เผด็จการสยบรัก

บทที่.9 ข่มขืน [หลบซ่อน]

ตึก ตึก ตึก

ซ่าาา

มือน้อยถูกดึงวิ่งเข้าป่า คนคุมรถไฟได้ทำตามที่พูดจาคือพาเธอหนีจริงๆ

แต่ทว่า..ฟ้าฝนไม่เป็นใจตกเป็นเม็ดใหญ่ทำให้กลางวันดูมืดครึ้มมาก

วาวาตัวเปียกสุดท้ายก็มาหยุดตรงซากตึกร้าง ทั้งสองคนเปียกชุ่มจนวิ่งต่อไม่ไหว

"อีกนิดจะเข้าเขตปลอดภัย" ชายตัวใหญ่พูด "ฝนแม่งไม่น่าตกมาตอนนี้เลย"

"ขอถามหน่อย แอ่กกกๆ ที่นี่ไม่ใช่ประเทศไทยใช่ไหม"

"แน่นอนสิที่นี่มันเป็นประเทศคนเถื่อน ไม่มีการปกครองแต่เพราะต้องหากินกับต่างเมือง ย่อมโดนหมายหัวจากหลายประเทศ"

"ระ เราไปต่อเถอะ"

ตอนนี้ภาวนาให้ตัวเองเข้าไปยังเขตประเทศดินแดนสยาม แต่กำลังจะก้าวผ่านก็ถูกมือหยาบกร้านกระชากเอาไว้

"ว้ายยย!" ตัวเล็กตกใจสะดุ้งโหยง "จ..จะทำอะไร"

"กูก็พามึงหนีแล้วแถมที่นี่ก็ไม่มีใครไหนล่ะรางวัล"

"รอก่อนไม่ได้หรือไงข้ามไปไทยเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน"

"คิดจะโกงกันเหรออีหน้าสวย!!!"

เสียงแข็งตวาดสายตาเริ่มดุดัน ตัวเล็กถอยห่างแต่ก็ถูกอีกฝ่ายตรงดิ่งเข้ามาต้อนจนแผ่นหลังติดกำแพงมีแต่เศษปูนผุพัง

"กูไม่รอแล้ว" คนตัวดำพูดเสียงแข็ง

"จ..ใจเย็นก่อนสิไม่เหนื่อยเหรอวิ่งมาตั้งนาน"

"อะไรก็มาขวางอารมณ์กูไม่ได้ทั้งนั้น หึ มาเป็นเมียกูสักทีเถอะวะ!"

"อย่านะ กรี๊ดดดด~"

ตุ๊บ!

ผวะ!

เสียงหมัดแกร่งและเท้ากระทบร่างชายตัวสูง ไททำหน้าที่ทารุณลูกน้องไอ้คนกบฏ

"มันบอกแค่รับเงินไม่รู้แผนห่าอะไรสักอย่าง" ไทบอกวิน "เอาไงต่อกูว่าเราคงพลาด"

"งานนี้เราพลาดไม่ได้มึงก็รู้"

"กูรู้! แต่ที่นี่ถิ่นมันอีกอย่างถ้าข้ามแม่น้ำไปก็เป็นฝั่งชายแดน เราไม่สามารถทำอะไรในเขตปลอดภัยได้"

"แล้วไง..ถ้าจำเป็นกูก็ต้องทำ"

เขาจ้องมองร่างอาบเลือด พวกนี้ไม่ต่างจากสัตว์เดรัจฉาน พวกมันคอยคุมผู้หญิงที่จะนำไปขายช่องแต่ก่อนนั้นก็จะรุมชกรรม

ปัง!

เสียงปืนดังลั่นเจาะกะโหลกตายทันทีในนัดเดียว

วินเก็บปืนไว้ที่เดิมเหน็บข้างเอว เขาหยิบบุหรี่มวนที่เท่าไหร่ไม่รู้ขึ้นมาจุดสูบ ฝนที่ตกหนักเริ่มโปรยปราย คำพูดที่แค้นใจพ่นออกมา "ถึงเวลาตามล่าสินค้าตัวปัญหา ใครขวางฆ่าให้หมด"

ลูกน้องชุดใหม่ที่มารีบรับคำสั่ง ทุกคนออกตระเวนไปคนละทิศละทางเพื่อตามหาสาวน้อยลูกนักธุรกิจใหญ่

ตึกซากหักพัง

กรี๊ดดด อื้อออ!!

เสียงกรีดร้องดังลั่นเสื้อผ้าถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ชายตัวใหญ่คร่อมพยายามข่มขืน

ตัวของวาวาดิ้นสู้อย่างแขยงมือน้อยไขว่คว้าจนควานเจอก้อนหินหนักแน่น

ตุ๊บ

โอ๊ยยยย!!

ฮึดแรงสุดท้ายฟาดเข้าข้างขมับของผู้ชายร่างแกร่งจากนั้นใช้เท้าถีบแล้วจึงดิ้นหลุดจากพันธนาการ

หัวที่ถูกทุบเลือดอาบ วาวารีบวิ่งไปหยิบเศษไม้แล้วตีซ้ำจนอีกฝ่ายได้รับความเจ็บชักดิ้นชักงอทุรายอยู่กับพื้น

ครั้นนั้นก็รีบตั้งสติ วิ่งฝ่าสายฝนพรำออกจากตึก แม้ภาพจะมัวขุ่นเพราะหยดน้ำบดบัง แต่ตอนนี้คงต้องวิ่งสุดกำลังเอาตัวรอดก่อน

"ฮึกกก ฮือ" ทั้งเหนื่อยทั้งหนัก เนื่องจากน้ำฝนชะโลมอาบไปทั่ว สาวน้อยรีบวิ่งไม่คิดชีวิตกระทั่ง ปัง! "กรี๊ดดดด"

เสียงปืนดังไล่หลัง วาวาหยุดชะงักมองไปยังตึกใหม่หักพัง ใช่..พวกนั้นคงตามมาทัน

ฝีเท้าเล็กรีบเร่งเข้าป่าอีกข้าง โดนทั้งหนามแหลมทั้งต้นไม้บาด แต่ความเจ็บไม่สามารถทำให้การหนีหยุดชะงัก

ฝนที่ตกลงมาเริ่มซา ตอนนี้เป็นเวลาคล้อยบ่ายแต่เมฆดำปกคลุมบรรยากาศคล้ายกับพลบค่ำ

เมื่อวิ่งมาถึงแม่น้ำสายใหญ่ก็ต้องหยุดเพราะไร้หนทาง มีแค่ว่ายน้ำข้ามไป กับกลับออกไปทางเดิมเพื่อหาหนทางใหม่

แม่น้ำสีแดงสนิมจากป่าไหลหลากทั้งเชี่ยว และ อันตราย

"เฮ้ยยย! ทางนี้"

ลูกน้องตะโกนก้องเรียกเมื่อเห็นหยดเลือดติดใบไม้ วาวารีบหาที่ซ่อนเพราะกำลังจะเจอกับอันตราย

"หรือว่ายน้ำหนีไปแล้ว" ทั้งหมดยืนที่ริมน้ำ ฝนที่ตกก็หยุดกะทันหัน ไทหันหน้ามาหาวิน "เอาไงต่อ?"

"พวกมึงเดินแยกย้ายกันเดินตามเรียบแม่น้ำ"

"แล้วมึงล่ะ"

"กูจะกลับไปรอที่สถานีเผื่อมันวกกลับทางเดิม"

ทุกคนรับคำสั่งแยกย้ายกันไป ความรู้สึกของวินร้อนระอุ แม้แต่สายฝนก็ไม่สามารถทำให้ทุเลาเบาบาง

แอ่ก อึก! แค่กๆ

ก้อนหินใหญ่บดบัง จึงมองไม่เห็นร่างบางที่ดำน้ำใกล้ฝั่ง

เมื่อมองไม่เห็นใครจึงรีบลุกทวนน้ำตื้น ตัวเล็กกอดอกปิดเสื้อที่ขาดวิ่น รองเท้าสวมใส่ก็หายลอยไปกับสายน้ำ

"เรารอดแล้ว ฮึกกก" ฉันดีใจจนแทบร้องไห้รีบใช้มือปาดน้ำเย็นเฉียบบนใบหน้า "ต้องกลับบ้านให้ได้"

ตึ๊ก!

อักกก

กำลังจะวิ่งย้อนกลับอีกทางแต่ดันนกระแทกใส่บางอย่างจนปลิวล้มคะมำคลุกดินโคลนที่พื้น

ดวงตากลมโตเบิกกว้างชายผู้เฝ้าเธอไม่ห่างอย่างวินปรากฏตัวขึ้น เขาหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ล่อเธอให้ออกมา สุดท้ายเป็นไปตามคาดหมาย

คนตัวสูงนั่งย่อลงแสยะยิ้มชั่วร้าย "นึกว่าจะแน่ หึ เธอหนีไปไกลได้แค่นี้เองเหรอ"

"!!!!"