เผด็จการสยบรัก

บทที่.2 เมา [งานของเรา]

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะดังขึ้นแทรกก่อนที่สุภาพบุรุษสูงหน้าตาคมคายจะเปิดประตูเข้ามา ปรากฏว่าเป็นพี่ชายซึ่งเป็น บุตรบุญธรรม

เขาเดินเข้ามาพร้อมก้มหัวให้ผู้เป็นพ่อ "ผมไม่ทราบว่าคุณพ่อมีธุระอยู่"

"ฉันพูดจบแล้วล่ะมีอะไร.."

"มีเรื่องสำคัญจะแจ้งให้ทราบครับ"

"ออกไปก่อนวาวา"

เสียงเข้มสั่งลูกสาว ตัวเล็กเดินออกไปอย่างว่าง่ายพร้อมกระแทกไหล่ใส่คนตัวสูงอย่างก้าวร้าว

โต้มมม!

ประตูเสียงดังปิดกระแทกลมอย่างไม่สบอารมณ์ วาวา มีนิสัยดื้อรั้นมาตั้งแต่ผู้เป็นแม่ตายเนื่องจากตรอมใจที่สามีมักมีสัมพันธ์สวาทกับหญิงอื่น

ห้องทำงาน

"ดีมาก แกทำได้ดีจริงๆ ไนต์" พ่อวางมือบนไหล่แกร่งของลูกชายบุญธรรม "ก็มีแต่แกที่ฉันจะฝากฝังทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ให้"

"คุณพ่อชมเกินไปแล้วครับ"

"ฉันก็มีแค่ลูกสาวคนเดียวไร้ประโยนช์แต่ยังดีที่รับเลี้ยงแกมาตั้งแต่เด็กไม่เสียข้าวสุกและไม่เสียเวลาที่ส่งไปเรียนตั้งเมืองนอกเมืองนา"

"ผมสัญญาว่าจะตอบแทนคุณพ่อให้ดีที่สุด"

ตั้งแต่เล็กจนโต ไนต์ ใช้ชีวิตตามรอยพร้อมรับคำสั่งของผู้เป็นพ่อบุญธรรมอย่างสุดความสามารถซึ่งทำได้ดีทุกครั้งไม่เคยมีเรื่องบาดหมางซึ่งกันและกันแม้แต่สักเล็กน้อย

ตอนเย็น

ชุดราตรีหรูหราพร้อมช่างแต่งหน้าเดินเข้ามาภายในห้องของลูกสาวคนเล็ก

ผู้เป็นพ่อยืนจ้องมองชี้นิ้วเลือกสรรให้ทุกอย่างจนเสร็จสรรพ ก่อนที่เสียงของเธอจะโต้แย้ง

"ทำไมหนูต้องไปด้วยคะ" วาวากล่าวด้วยอารมณ์ฟัดเหวี่ยง

"แกเป็นลูกของฉันมีนักธุรกิจดังมากมายมาเปิดตัว บางคนก็เป็นคู่แข่ง จำเป็นที่จะต้องให้แกไปดูลาดเลาอีกทั้งมันเป็นงานสำคัญ"

"ปกติคุณพ่อก็ให้พี่ไนต์ไปไม่ใช่หรือไง"

"ก็ฉันบอกอยู่นี่ไงว่ามันงานสำคัญแกจำเป็นต้องไปด้วย!!"

น้ำเสียงเข้มเริ่มดุดัน เขายกนิ้วชี้ไปยังชุดราตรีสีขาวเหลื่อมเคลือบเพชรวิบวับราคาเฉียดล้าน

ทุกคนทำตามหน้าที่อย่างเคร่งครัด แต่งองค์ทรงเครื่องให้เด็กวัยมัธยมดูน่าสนใจสวยงามราวกับพญาที่เดินลงมาจากฟากฟ้า

รถลีมูซีนกันกระสุนสีดำทึบแล่นตรงเข้าไปยังโรงแรมสุดหรูหราโดยมีบอดี้การ์ดรายล้อมเป็นสถานที่ปลอดภัยสูงสุดสำหรับเหล่านักธุรกิจดัง

โรงแรม อเมชีล่า

"ขอร้องละวาวาวันนี้แกช่วยทำตัวเป็นลูกผู้ดีสักวันได้ไหมอย่าทำให้ฉันต้องปวดหัว" ก่อนจะก้าวขาลงจากรถผู้เป็นพ่อกำชับ

"เชิญคุณพ่อไปยิ้มหน้าบานเพื่อขอเศษเงินจากพวกสุลต่านเถอะค่ะ"

"นี่แก.."

"หนูไม่อยากทะเลาะด้วยจะพยายามทำตัวดีๆ เดินอยู่ในงานประหนึ่งว่าเป็นเจ้าของประเทศก็แล้วกันนะคะ!"

คำพูดประชดเนื่องจากไม่อยากออกงานสักเท่าไหร่ เพราะแน่นอนว่าไม่ชอบผู้คนมากมายแถมยังต้องสวมหน้ากากเข้าหากัน

ภายในงาน มีเครื่องดื่มของกินระดับที่ชนชั้นธรรมดาแทบไม่เคยได้แตะต้องเลยด้วยซ้ำ

สาวน้อยยืนมองสังเกตเห็นพี่ชายนอบน้อมก้มหัวให้ผู้มีอิทธิพลมากหน้าหลายตาทั้งที่เคยแอบได้ยินว่าอยากฆ่ามันให้ตายๆ ซะ

นี่สินะโลกความเป็นจริง เงินมักอยู่เหนือทุกสิ่งทุกอย่าง กลบได้แม้กระทั่งศพที่ฝังอยู่ในพื้นดิน

ตึก ตึก

รองเท้าส้นตึกสีขาวเคลือบเพรช ย่ำลงพื้นด้วยความทุลักทุเล ในมือถือขวดไวน์สีแดง

เฮือกกก~

แม้วาวาจะยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาแต่เธอก็อายุสิบแปดปีบริบูรณ์ เมื่อสัปดาห์ก่อน

สาวเจ้าเลี่ยงหลบหลีกบอดีการ์ดตัวเองที่คอยเฝ้า ซึ่งแน่นอนว่าเธอทำทุกอย่างเป็นประจำด้วยความระมัดระวังอย่างดี

ห้องน้ำ

อึก อึก อึก

ในห้องน้ำชั้นล่างที่ไร้ผู้คนคือแหล่งพักพิงที่เงียบสงบ

วาวานั่งชักโครกยกซดขวดไวน์จนไหลรินเปื้อนเสื้อชุดราตรีแสนแพงแต่เธอก็ไม่สนใจ

'จริงหรือเปล่าที่คุณท่านแห่งตระกูลอัญมณีไปคั่วนางแบบ'

'โอ๊ยยย คนนั้นของจริงชอบนักเรื่องผู้หญิง'

'เห็นว่าที่ภรรยาตรอมใจตายก็เพราะว่าเขาเจ้าชู้'

'ใช่ แน่นอน'

สุดท้ายก็ไม่วายเจอเรื่องให้คิดหนัก ท่านที่สตรีกลุ่มหนึ่งพูดถึงอยู่หน้าห้องน้ำก็คือพ่อของวาวา

แกร๊ก

หลายนาทีต่อมา

วาวาดื่มจนมึนเมาพยายามไต่กำแพงเพื่อจะกลับเข้างาน สายตาเหลือบมองมุมต้นไม้ใหญ่ จึงโซซัดโซเซเดินไปใกล้

"พี่! หนูขอบุหรี่หน่อย" ควันโขมงขาวโพลนทำให้น่าสนใจ "จุดให้ด้วยสิ"

แม้มองไม่เห็นใบหน้าแต่ช่างปะไร

บุหรี่มวนหนึ่งถูกจุดแล้วยื่นส่งให้ ตัวเล็กรับไว้ก่อนจะรีบเดินจากไป เมื่อใกล้เวลาที่พ่อนัดหมาย

เฮ้ยยยย!

เสียงตะโกนของบุคคลที่สามเมื่อเห็นสาวน้อยอย่างวาวาเดินหายไปลับตาพลางถามคนที่ยื่นบุหรี่ให้ "นั่นใช่ไหม? งานของเรา"

"อืมมม"

"ไหนบอกว่างานใหญ่ทำไมมันดูง่ายๆ"

"วันนี้แค่มาดูลาดเลามันอาจจะเป็นแค่ภาพลวงตา พอถึงเวลาลงมือจริง อาจจะไม่ง่ายอย่างที่คิดก็ได้"