เผด็จการสยบรัก

ควันโขมงไปทั่วห้องน้ำด้านในสุด โรงเรียนมัธยมศึกษาเอกชนแห่งหนึ่ง รวบรวมลูกของเศรษฐีไว้อย่างคับคั่ง เงินตราไม่อาจขัดเกลาจิตใจภายใต้สำนึกของใครให้ดีขึ้น แม้ภาพลักษณ์จะสวยหรูแค่ไหนก็ตาม "เร็วหน่อยสิเดี๋ยวครูก็ดุ" สาวหนึ่งในผู้ร่วมอุดมการณ์พูดขึ้น "วาวา ดูดบุหรี่ไปสามมวนแล้วพอเถอะกลิ่นจะติดเสื้อ" "เป็นพ่อเป็นแม่เหรอถึงมาสั่ง" "ก็มันถึงคาบวิชาเรียนแล้วไง" "ถ้ารีบก็ไปก่อนสิ! แต่ถ้าใครทิ้งกูเอาไว้ ครั้งหน้าโดนแน่" วาวา คือชื่อของสาวน้อยตากลมผมยาว ใครได้เห็นนามสกุลก็ต่างก้มหัวให้เนื่องจากอิทธิพลจากบรรพบุรุษซึ่งเป็นตระกูลเก่าแก่ร่ำรวยสืบเชื้อสายกรมวังยุคสมัย อย่าถามถึงฐานะเรียกว่าใช้เงินทั้งชาติก็ไม่หมด แต่ทุกอย่างมีข้อดีก็ย่อมมีข้อเสีย แม่ผู้ให้กำเนิดตายไปตั้งแต่อายุได้สิบขวบ อยู่กับผู้เป็นพ่อมาโดยตลอด เมื่ออายุได้สิบห้าพ่อก็รับลูกชายบุญธรรมมาไว้ใช้งานด้วยอีกคน ห้องปกครอง "ครั้งที่เท่าไหร่เเล้วที่โดดเรียนไปมั่วสุมในห้องน้ำ เป็นผู้หญิงแต่กลับสูบบุหรี่น่ารังเกียจ" คุณครูใส่แว่นพูดจาตักเตือน "ครั้งนี้คงจะปล่อยเผลอเลอไม่ได้ครูจะเรียกผู้ปกครอง" "อย่านะคะ" "ไม่ได้นะคะ" แม้จะร้องขอแต่คุณครูกลับไม่ยอมถอย ริมหน้าต่างซึ่งมีโซฟายาวสีน้ำตาลเป็นที่ประจำของวาวา เธอนั่งมองออกไปรับลมอากาศเหมือนทุกครา "ส่วนเธอ วาวา ต่อไปอย่าทำอีก" ทุกคนก้มหน้าเพราะโดนดุแถมโดนเรียกผู้ปกครองมารับทราบถึงพฤติกรรม ยกเว้นลูกคุณหนูที่มีอิทธิพลมากล้นอย่าง วาวา เธอไม่เคยที่จะโดนต้องโทษใดๆ ในห้องเรียน 'ลูกคนรวยก็งี้แหละ' 'ชวนคนอื่นไปสูบบุหรี่แต่ตัวเองกลับลอยนวล' 'โลกแม่งโคตรไม่ยุติธรรม' เสียงพูดจากระซิบกระซาบเอ่ยถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นวงกว้าง ห้องเรียนมัธยม 6/2 กำลังสุมหัวกันนินทา โดยที่ไม่ทราบว่า วาวา กำลังเดินเข้ามา เธอวางกระเป๋าไว้ริมโต๊ะเปิดสมุดออกมาเพื่อวาดรูปเล่น เสียงเพื่อนในห้องพูดถึงประเด็นต่อว่า "จะว่าไปเกิดเป็นลูกคนรวยนี่ก็ดีเหมือนกันเนาะทำตัวเหี้ยแค่ไหนคุณครูก็ไม่เคยลงโทษ" "จริงด้วยแกหน้าตาก็ดีแต่ดันปอดแหก" "แบบนี้แหละคนที่ไม่มีแม่คอยสั่งสอน" "อุ๊ยยย แรง" คลืกกก เสียงลากเก้าอี้ดังขึ้นจึงทำให้การสนทนาหยุดชะงัก ทุกคนเหลียวมองทางด้านหลัง แม้ผู้ว่ากล่าวจะเป็นลูกของตำรวจนายร้อย หรือนักการเมืองคนดัง ผวะ!! กริ๊ดดดด แม้คนเหล่านั้นจะไม่ควรมีปัญหาด้วยแต่ใครจะสู้ความรั้นนี้ได้ รองเท้านักเรียนสีดำเงาถูกถอดออกมาแล้วจับส้นหนาตบที่ใบหน้าของผู้นินทาจนอีกฝ่ายล้มลงจากเก้าอี้ฉับพลัน ผู้คนรอบข้างกรีดร้องวิ่งหนี แต่รอยยิ้มที่แฝงความชั่วร้ายบนใบหน้าสวยกลับพึงพอใจ บ้านตระกูลดัง หลังจากเลิกเรียน สาวน้อยวัยใสมาพร้อมรถลีมูซีนส่วนตัว เธอก้าวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่โตโดยที่มีคนรับใช้คอยดูแลถอดรองเท้าให้ เมื่อมาถึงทางขึ้นบันได พี่เลี้ยงประจำตัวนำอ่างน้ำอุ่นมารอไว้ให้แช่เท้าเพื่อผ่อนคลาย "วันนี้น้ำร้อนนิดหน่อยนะคะคุณหนู" น้ำเสียงหวานจากพี่เลี้ยงวัยสาวเอ่ย "ทำไมถึงไม่อุ่น" "พอดีคุณท่านเรียกหาให้ไปพบ" "อ๋อออ เหรอ.." โซ้มมม! กะละมังที่เพิ่งแช่เท้าพร้อมขัดทำความสะอาด ถูกวาวาหยิบขึ้นมาเทรดราดหัวพี่เลี้ยงจนเปียกปอน ในห้องทำงานของพ่อ "กี่ครั้งแล้วที่แกก่อปัญหา!! ฉันต้องโทรไปขอโทษท่านรัฐมนตรีกับท่านอื่นๆ ที่แกไปทำร้ายลูกสาวเขา" พ่อตะคอกดังลั่น "แถมยังกลับมาทำตัวเป็นอันธพาลชั้นต่ำทำร้ายพี่เลี้ยงตัวเองอีก!!" "เรื่องมีปัญหาที่โรงเรียนคุณพ่อน่าจะชิน แต่เรื่องที่หนูทำร้ายพี่เลี้ยงก็ไม่ผิดอะไรไม่ใช่หรือไงคะ?" "จะเอาแต่ใจมากเกินไปแล้วนะ" "ทำไมหรือคะทีคุณพ่อยังเอาแต่ใจตัวเองได้เลย" "แกจะพูดอะไร" "ก็แค่พี่เลี้ยงคนหนึ่งไม่เห็นต้องใส่ใจ มาทำงานได้แค่ไม่เท่าไหร่ อ๋อออ..ลืมไปว่าเป็นพี่เลี้ยงที่มีอาชีพเสริมเป็นกะหรี่นอนแบขาให้เอา" เพียะ!!! "หยุดบ้าสักทีวาวาอย่าหาว่าพ่อไม่เตือนนะ" ฝ่ามือหนาฟาดลงบนเเก้มขาวของลูกสาวจนเเดงเถือก แต่น้ำตากลับไม่รินไหลแม้แต่สักหยดเดียว หมัดน้อยกำรวบเอาไว้แน่นหนัก ภายในใจร้อนดั่งไฟแผดเผาปวดร้าวถึงทรวงอก