เผด็จการสยบรัก

บทที่.4 กระทำชำเรา [บทลงโทษ]

รถที่คล้ายจะเร่งความเร็วมิดไมล์ทำให้สาวน้อยอย่างวาวาตื่นตระหนก

"พี่ไนต์!! ไม่ได้ยินหรือไงหนูถามว่าเราจะไปที่ไหนกัน" เมื่อมองซ้ายขวาไร้บ้านผู้คน ไนต์หันกลับมาตอบคำถามเสียงเรียบ "นั่งนิ่งๆ อย่าพูดมาก เวลาของเธอมันใกล้จะหมดแล้ว"

ทางลัดเลี้ยวจนแทบจะจำทางเข้ามาไม่ได้ รถหรูเหยียบหญ้าที่ไม่สูงจนพ้นไปยังสถานที่รกร้างข้างน้ำเหมือง

ภายใจในของวาวาที่หัวรั้นเริ่มจะหวั่นเกรงแต่ไม่แสดงออกใดๆ

เมื่อรถแล่นมาหยุดยังที่หมายด้วยความตกใจทำให้วาวารีบกดเปิดประตูลงจากรถ

ดวงตาเธอหมุนมองไปรอบด้านมีต้นไม้สูงใหญ่แสงแดดแทบจะลอดผ่านไม่ถึง

"พะ พี่ไนต์ ทีนี่ที่ไหน"

ฟุบ!

สิ้นเสียงเอ่ยถามมีถุงสีดำควบหัวศีรษะของวาวาจากด้านหลังแถมยังใช้แรงรัดมัดที่ต้นคอจนไม่เหลืออากาศหายใจสุดท้ายก็สลบเหมือดไป

ความรู้สึกฟื้นตื่นขึ้นมา แต่ร่างกายอ่อนล้าและเหมือนว่าบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว

ใช่..เธอกำลังนอนอึดอัดอยู่บนรถที่เเล่นมาจอด เมื่อมีเสียงพูดคุยและฝีเท้าเดินมาใกล้ จึงเเกล้งหลับตาทำราวกับยังไร้สติ

"ไปจัดการติดต่อพวกมันให้เสร็จ"

"ครับนาย"

น้ำเสียงดุเข้มก็คือไนต์ผู้เป็นพี่ชาย หลังจากสั่งลูกน้องทันใดวาวาก็รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย ตั้งสติได้ก็รีบพุ่งตัวเพื่อวิ่งหนี

เคว้ยง!

'อีสัส'

ไนต์สบถด่าเมื่อตัวถูกอัดกระแทกกับฝาถังน้ำมันรถ ตัวเล็กดิ้นหลุดพ้นจากพันธนาการถุงคลุมหัวปลิวว่อนหาย ฝีเท้าก็เร่งสปีดเพื่อวิ่งหนีตามสัญชาตญาณเอาตัวรอด

"ช่วยด้วย!!!"

ทั้งที่แทบไร้เรี่ยวแรงแต่จำใจตะโกนร้อง วาวาจับโทรศัพท์ไว้แน่นก่อนจะมองหน้าจอที่แตกใช้งานไม่ได้

ตุ๊บ!

คงเป็นเพราะไม่มีสมาธิจึงร้อนรนเกินไป เรียวขาสะดุดกับก้อนหินหัวล้มคะมำ

ถนนที่แปลกตาเป็นสีแดงคล้ายผงอิฐ ใบหน้าสวยแนบชิดก่อนที่จะถูกมือหนาลากเข้าโพรงหญ้าข้างทาง

เพียะ!!!

อักกกก

ผู้เป็นพี่ชายใช้พละกำลังที่แข็งแกร่งกว่าวิ่งมาทัน เขาฟาดฝ่ามือลงบนแก้มจนฝุ่นที่เกาะตามตัวฟุ้งกระจาย

"มึงเก่งมากเหรออีเด็กเหลือขอ!" ไนต์หอบเหนื่อยด่าทอ "กูอยากจะรู้นักถ้าพ่อมึงรู้ว่าลูกสาวโดนลักพาตัวไปมันจะอกแตกตายไหม!!"

"ไอ้พี่ไนต์ ฮึกกกก ปล่อยหนูนะ"

"ปล่อย มึงโง่เหรอ!"

"ทั้งที่พ่อไว้ใจพี่มาก ทำไมทำแบบนี้"

"ไว้ใจ..แต่ก็ไม่ได้คิดว่ากูเป็นลูก ทำเหมือนกับกูเป็นหมารับใช้ ถุ้ยยย!! พวกมึงมันก็แค่ผู้ดีที่มีเงินแต่สันดานเสีย"

หมึบ

มือของไนต์รวบบีบต้นคอน้องสาว น้ำตาเริ่มคลอเบ้าเพราะหายใจไม่ออก

สองขาดีดดิ้นจนกระโปรงนักเรียนถกขึ้นเห็นกางเกงในสีขาวสะท้อนแสงแดดจ้ายามบ่ายแก่

วาวา เป็นเด็กที่มีรูปร่างดี สัดส่วนสวยงาม เอวคอดหน้าท้องราบแบบ เมื่อเรือนร่างเผยให้เห็นถึงเนื้อนวลผ่องความเป็นชายก็ฮึกเหิม

แอ่ก แค่กๆ

ไนต์ปล่อยมือที่บีบรัดต้นคอออกเขากำลังมีเป้าหมายใหม่ เข็มขัดสุดหรูหราถูกถอดออกอย่างไว จ้องมองสาวน้อยตะเกียกตะกายคลานหนีสุดน่าเวทนา

"จะไปไหน หืมม" ฝีเท้าแน่นหนักย่ำตาม สาวน้อยเอวบางใช้มือจับหญ้าที่นอนทับคลืบคลานถอยห่าง "มึงหนีกูไม่พ้นหรอกอีวาวา"

กรี๊ดดดด

รอยหญ้าเรียบเนียบเมื่อสองขาโดนกระชากลากเป็นทางยาวก่อนจะโดนพลิกให้นอนหงายดังเดิม

แคว่ก!

"ไอ้บ้าปล่อยนะ ฮึก~ ปล่อย" แทบจะหมดเรี่ยวแรงแต่ก็ต้องสู้เมื่อไอ้พี่ชายที่คิดว่าเป็นหมาเชื่องกลับกลายมาเป็นแว้งกัดจับสองแขนขึงจากนั้นกระชากเสื้อนักเรียนจนขาด

"ร้องไห้เหรอ..คนอย่างมึงเนี่ยนะร้องไห้ ฮ่าๆ"

"พะ พี่ไนต์ปล่อยหนูเถอะ ฮื้อออ เรื่องนี้หนูจะไม่บอกใครแล้วจะไม่ฟ้องคุณพ่อด้วย"

"กูมาไกลเกินจะกลับแล้ว ตัวมึงมีมูลค่ามาก ถ้าหากงานนี้สำเร็จกูจะอยู่เหนือพ่อมึง! และอยู่เหนือใครทุกคนบนโลกใบนี้"

ลิ้นสากเลียรอบปาก ใบหน้าคมคายกวาดสายตามองเรือนร่างเด็กวัยมัธยมที่สวมใส่ชุดนักเรียน

หยดน้ำตาใสอาบแก้มขาว แม้ในใจอยากจะต่อสู้แค่ไหนแต่ก็ไร้หนทาง

ไม่รู้ว่าเดินทางมาอยู่ที่ไหน และ ไม่รู้ว่าสลบไปนานเท่าไหร่

"อยู่นิ่งๆ แบบนี้สิจะได้ไม่เจ็บตัว" นิ้วชี้สกปรกเช็ดเลือดมุมปากของน้องสาว "อย่างมึงที่หยิ่งผยองพองขนคงจะยังบริสุทธิ์อยู่สินะ ไม่เป็นไรพี่จะกระทำชำเราแบบเบาๆ"

กรี๊ดดดดด!

ตุ๊บ!

'โอ๊ย'

ขณะที่ชายตัวสูงใหญ่อย่างไนต์ถอดกางเกงลง เขาก็ถูกเท้าของใครบางคนถีบเข้ากลางอกทรงตัวไม่ได้กระเด็นล้มลง

ควันบุหรี่โขมงซึ่งเป็นเจ้าของรอยเท้าพ่นอยู่เริ่มจาง

น้ำเสียงเข้มแต่ให้ความรู้สึกเย็นชาพูดออกมา "ที่นี่เป็นถิ่นกู ใครมันทำระยำโดยไม่ขออนุญาตบทลงโทษมีแค่สถานเดียวคือ ตาย!"