เผด็จการสยบรัก

บทที่.1 ชั้นต่ำ [กะหรี่]

ควันโขมงไปทั่วห้องน้ำด้านในสุด โรงเรียนมัธยมศึกษาเอกชนแห่งหนึ่ง รวบรวมลูกของเศรษฐีไว้อย่างคับคั่ง

เงินตราไม่อาจขัดเกลาจิตใจภายใต้สำนึกของใครให้ดีขึ้น แม้ภาพลักษณ์จะสวยหรูแค่ไหนก็ตาม

"เร็วหน่อยสิเดี๋ยวครูก็ดุ" สาวหนึ่งในผู้ร่วมอุดมการณ์พูดขึ้น "วาวา ดูดบุหรี่ไปสามมวนแล้วพอเถอะกลิ่นจะติดเสื้อ"

"เป็นพ่อเป็นแม่เหรอถึงมาสั่ง"

"ก็มันถึงคาบวิชาเรียนแล้วไง"

"ถ้ารีบก็ไปก่อนสิ! แต่ถ้าใครทิ้งกูเอาไว้ ครั้งหน้าโดนแน่"

วาวา คือชื่อของสาวน้อยตากลมผมยาว ใครได้เห็นนามสกุลก็ต่างก้มหัวให้เนื่องจากอิทธิพลจากบรรพบุรุษซึ่งเป็นตระกูลเก่าแก่ร่ำรวยสืบเชื้อสายกรมวังยุคสมัย

อย่าถามถึงฐานะเรียกว่าใช้เงินทั้งชาติก็ไม่หมด แต่ทุกอย่างมีข้อดีก็ย่อมมีข้อเสีย

แม่ผู้ให้กำเนิดตายไปตั้งแต่อายุได้สิบขวบ อยู่กับผู้เป็นพ่อมาโดยตลอด เมื่ออายุได้สิบห้าพ่อก็รับลูกชายบุญธรรมมาไว้ใช้งานด้วยอีกคน

ห้องปกครอง

"ครั้งที่เท่าไหร่เเล้วที่โดดเรียนไปมั่วสุมในห้องน้ำ เป็นผู้หญิงแต่กลับสูบบุหรี่น่ารังเกียจ" คุณครูใส่แว่นพูดจาตักเตือน "ครั้งนี้คงจะปล่อยเผลอเลอไม่ได้ครูจะเรียกผู้ปกครอง"

"อย่านะคะ"

"ไม่ได้นะคะ"

แม้จะร้องขอแต่คุณครูกลับไม่ยอมถอย ริมหน้าต่างซึ่งมีโซฟายาวสีน้ำตาลเป็นที่ประจำของวาวา

เธอนั่งมองออกไปรับลมอากาศเหมือนทุกครา

"ส่วนเธอ วาวา ต่อไปอย่าทำอีก"

ทุกคนก้มหน้าเพราะโดนดุแถมโดนเรียกผู้ปกครองมารับทราบถึงพฤติกรรม ยกเว้นลูกคุณหนูที่มีอิทธิพลมากล้นอย่าง วาวา เธอไม่เคยที่จะโดนต้องโทษใดๆ

ในห้องเรียน

'ลูกคนรวยก็งี้แหละ'

'ชวนคนอื่นไปสูบบุหรี่แต่ตัวเองกลับลอยนวล'

'โลกแม่งโคตรไม่ยุติธรรม'

เสียงพูดจากระซิบกระซาบเอ่ยถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นวงกว้าง ห้องเรียนมัธยม 6/2 กำลังสุมหัวกันนินทา โดยที่ไม่ทราบว่า วาวา กำลังเดินเข้ามา

เธอวางกระเป๋าไว้ริมโต๊ะเปิดสมุดออกมาเพื่อวาดรูปเล่น เสียงเพื่อนในห้องพูดถึงประเด็นต่อว่า

"จะว่าไปเกิดเป็นลูกคนรวยนี่ก็ดีเหมือนกันเนาะทำตัวเหี้ยแค่ไหนคุณครูก็ไม่เคยลงโทษ"

"จริงด้วยแกหน้าตาก็ดีแต่ดันปอดแหก"

"แบบนี้แหละคนที่ไม่มีแม่คอยสั่งสอน"

"อุ๊ยยย แรง"

คลืกกก

เสียงลากเก้าอี้ดังขึ้นจึงทำให้การสนทนาหยุดชะงัก ทุกคนเหลียวมองทางด้านหลัง แม้ผู้ว่ากล่าวจะเป็นลูกของตำรวจนายร้อย หรือนักการเมืองคนดัง

ผวะ!!

กริ๊ดดดด

แม้คนเหล่านั้นจะไม่ควรมีปัญหาด้วยแต่ใครจะสู้ความรั้นนี้ได้

รองเท้านักเรียนสีดำเงาถูกถอดออกมาแล้วจับส้นหนาตบที่ใบหน้าของผู้นินทาจนอีกฝ่ายล้มลงจากเก้าอี้ฉับพลัน

ผู้คนรอบข้างกรีดร้องวิ่งหนี แต่รอยยิ้มที่แฝงความชั่วร้ายบนใบหน้าสวยกลับพึงพอใจ

บ้านตระกูลดัง

หลังจากเลิกเรียน สาวน้อยวัยใสมาพร้อมรถลีมูซีนส่วนตัว เธอก้าวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่โตโดยที่มีคนรับใช้คอยดูแลถอดรองเท้าให้

เมื่อมาถึงทางขึ้นบันได พี่เลี้ยงประจำตัวนำอ่างน้ำอุ่นมารอไว้ให้แช่เท้าเพื่อผ่อนคลาย

"วันนี้น้ำร้อนนิดหน่อยนะคะคุณหนู" น้ำเสียงหวานจากพี่เลี้ยงวัยสาวเอ่ย

"ทำไมถึงไม่อุ่น"

"พอดีคุณท่านเรียกหาให้ไปพบ"

"อ๋อออ เหรอ.."

โซ้มมม!

กะละมังที่เพิ่งแช่เท้าพร้อมขัดทำความสะอาด ถูกวาวาหยิบขึ้นมาเทรดราดหัวพี่เลี้ยงจนเปียกปอน

ในห้องทำงานของพ่อ

"กี่ครั้งแล้วที่แกก่อปัญหา!! ฉันต้องโทรไปขอโทษท่านรัฐมนตรีกับท่านอื่นๆ ที่แกไปทำร้ายลูกสาวเขา" พ่อตะคอกดังลั่น "แถมยังกลับมาทำตัวเป็นอันธพาลชั้นต่ำทำร้ายพี่เลี้ยงตัวเองอีก!!"

"เรื่องมีปัญหาที่โรงเรียนคุณพ่อน่าจะชิน แต่เรื่องที่หนูทำร้ายพี่เลี้ยงก็ไม่ผิดอะไรไม่ใช่หรือไงคะ?"

"จะเอาแต่ใจมากเกินไปแล้วนะ"

"ทำไมหรือคะทีคุณพ่อยังเอาแต่ใจตัวเองได้เลย"

"แกจะพูดอะไร"

"ก็แค่พี่เลี้ยงคนหนึ่งไม่เห็นต้องใส่ใจ มาทำงานได้แค่ไม่เท่าไหร่ อ๋อออ..ลืมไปว่าเป็นพี่เลี้ยงที่มีอาชีพเสริมเป็นกะหรี่นอนแบขาให้เอา"

เพียะ!!!

"หยุดบ้าสักทีวาวาอย่าหาว่าพ่อไม่เตือนนะ"

ฝ่ามือหนาฟาดลงบนเเก้มขาวของลูกสาวจนเเดงเถือก แต่น้ำตากลับไม่รินไหลแม้แต่สักหยดเดียว หมัดน้อยกำรวบเอาไว้แน่นหนัก ภายในใจร้อนดั่งไฟแผดเผาปวดร้าวถึงทรวงอก