เผด็จการสยบรัก

บทที่.3 ผู้หญิงอันตราย [นางบำเรอ]

เวลาเที่ยงคืนตรง

เสียงดุด่าตวาดลั่นห้องโถงใหญ่ แน่นอนว่าลูกสาวตัวดีชโลมอาบด้วยไวน์อยู่ในอาการมึนเมา

แม่บ้านหิ้วปีกในร่างกายที่ไร้ความรู้สึกสลบเหมือดตั้งแต่อยู่บนรถกลับขึ้นไปในห้องนอนชั้นสองของบ้าน

"ใจเย็นนะคะคุณท่าน" พี่เลี้ยงรีบออกมารับหน้าแทน นั่งคุกเข่าลงที่พื้น "คุณหนูยังคงเป็นเด็กเอาแต่ใจแบบนี้เป็นเรื่องปกติ ทุกอย่างเป็นความผิดของนุ่นเอง"

"ใช่ความผิดเธอที่ไหนกัน เพราะว่ามันดื้อรั้นเอาแต่ใจสอนอะไรก็ไม่เคยจำต่างหาก"

"แต่นุ่นเป็นพี่เลี้ยงควรดูแลเธอให้มากกว่านี้ค่ะคุณท่าน"

คำพูดแสนอ่อนหวานประทับใจชายวัยกลางคนที่กำลังหัวร้อนฉ่า เขาเอื้อมมือช้อนปลายคางเรียวเล็กให้เปรยขึ้นสบตา

"หมดหน้าที่พี่เลี้ยงแล้วมาทำหน้าที่อย่างอื่นดีกว่า ฉันเมื่อยเนื้อเมื่อยตัว" คำพูดแฝงเร้นทำพี่เลี้ยงใจเต้นระส่ำ

"เดี๋ยวนุ่นไปจัดการอ่างแช่ให้นะคะ"

"เธอรู้ใจฉันตลอดเลยนะ ฮ่าๆ"

"นุ่นอยู่รับใช้คุณท่านมาตั้งหลายเดือนทำไมจะไม่ทราบว่าท่านต้องการอะไร"

นุ่น สาววัยสะพรั่ง เธออยู่กับป้าที่เป็นชนกลุ่มน้อยเข้าเมืองอย่างถูกกฎหมายคอยรับใช้และทำงานบ้านให้กับตระกูลนี้อย่างดี

ณ. นอกเมืองเลียบชายฝั่งเพื่อนบ้าน

สถานที่ไร้การปกครอง ไร้อารยธรรม มักเป็นแหล่งสุมพลของกองกำลังต่างๆ โกดังร้างเขตติดประเทศไทย มีผู้ปกครองตนเองเรียกว่า โจรไพร

"เอกสารที่แจกให้มาจากเบื้องบนอ่านจบเผาทำลายทิ้งทันทีห้ามเก็บเอาไว้" ลูกพี่ตัวใหญ่บึกเอ่ยสั่ง "ใครมีคำถามให้ถามตอนนี้"

"งานใหญ่มากพวกเราคงได้ค่าตอบแทนเยอะขึ้นใช่ไหมลูกพี่" ไอ้ดำ ผู้คนไร้สัญชาติตาลุกวาว

"แน่นอนพวกมึงจะได้ใช้ชีวิตอย่างราชาถ้าทำงานนี้สำเร็จ"

"มันจะไปยากตรงไหนแค่ควบคุมสินค้าให้อยู่กับเราจนกระทั่งหนึ่งเดือน"

"พวกมึงอย่าประมาทไป! สินค้าที่ว่าคือลูกสาวคนเดียวของตระกูลอภิมหาเศรษฐีอีกทั้งมีธุรกิจสีเทามากมาย"

ทุกคนพยักหน้าก่อนก้มมองซองสีน้ำตาล มุมหนึ่งของเสามีผู้ชายสองคนที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใครจุดไฟแช็กเผาใบกระดาษคำสั่งนั้น

"ส่วนการดูแลสินค้านี้นายใหญ่มอบหมายให้คนที่ไว้ใจสุดนั่นคือไอ้ วิน" ทุกคนหันขวับมอง

ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยขึ้นทักท้วง "ทำไมต้องเป็นไอ้วินตลอด ก็รู้อยู่หรอก..แต่มันอายุน้อยกว่าพวกเราที่นั่งรวมหัวกันอยู่ตรงนี้ซะอีก!"

"ใช่ แต่มันทำงานไม่เคยพลาด"

"เพราะมีพวกผมหนุนหลังให้มันต่างหาก"

"เอาเถอะอย่าทะเลาะกัน นี่คือคำสั่งจากนายใหญ่ใครขัดเท่ากับตาย พวกมึงก็รู้กฎดี"

หลังจากพูดจบหัวหน้าที่รับงานมาก็รีบจัดแจงพร้อมแผนที่รายละเอียด

วิน ที่ไม่ค่อยพูดจามาดนิ่ง เขาเป็นผู้ชายหน้าตาดี สูงร้อยแปดสิบเจ็ด หุ่นล่ำแค่พอประมาณ ผิวขาวคิ้วเข้มหน้าตากวนส้นตีนใช้ได้ อายุยี่สิบห้าปี

มีเพื่อนสนิทร่วมหัวจมท้ายเพียงหนึ่งคนชื่อว่า ไท อายุเท่ากันแต่เป็นคนผิวเข้มหน้าคมฉบับคนไทยแท้

ทั้งคู่มีทักษะต่อสู้ที่ดีเยี่ยมอีกทั้งปฏิภาณไหวพริบรวดเร็วมากกว่าใคร

"หนึ่งเดือน" ไทพึมพำ "ทำไมสินค้าครั้งนี้อยู่กับเรานานจัง"

"คงมีผลประโยชน์ทับซ้อน"

"แล้ววันที่มึงไปดูลาดเลาได้ข่าวว่าเจอตัวเป็นๆ แสดงว่าก็ไม่ยาก"

"ไม่รู้สิเพราะตอนเจอสภาพยับมาก เด็กอะไรเพิ่งจะมอหกซัดไวน์เพียวไปเป็นขวด"

สองเพื่อนสนิทพูดคุยกัน พวกเขามักศึกษาดูงานที่ได้รับอย่างเคร่งครัด มีข้อบังคับประจำตัวเอง ถ้าไม่จำเป็นจะไม่เข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์

เวลาผ่านไปหลายวัน

โรงเรียนมัธยมเอกชนชื่อดัง

"เย้! สอบเสร็จสักที" วันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง "เราจบมอหกกันแล้วสินะ"

"ใช่ จะได้ไม่ต้องนั่งเจอหน้าใครบางคนในห้องเรียนให้อึดอัดใจ"

"คนที่พาพวกเราเหลวแหลกแต่สุดท้ายก็ลอยแพไม่ถูกเรียกผู้ปกครองอะเหรอ"

ทุกสายตาจ้องเหยียด มีแต่คนรังเกียจคงเพราะอำนาจที่มากล้นจนถึงขั้นครูใหญ่ไม่อาจเอื้อมแตะต้อง

วาวา เป็นเด็กเก็บกดแทบจะไม่พูดคุยกับใคร เมื่อถึงวันเรียนจบคล้ายโลกทั้งใบถูกยกออกจากอกที่ทนแบกรับไว้มาเนิ่นนาน

ติก'

แต่เธอมีเพื่อนออนไลน์ที่สนิทกันมาก เขาไม่มีรูปภาพโปรไฟล์แต่ทั้งคู่บังเอิญพบกันบนโลกอินเทอร์เน็ต โดยมีนามว่า V ซึ่งวาวาเองก็ไม่รู้แน่ชัดได้ว่าเขาเป็นหญิงหรือชายแต่เธอไม่สนใจเพราะVเป็นเหมือนคนเดียวที่เข้าใจเธอ

(V : พักเที่ยงแล้วเหรอกินอะไรหรือยัง)

(วาวา : ไม่กินเบื่อมีแต่อาหารยุโรป)

(V : วันหลังก็ห่อก๋วยเตี๋ยวไปกินสิ)

(วาวา : จะบ้าหรือไง ฮ่าๆ)

แม้จะไม่เคยพบเจอกันแต่เธอสัมผัสถึงความอบอุ่นได้ กระทั่งเลิกเรียนซึ่งเป็น วันศุกร์ สุดท้ายของสัปดาห์

"ทำไมวันนี้คุณพ่อให้พี่มารับ" สาวน้อยนั่งบนรถเปิดประทุนเอ่ยถามพี่ชายบุญธรรม

"ท่านคงมีธุระสำคัญจึงให้เราไปตามที่นัดหมายก่อน หิวไหมแวะซื้ออะไรกินสักหน่อย"

"พี่คงชินกับของข้างทางส่วนหนูคงกินไม่ได้หรอกค่ะ อะไรที่ไม่ผ่านการฆ่าเชื้อหนูไม่อยากแตะต้อง"

"ช่างเป็นลูกคุณหนูเสียจริงนะ"

เสียงพูดปนเสียงหัวเราะในลำคอทำให้วาวาที่กดมือถือคุยกับVมาตลอดหันขวับพร้อมโต้ตอบบางอย่าง

"ก็แน่นอนสิคะเพราะลูกที่ถูกเก็บมาเลี้ยงอย่างพี่ไม่มีวันเข้าใจหรอก เหอะ เลิกเสียเถอะนะคะซื้อผู้หญิงข้างทางมาบำเรอ"

"เธอนี่เป็นผู้หญิงที่นิ่งเงียบแต่โคตรจะอันตรายรู้ไหม..สอดรู้สอดเห็นเรื่องของฉันเกินไป"

"แล้วพี่ทำอะไรไม่ดีไว้ทำไมถึงต้องกลัวว่าหนูจะไปสอดรู้สอดเห็นด้วย"

"เพราะแบบนี้ไงถึงต้องคุยกันเป็นการส่วนตัว"

เอี๊ยด

"ว้ายยย! ขับรถประสาอะไรของพี่" รถที่เลี้ยวจนพวงมาลัยหมุนแทบจะสุดทำให้ตัวเล็กกระเด้งกระดอนแต่เมื่อมองหนทางข้างหน้า "ร..เราจะไปไหนกันคะ? ทำไมมันมีแต่ป่าเต็มไปหมด"