รัก(ใหม่)ใช่เธอ (ล่ารักฉบับไบรท์)

แปลก

"ห้องยิ้มอยู่ฝั่งโน้นนะ ของพวกนี้ก็ใช้ได้หมดเลย ส่วนเสื้อผ้าจะไปเอาหรือจะให้ซื้อให้ใหม่"

"ไม่ต้องก็ได้ แค่เธอ ปะ ปล่อยเรา เราไปหาเองได้ "

รอยยิ้มแห้งๆ ส่งผ่านใบหน้าหวาน ซึ่งตอนนี้ด้านหนึ่งยังมีรอยแดงแต่ก็นับว่าดีกว่าเมื่อก่อน ตลอดระยะเวลาที่เดินทางมาที่คอนโดแห่งนี้ ไม่มีโอกาสสักครั้งที่เธอจะเล็ดลอดไปไหนได้ เพราะเขาไม่ปล่อยให้เธอคลาดสายตาเลยสักนิด แถมยังมีชายหนุ่มร่างบึกบึนอีกสองคนที่เขาบอกว่าเป็นผู้ช่วยส่วนตัว เดินประกบตลอดเวลา

"อยู่ครบสามเดือนค่อยว่ากัน" น้ำเสียงเยือกเย็นที่คนฟังไม่กล้าเปิดปากถามอะไรต่อ

บางทีเธอก็แอบกลัวว่าเขาอาจจะอารมณ์ไม่ดีและฆ่าเธอทิ้ง หากยังคงพูดประโยคเดิมซ้ำๆ เธอไม่เคยพบเจอกับเขามาก่อน แน่นอนว่าให้ตายยังไงก็เดาไม่ออกว่าแท้จริงเขานั้นมีนิสัยใจคออย่างไร?

"จะ จะให้อยู่ยังไง ต้องทำอะไรบ้าง "

ในเมื่อหนีไม่ได้ คนอ่อนแอแบบเธอจะเลือกสิ่งไหนได้นอกจากเจรจาและตกลงกับเขาให้ชัดเจน แต่ถ้าให้เดาสภาพแบบเธอเขาคงไม่เอาเธอมาเพื่อทำเรื่องแบบนั้นหรอกมั้ง ตัวเธอเองเดินผ่านกระจกเมื่อกี้นึกว่าคนเก็บขยะ ส่วนเขาเธอไม่กล้าเทียบแน่นอน เขาเหมือนอยู่ไกลจากเธอหลายร้อยเท่า…

"ใช้ชีวิตปกติ ทำเหมือนที่เคยทำ แต่แค่อยู่เป็นเพื่อนเรา ไปไหนก็ต้องไปด้วย แค่นั้น…"

"เพื่ออะไร?"

"เพื่อความสบายใจ"ไบรท์ยังคงตอบเสียงเรียบ เช่นเดียวกับใบหน้านิ่งเฉยไร้ความรู้สึกใดๆ

"เราไม่มีประโยชน์หรอก ออกจะน่าเบื่อ เป็นเพื่อนใครไม่ได้จริงๆ" เสียงใสพยายามเอ่ยขึ้นอีกครั้ง แม้ว่าจะกลัวๆ เขาอยู่บ้างก็ตาม

"อย่าเอาคำพูดของคนเลวๆ คนเดียวมาด้อยค่าตัวเอง"

คล้ายกับเขาเอ่ยลอยๆ ก่อนที่จะเดินไปนั่งพักบนโซฟาตัวยาว พร้อมกับกวักมือเรียกเธอให้ตามไปด้วย

"ดูแมวไหม?"

"ห๊ะ!!"

"ไม่ๆ แมวจริงๆ ที่มันร้องเมี้ยวๆ "

เมื่อเห็นว่าอีกคนตกใจจนดีดตัวลุก พ่อหนุ่มลูกครึ่งหน้าหล่อก็ดีดตัวลุกขึ้นตาม ก่อนที่จะรีบอธิบายและทำท่าทางประกอบ เขาเองก็ไม่รู้จะชวนเธอทำอะไร เพราะนี่เป็นวันแรกที่ได้เจอ เขากลัวเธอจะเหงาและประหม่าจนใช้ชีวิตลำบากเลยอยากให้ผ่อนคลาย

"อะ อ๋อ เหรอ เหอะๆ"

หญิงสาวร้องอ๋อ พร้อมกับเสียงหัวเราะแห้งๆ ไปสองสามครั้ง เธอเป็นประเภทที่ต่อให้มีเรื่องอะไรไม่สบายใจ ใบหน้าก็มักจะเปื้อนยิ้มสมชื่อเสมอ

"อยู่ในห้องน่ะ เดินเข้าไปดูสิ ถ้าเบื่อๆ ก็เล่นกับมันได้" เขาพยักหน้าไปยังห้องที่อยู่ข้างกันกับห้องเธอ

"ไม่เป็นไร รอมันออกมาก็ได้" เธอตอบไปแบบนั้นเพราะไม่กล้าเข้าห้องเขาต่างหาก

"มันไม่ค่อยออกมาหรอก แมว Introvert มันเก็บตัวเก่งยิ่งกว่าอะไรดี"

"งั้นเหรอ"

"ยิ้ม"

"ห๊ะ?"

"จำไบรท์ไม่ได้จริงๆ หรอ?"

"เราเคยรู้จักกันงั้นเหรอ?"

เหมือนกับว่าหนุ่มหล่อคนนี้รู้จักเธอมานาน เขาพูดประโยคนี้ซ้ำเป็นครั้งที่สอง แต่จะให้ทำอย่างไรในเมื่อเธอจำเขาไม่ได้จริงๆ ทำได้เพียงแสดงสีหน้างงงวยอย่างชัดเจน พร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธ

"อ๋อ ไม่เป็นไรๆ"

ก่อนที่เขาจะก้มหน้างุด และเดินกลับเข้าห้องไป ทิ้งให้เธอหันซ้ายขวา เป้าหมายต่อมาคือประตูห้อง แต่เสียดายที่เปล่าประโยชน์ เพราะมันต้องใช้รหัสผ่าน

เธออับจนหนทางแล้วจริงๆ จึงเดินเข้าห้องที่เขาชี้ให้ดูตอนแรก ภายในห้องดูสะอาดสะอ้าน ของตกเเต่งทุกอย่างดูเรียบง่าย การทาสีและตกแต่งทุกอย่างล้วนเป็นสีขาวสะอาดตา เธอเดินมาเปิดตู้เสื้อผ้าก็พบว่ามีเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ และเสื้อยืดอยู่ประมาณสามสี่ตัว เธอจึงเดินเข้าห้องน้ำชำระร่างกายเตรียมที่จะพักผ่อน

วันนี้เธอเหนื่อยมากเกินไปแล้วจริงๆ เมื่อได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ ก้อนสะอื้นแล่นมาจุกตรงกลางอกอีกระรอก ทั้งเจ็บปวด ผิดหวัง และเสียใจ...

ผู้ชายที่เธอรักและภักดีกับเขามาตลอดสี่ปี กลับให้บทเรียนที่เลวร้ายที่สุดตั้งแต่เธอเกิดมาจนอายุยี่สิบเอ็ดปี มันไม่มีอะไรแย่ไปกว่าการที่ถูกแฟนตัวเองใช้เป็นของรางวัลให้กับคนที่ชนะพนันอีกแล้ว…ไม่มีอะไรที่ดูไร้ค่าเท่าเธออีกแล้ว…

"ฮึก~ ขอโทษนะยิ้ม ขอโทษที่พาตัวแกมาเจ็บปวดแบบนี้"

ยิ่งคิดย้อนกลับไป เธอยิ่งสมเพชตัวเองที่อดทนให้เขาเหยียบหัวเล่น ทั้งๆ ที่ยิ้มคนเดิมไม่ใช่คนที่อ่อนแอ และยืมจมูกคนอื่นหายใจขนาดนี้ เธอควรพอได้แล้ว ควรกลับมารักษาตัวเองให้เป็นยิ้มตัวจริงสักที

เธอจะอดทนอยู่กับเขาคนนั้นให้ครบสามเดือน อย่างน้อยเขาก็ยังดูเป็นสุภาพบุรุษ มากกว่าคนที่เธอเคยรัก ถึงเขาจะน่ากลัวแค่ไหนก็ตาม...

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขัดจังหวะการฟูมฟายของสาวเจ้าที่นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง เธอค่อยๆ ลุกไปเปิดประตูอย่างกล้าๆ กลัวๆ

เมื่อประตูถูกเปิดออกก็พบเข้ากับไบรท์ที่สวมเพียงกางเกงนอนขายาว เปลือยส่วนบนที่เต็มไปด้วยมวลกล้ามเนื้อ ยืนจังก้าอยู่หน้าห้องส่งสายตาแปลกๆ มาที่เธอ บนตัวเขามีรอยสักมากมายเต็มไปหมด จนหญิงสาวที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่รีบถดตัวหนี เธอไม่กล้ามองนานกว่านี้ และยิ่งไม่กล้าสำรวจว่ามันมีลายอะไรบ้าง เพราะมันเยอะแยะไปหมด

"เอาชุดมาให้ เผื่อพรุ่งนี้อยากไปเรียน ถ้าดีขึ้นตอนไหนค่อยไปเก็บเอาของจำเป็นนะ"

"ขะ ขอบคุณ"

"ไม่ต้องๆ แค่นี้เอง อยากได้อะไรบอกนะ คิดซะว่าเราเป็นเพื่อนเธอ อือใช่สิ... เราเรียนคณะเดียวกับเธอด้วยนะ"

ชายหนุ่มเอ่ยพลางเดินเอาเสื้อผ้าที่เขาถืออยู่ เดินมาวางลงบนเตียงกว้าง ก่อนที่จะยืนตัวตรงจ้องมองเธอโดยไม่มีท่าทีเขินอายเลยสักนิด เเหง๋ละ...เขาเป็นฝรั่งนี่น่า ส่วนเธอ แม้จะมีประสบการณ์ด้านนี้มาบ้างแต่เธอเคยเห็นแค่หุ่นแฟนตัวเองเท่านั้น จะให้มองนิ่งๆ คงเป็นไปได้ยาก ที่ทำตัวยุกยิกไม่ได้เขินหรอกนะ…เธอกลัว

"เราไม่เคยเห็นหน้าเธอเลย" ยิ้มพยายามปรับน้ำเสียงให้ฟังดูปกติที่สุด

"อ๋อ ไม่ค่อยไปเรียน แหะๆ" รอยยิ้มแรกปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อจนคนมองอาจจะวูบได้นั้น เขายิ้มงั้นเหรอ พอยิ้มแล้วหล่อมากจริงๆ ราวกับเป็นคนละคนแน่ะ

"เอาไว้ให้ยิ้มดีขึ้นวันไหน ถ้ายิ้มอยากไปเราก็ไปด้วยกัน"

ประหลาดคนอีกแล้ว เขาจะรอไปเรียนพร้อมเธอทำไม? กลัวเธอหนี หรือมีเหตุผลอะไรกันแน่ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเขาทำตัวแปลกๆ ชอบกล

"เราออกกำลังกายอยู่ข้างนอกนะ มาดูได้"

"ห๊ะ?"

คงไม่ใช่ว่าหูเธอฝาดสายตาพร่ามัวไปแล้วใช่ไหม.…ผู้ชายที่หุ่นหนาเป็นกัปตันอเมริกาแต่หน้าตาแบบองคุลีมาลในเเบบความคิดของเธอ ตอนนี้เขายิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวทุกซี่ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคล้ายแผ่ความรู้สึกบางอย่างออกมา ก่อนที่จะเดินออกไปทันที ทิ้งให้เธออ้าปากค้างหน้าเหวอแบบงงๆ อยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน