กรี๊ดดดด!!!!
ฉึกฉึก ฉึกฉัก
รถไฟแล่นออกจากรางด้วยความเร็ว เสียงกรีดร้องโหยหวนทรมานก้องห้องสี่เหลี่ยมที่ไร้ช่องว่าง มีเพียงพัดลมดูดอากาศเพิ่มออกซิเจน
วิน พยายามทำแผลสุดความสามารถ ทั้งล้าง ขูด เย็บ ใช้เวลานานหลายชั่วโมงเพราะร่างเล็กดิ้นพล่านด้วยความเจ็บแสบ
เวลาเที่ยงคืน
"มึงพักบ้างเถอะเดี๋ยวกูไปดูเอง" ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนไทจึงเดินเข้ามาหา
"ไม่เป็นไร หมดฤทธิ์สลบไปแล้วคงจะเจ็บหนัก คืนนี้ไม่ต้องเฝ้าหรอก"
"ทำไมมึงถึงดู..สนใจ? ปกติไม่เคยเห็นมึงทำแบบนี้สักครั้ง"
"ก็งานนี้มันสำคัญไง สำคัญมาก"
ทั้งคู่แยกย้ายไปพักผ่อน วินเหนื่อยล้าอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนอนลงบนที่นั่ง
รถไฟเดินทางไปเรื่อยๆ กระทั่ง เช้าวันต่อมา
'ไอ้วิน ไอ้วิน'
แสงแดดยามเช้าลอดผ่านเสียงของเพื่อนพูดเรียกชื่อพร้อมเขย่าแขนทำให้วินรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง
"เด็กบ้านั่นนอนสั่นปากซีดเยี่ยวแตกเต็มไปหมด"
"ฮะ?!"
ทันทีคนตัวสูงรี
