ผ่านไปหลายชั่วโมง
ทุกคนกินข้าวพักผ่อนเต็มอิ่มครั้งแรก เพื่อเตรียมตัวเดินทางกลับขึ้นขบวนรถไฟในเช้าวันต่อมา
"หนูขอร้องนะคะ"
"ไม่ได้จริงๆ อย่าทำให้พี่ลำบากใจเลย"
"แค่หนูอยากให้คุณพ่อรับรู้ว่ายังมีชีวิตอยู่"
"แต่..."
"เห็นใจเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเถอะค่ะ นะคะ"
วาวาไหว้วอนเขียนโน้ตใส่กระดาษเพื่อฝากสานำไปส่งให้พ่อในเมือง ด้านในจดหมายก็บรรยายเพียงแค่
-หนูยังสบายดีและปลอดภัย ขอโทษที่เป็นเด็กดื้อทำให้คุณพ่อปวดหัวเสมอมา หนูรักคุณพ่อนะคะ-
พยาบาล วิชาชีพที่ต้องใช้ความมานะอีกทั้งยังมีความห่วงใยในสัญชาตญาณ เธอคว้ารับกระดาษโน้ตแผ่นเล็กเอาไว้
"แล้วถ้าพ่อเธอไม่เชื่อจะทำยังไง?" สาพูดต่อ "อีกอย่างคงส่งให้ถึงมือไม่ได้ จำเป็นต้องหย่อนลงตู้จดหมายแต่แค่ลายมือคงไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นหรอก"
"จริงด้วย.."
"ล้มเลิกเถอะ"
"ไม่ค่ะ อ๋อออ ถ้าอย่างนั้นเอาสิ่งนี้เเนบไปด้วยนะคะ"
ตัวเล็กดึงกิ๊บติดข้างผมยื่นให้ ซึ่งม
