็จก็ลงมารับประทานอาหารมื้อค่ำกับพี่สาวอย่างเช่นทุกวัน

ระหว่างกินอาหารไป เด็กหนุ่มสังเกตเห็นสีหน้าที่ไม่ดีนักของพี่สาว จึงได้เอ่ยถามขณะตักแกงไปด้วย

"พี่มินเป็นอะไรหรือเปล่า"

"พี่เนี่ยนะ?" มินตราแสร้งถามกลับ

"ใช่ หน้าพี่ดูไม่ค่อยดี ไม่สบายตรงไหนไหม"

มินตราหลุบสายตาลงต่ำไม่สบตาน้องชายแท้ ๆ ก่อนจะวางช้อนเนื่องจากรู้สึกอิ่มข้าวแล้วเอ่ยบอกเสียงเย็น

"ถ้ากินข้าวเสร็จแล้ว พี่มีเรื่องจะบอกเมฆ"

"..."

ชั่วโมงต่อมา

น้องชายผุดลุกขึ้นจากโซฟาทันทีเมื่อพี่สาวบอกเรื่องสำคัญ สายตาจดจ้องใบหน้าของมินตราอย่างจริงจัง

"พี่มิน! ทำไมมันเร็วอย่างนี้"

เมฆาตกใจทันทีที่พี่สาวบอกว่าเธอจะแต่งงานออกเรือน ทุกอย่างมันกะทันหันไปหมด เด็กหนุ่มไม่เคยเห็นพี่สาวของเขาคบหาใครด้วยซ้ำ ถึงเขาจะเด็กกว่าแต่ก็พอจะเดาได้ว่าสาเหตุของเรื่องนี้...

"เพราะเรื่องบริษัทของพ่อเหรอพี่มิน"

"..." มินตรายังนิ่งแต่สายตานั้นคล้ายโกหกไม่ได้

"มันไม่มีทางอื่นเลยเหรอ"

"ไม่มีหรอกเมฆ" คำตอบแผ่วเบาเอ่ยขึ้นพร้อมใบหน้าสวยที่หันมองน้องชาย

มินตราลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้บุคคลในสายเลือดที่เหลือเพียงคนเดียวอย่างน้องชาย ตอนนี้เด็กหนุ่มสูงกว่าพี่สาวมากและมีอนาคตที่ดีรออยู่ เธอจะปล่อยให้อนาคตของน้องชายที่บิดาอุตส่าห์สร้างมาพังทลายลงไปไม่ได้

เมฆาก้มมองมือเรียวบางของพี่สาวที่กอบกุมฝ่ามือ สัมผัสได้ถึงความกล้าหาญและเสียสละในนั้น

"เชื่อพี่ แล้วทำหน้าที่ของตนเองให้ดี เท่านี้ก็พอ"

"พี่มิน ถ้าทุกอย่างมันต้องแลกกับชีวิตของพี่ ผมไม่เอา ผมไม่อยากได้"

"เมฆ!" มินตราเรียกน้องชายให้ได้สติ

"พ่อหวังไว้กับเมฆมากนะ"

"แต่พ่อก็อยากให้พี่มีความสุขเหมือนกัน" เด็กหนุ่มสวนกลับ เขาไม่อยากให้ความสำเร็จเบื้องหน้าแลกมากับอิสระของพี่สาว

"ยังไงก็ต้องตามนี้ พี่ตัดสินใจแล้ว"

"แล้วถ้าคนบ้านนั้นมันทำให้พี่ไม่มีความสุขล่ะ" ตาของน้องชายแดงก่ำแต่เมฆารู้ดีเช่นกัน ว่าคนแบบมินตราตัดสินใจอะไรแล้วแม้แต่วิญญาณพ่อเขาก็คงห้ามพี่สาวไม่ได้

"มีความสุขสิ พี่จะมีความสุขนะเมฆ" รอยยิ้มอ่อนโยนเผยขึ้นคล้ายปลอบโยนเด็กหนุ่ม

แค่เห็นว่าในอนาคตของน้องชายและตระกูลของเธอจะยังดำเนินต่อไปอย่างราบรื่น มินตราก็มีความสุขมากแล้ว ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไรเธอก็ไม่เกี่ยง

"พี่มิน"

"เคารพการตัดสินใจของพี่นะ"

"..." เด็กหนุ่มเม้มปากแน่น ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว "แล้วพี่จะต้องแต่งเมื่อไร"

มินตราหลุบตาลง สูดลมหายใจก่อนจะยิ้มตอบให้น้องชาย

"สัปดาห์หน้า"