เผด็จการสยบรัก

บทที่.5 กางเกงในอุดปาก [งัดฟาดปาก]

เมื่อชายตัวสูงพูดจบ อีกฝ่ายที่ล้มลุกคลุกคลานพยายามยืนขึ้นตรงพร้อมกับชี้หน้าด่าตวาดเสียงดังลั่น

"มึงรู้ไหมกูเป็นใคร!"

"ไม่..ที่แน่ๆ ไม่ใช่พ่อกู"

แก๊ก

ทันทีที่ไนต์จะพุ่งเข้าใส่ปืนสีดำด้ามสั้นก็จ่อเล็งกลางหน้าผาก เขาทิ้งบุหรี่ที่สูบลงใช้ปลายเท้าผ้าใบหนาขยี้ซ้ำ

"เฮ้ยยย! นั่นคนว่าจ้าง" ชายฉกรรจ์โผล่เข้ามาห้ามปราม "หวัดดีครับเรามารับสินค้าตามสั่ง"

ปืนถูกลดลงแนบกลับข้างเอว ทุกอย่างดูเลวร้ายไปหมด ชายผู้มาทีหลังนอบน้อมถ่อมตนเชิญไนต์ซึ่งเป็นผู้ว่าจ้างไปคุย

"พี่ ฮึกกก ปล่อยหนูไปเถอะนะ" วาวาคลานมาเกาะขาผู้ชายที่ถีบไนต์ "หรือถ้าพี่อยากได้เงินเท่าไหร่บอกหนูมาเลย"

เมื่อปรายตามองขึ้น สมองประมวลผลเหมือนรูปร่างหน้าตาต่างจากพวกนั้นสิ้นเชิง

สูงมากหุ่นดี ในตาเฉี่ยวหล่อเหลาจนแทบจะไม่คิดว่าเป็นคนไม่ดี แต่รูปลักษณ์ภายนอกไม่ได้บ่งบอกถึงจิตใจแท้จริง

"เก็บสินค้า"

เมื่อหัวหน้าจัดการเดินเข้ามายกมือสั่งลูกน้อง สาวน้อยในชุดนักเรียนดิ้นกรีดร้องแต่ก็ไม่รอดถูกอุ้มใส่กระสอบออกไป

ไนต์ มองตามสุดหางตาก่อนที่เขาจะตรงดิ่งมาหาผู้ชายที่บาดหมาง "อย่าให้กูเจออีกนะกระสุนเจาะกระโหลกมึงแน่"

คำพูดทิ้งท้ายคล้ายเจ็บใจแต่อีกฝ่ายกลับไม่สะเทือน

"คนรวยนี่เป็นเหมือนกันหมดหรือไงวะ เหอะ คิดว่าตัวเองวิเศษวิโสมาจากไหน" ไท คนสนิทเดินเข้ามาพร้อมยื่นมวนบุหรี่ให้ "มึงว่าไหมไอ้วิน"

"ก็แค่พวกสมองกลวงมีดีแค่เงิน"

"ว่าแต่..ทำไมสินค้าตัวนี้ถึงต้องอยู่กับเราเป็นเดือนมึงรู้เหตุผลหรือยัง"

"เดี๋ยวถ้าไปถึงโกดังเราจะได้รายละเอียดมากกว่านี้ตอนนี้ก็ทำได้แค่อย่าให้สินค้าหนีไปได้ก็พอ"

เพราะวินเป็นผู้ชายสันโดษไม่ไว้วางใจใครนอกจากไท ซึ่งร่วมหัวจมท้ายเป็นดั่งมิตรสหายเพื่อนสนิท

เขาไม่ทำงานร่วมกับใคร และ แน่นอนว่าไม่เคยทำงานพลาด ครั้งนี้จึงถูกสั่งให้ดูแลสินค้านี้ด้วยตัวเอง

รถเก๋งคันเก่าถูกดัดแปลงเพื่อให้สภาพคล่องในชนบท สาวน้อยไม่รู้ว่าตอนนี้เธอข้ามพรมแดนประเทศมาอีกฝั่ง

โต้ม!

โต้ม!

'ปล่อยนะเว้ยยย ไอ้พวก &$&$#$-+(!:"

ภาษาที่ฟังแล้วจับใจความไม่ได้พร้อมเสียงกระทืบฝากระโปรงด้านหลังรถดังสนั่น

ไทเป็นผู้ขับส่วนวินนั่งข้างเบาะหน้า ทั้งคู่เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาเนื่องจากการสั่นสะเทือน

"จอด!"

รถเบรกกะทันหันตามคำสั่งวิน เขาหงุดหงิดจนต้องลงไปหยุดยั้งเสียง

ตุ๊บ!

อักกกก

แต่เมื่อเปิดฝาท้ายรถตัวเล็กก็ทุ่มตัวใส่เขาล้มลงกับพื้นอีกทั้งทิ้งน้ำหนักกลิ้งทับซ้ำ

มือเท้าที่ถูกมัดหลุดลุ่ย แน่นอนว่าคงไม่ปล่อยโอกาสนี้ไป เด็กสาวในชุดมัธยมผมถักเปียรีบวิ่งหนีไม่คิดชีวิต

'เชี่ยเเม่งงง'

เพราะทำงานด้วยกันมานานวินเห็นเพียงไทปรับกระจกแล้วแสยะยิ้มเนื่องจากรู้ว่าเพื่อนจะต้องวิ่งตามทันแน่นอน

หมั๊บ!

"ปล่อยนะ! ไอ้ชั่ว ไอ้คนเลว" ทั้งที่วิ่งรวดเร็วแต่ก็โดนจับแขนกระชาก "บอกให้ปล่อยไง ถุ้ยยย!"

ครั้งนี้เผลอถมน้ำลายใส่ ฝ่ามือหนาง้างจะตบตัวเล็กจึงรีบหลับตาปี๋แต่ทุกอย่างก็นิ่งสนิทมีเพียงเสียงกระซิบ

"มึงอยากลองดีใช่ไหม"

"พะ พี่ ฮึกกก ปล่อยหนูไปเถอะหนูไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น"

"ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ก็หุบปาก!!!"

"ฮื้ออออ พี่"

แต่ต่อให้อ้อนวอนแค่ไหนก็ถูกกระชากลากถู ชุดนักเรียนที่ฉีกขาดเห็นชั้นในสีขาวผดโผล่

ตอนนี้คงไร้ทางเลือกไร้ซึ่งทางหนี หนำซ้ำยังไม่รู้ว่าตัวเองถูกจับมาเนื่องจากสาเหตุอะไร ถ้าเป็นการเรียกค่าไถ่ทำไมถึงทำเป็นขั้นตอนซับซ้อนขนาดนี้ก็ไม่รู้

อ๊าาาา~

เสียงแหลมร้องลั่น แขนสองข้างโดนจับไขว้หลังพร้อมมือหนากดใบหน้าแนบชิดติดฝากระโปรงรถ

"จะแหกปากอีกนานไหม?" ชายหนุ่มเริ่มโมโห "ตอบ!!"

"ถ้าพี่โดนจับตัวมาพี่จะเงียบได้เหรอ ฮึกกก อีกอย่างหนูตัวเล็กนิดเดียวทำไมถึงต้องรุนแรงขนาดนี้"

"ตัวเล็กพริกขี้หนูสิไม่ว่า! ทั้งถีบทั้งทุ่ม อย่างเธอมันเรียกตัวแสบมากกว่า"

"พะ พี่ จ...จะทำอะไร!!"

ทันทีก็รู้สึกได้ว่ามีมือหยาบลุกล้ำเข้าใต้กระโปรงนักเรียน หัวใจมันสั่นเหมือนเครื่องช็อตไฟฟ้ากำลังทำงาน

"พี่ ฮึกกก อย่านะ กริ๊ดดดด!!!"

อุ๊ปส์

เสียงโวยวายเครือสั่นหยุดชะงัก กางเกงในสีขาวถูกถอดแล้วยัดปากปิดกั้นทางเปล่งเสียงเจ้าของ

แขนล่ำขนาบสองข้างลำตัวพ่นลมหายใจเหน็ดเหนื่อยเชิงขู่ให้กลัว "ถ้ายังไม่หยุดดิ้นหยุดโวยวาย จะเปลี่ยนจากกางเกงในของเธอเป็นอย่างอื่นที่ใช้อุดปากแทน แต่มันทั้งแข็งทั้งยาวจะลองดูไหมล่ะ"

แน่นอนว่าตัวเล็กสะบัดหน้าปฏิเสธ สิ่งที่เขาพูดถึงกำลังนวดคลึงที่ต้นขา กางเกงนูนเป็นบ้องแทบจะระเบิดออกมา

"เออออ พูดให้มันรู้เรื่องหน่อย เดี๋ยวงัดมาฟาดให้ปากแตก!! ยัยเด็กบ้า"