รัก(ใหม่)ใช่เธอ (ล่ารักฉบับไบรท์)

รุมกระทืบ(ต่อ)

ผลั่ก! ผัวะ! ๆ

"สู้สิวะไอ้กระจอก! "

ตุบ! ๆ ๆ เสียงเท้าอัดกระแทกเข้าตรงกลางหน้าท้องแกร่งของชายหนุ่มร่างโตที่นอนนิ่ง ไม่ส่งเสียงเอะอะทึกทัก หรือแสดงท่าทีเจ็บปวดใดๆ

ใบหน้าตายด้านเฝ้าชำเลืองมองว่าคนที่เขาเฝ้ารอเมื่อไรจะมา โดยระหว่างรอนี้ เขาก็ปล่อยให้ชายนับสิบรุมกระทืบเล่นๆ ไม่ใช่สู้ไม่ได้ ถ้าเขาจะสู้พวกกระจอกนี่ได้เข้าเตาเผาเก็บกระดูกวันนี้พรุ่งนี้แล้ว แต่เพราะมีเหตุผลบางอย่างเขาจึงเลือกที่จะเปิดประสบการณ์โดนยำแบบใหม่แบบสับ

"........."

"กระทืบมันให้ตาย"

เสียงของชายหนุ่มผู้เป็นคนจ้างวานชายนับสิบให้มาจัดการกับหนามยอกอกของเขาในตอนนี้ แน่นอนว่ามันไม่ใช่วิธีที่ดีหากจะจัดการคู่เเข็งทางหัวใจ แต่จะให้ทำอย่างไรในเมื่อคนคิดวิธีนี้เป็นคนดีน้อย ดีไปหมดอย่างกันต์ ใช่แล้ว...เขารอเวลาที่จะกระทืบไอ้หน้าฝรั่งนี่มานานพอสมควร ประจวบเหมาะกับเชอรี่ช่วยอาสาพายิ้มออกไปจากมัน จึงได้จังหวะพอดี

ตุบ! ตุบ! ผัวะ!!

"มันบ้าหรือเปล่าวะ โดนกระทืบขนาดนี้แล้วยังยิ้มแฉ่ง"

"เออ นั่นสิวะ"

เสียงสนทนาจากกลุ่มคนที่รุมประเคนทั้งหมัดทั้งเท้าใส่หนุ่มลูกครึ่งอย่างไบร์ท พลันเกิดความสงสัยเพราะความประหลาดคนของเขา ตอนเเรกพวกเขาเห็นยังนึกกล้าๆ กลัวในรังสีที่แผ่ซ่านรอบตัวเขาคนนี้ ทั้งหน้าตาท่าทางดูเหมือนผู้มีอิทธิพล แต่เพราะเป็นแค่นักเลงลูกกระจ๊อกท้ายแถว จึงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่พวกมันกระทืบอยู่เป็นใครกันแน่?

"หึๆ" ไบร์ทเพียงหัวเราะในลำคอ มุมปากยกยิ้มแปลกๆ จนคนที่กระทืบเขาอยู่เป็นต้องหยุดชะงัก

"พวกมึงหยุดทำห่าอะไร!"

เสียงตะโกนร้องอย่างไม่พอใจดังขึ้นด้านหลังกลุ่มคนพวกนั้น กันต์ก้าวอาดๆ เข้ามาทันที และผลักอกหนึ่งในนั้นอย่างไม่พอใจ เขาจ้างพวกมันมา แต่พวกมันกลับหยุดนิ่งเนี่ยนะ!

"พวกมึงว่าคุ้นๆ ไหมวะ?"

คนที่โดนผลักไม่ได้สนใจคนจ้างวานอย่างกันต์เลยสักนิด เขาหน้าซีดลงราวกับกระดาษด้วยเวลาอันสั้น หันกลับไปถามกลุ่มคนที่มาด้วยกัน เพราะมองไปมองมา เริ่มคุ้นหน้าชายหนุ่มที่นอนเอามือรองศีรษะสบายใจเฉิบอยู่ ณ ตอนนี้ คุ้นมาก… และเริ่มคุ้นมากขึ้น มากขึ้น จน...

"ใช่ ๆ กูจำได้แล้ว!"

"ไอ้เหี้ย! ฉิบหายเเล้ว"

"วิ่งสิวะ ไอ้สัส!"

ไม่รู้ว่าเพิ่งนึกขึ้นได้ หรืออย่างไร? ชายหนุ่มนับสิบต่างวิ่งกรูตามตูดกันหายวับไปในทันที ทำเอากันต์โมโหแทบจะกัดลิ้นตัวเองตาย ส่วนไบร์ทที่นอนรออยู่บนพื้น เขานั้นไม่พอใจเท่าไรนัก ยังไม่คุ้มเวลาเลย... เธอยังไม่มาเลยด้วยซ้ำ

"เฮ้อ~" เสียงถอนหายใจอย่างคนเสียดาย เรียกให้กันต์ที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟหันขวับไปมองเขาด้วยสายตาเเข็งกร้าว ราวกับอยากจะฉีกเนื้อเขาออกเป็นชิ้นๆ!

"มึงเสียดายที่ไม่โดนกระทืบจนตายหรือไงหา!?"

ตุบ!

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"

(หว๋า...มาแล้ว ได้ยินเสียงเเล้วชื่นใจจริงๆ) ไบร์ทแอบลอบยิ้มอย่างคนพอใจ เขารอเวลาให้เธอมาตั้งนานแน่ะ

"ยิ้ม"

"อย่าทำอะไรไบร์ทนะเว้ย!"

ตุบ! คนตัวเล็กที่วิ่งกระหืดกระหอบเเทบเอาชีวิตไม่รอด เพราะเธอวิ่งตามหาเขาจนทั่ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้เธอยอมแพ้ต่ออาการเหนื่อยหอบ พุ่งชนร่างของอดีตแฟนหนุมจนกระเด็น ท่าทีใจสู้ของเธอนั้นทำเอาไบร์ทอดยิ้มพอใจไม่ได้ ยิ่งเห็นเธอทำเหมือนห่วงเขา เขายิ่งพอใจจนอยากจะลุกขึ้นเต้น แต่เพราะตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาจึงทำเพียงนอนแอ็คติ้งรอดูสถานการณ์ก็เท่านั้น

"อึก"

"ไม่คิดเลยนะว่านายจะชั่วขนาดถึงกับยกพวกมารุมทำร้ายคนอื่นแบบนี้!"

ยิ้มตะคอกสุดเสียง ดวงตาแดงฉานตัวสั่นไปหมด ไม่ใช่เพราะเธออยากร้องไห้ แต่เพราะเธอกำลังโกรธต่างหากเล่า!

"ก็ถ้ามันไม่สะเออะมายุ่งกับยิ้ม กันต์จะทำไหม" เขาเองก็ไม่ยอมง่าย ยังคงเถียงสู้คนตัวเล็กไม่หยุด

"คนที่สะเออะเป็นนายมากกว่า"

ประโยคนี้ทำเอากันต์หน้าชาไปแถบหนึ่ง นี่เธอหลงมันขนาดนี้เลยงั้นเหรอ? ถึงกับบอกว่าเขาเป็นฝ่ายสะเออะหาเรื่องมันงั้นเหรอ? ใช่! เขาหาเรื่อง แต่เพราะมันตั้งใจยั่วเขาต่างหาก

"ยิ้ม "

"อย่ามาเรียก แล้วก็ไสหัวไปได้แล้ว ไม่งั้นจะเรียกตำรวจมาลากคอนายเข้าคุก "

ดวงตากลมที่อดีตเคยมองเขาตาแป๋ว มองด้วยความรักและความอ่อนโยน มาตอนนี้กลับดุดัน และแฝงไปด้วยเเววตารังเกียจจนกันต์สัมผัสมันได้ ยิ่งเห็นแบบนั้นยิ่งทำให้ใจเขาอ่อนแอแปลกๆ ไม่ชอบเลย...ไม่ชอบให้ยิ้มมองเขาแบบนั้นเลยจริงๆ

"แค่กๆ" ไบร์ทเเสร้งทำเป็นไอพลางกุมหน้าอก เรียกให้ยิ้มรีบวิ่งไปประคองเขาอย่างห่วงใย

"ไบร์ทๆ ไบร์ทเจ็บมากไหม "

"มะ ไม่เป็นไร"

เจ้าของใบหน้าบอบช้ำเล็กน้อย ที่หญิงสาวประคองกอดขึ้นจากพื้น ส่งยิ้มอ่อนๆ ให้เธอ แถมยังเเเสร้งทำคล้ายกับว่าตนเจ็บหนักเพื่อเรียกคะแนนจากสาวเจ้า กลายเป็นภาพบาดตาบาดใจจนอีกคนแทบจะตะโกนร้อง!

"ยิ้ม อย่าไปสนใจคนแบบมันเลย เรากลับไปอยู่ด้วยกันเถอะ กันต์จะช่วยให้ยิ้มไม่ต้องกลับไปอยู่กับมัน"

เท้ายาวเริ่มก้าวไปข้างหน้า หมายจะประชิดตัวหญิงสาวและใช้เล่ห์เหลี่ยมให้เธอยอมไปกับตน และพูดคุยกันดีๆ แต่แล้ว!

"เข้ามากูต่อยคว่ำ" ไม่ว่าเปล่า ยิ้มง้างหมัดไว้รอพร้อมเอาตัวยืนบังคนที่ทำท่าตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก

"มันทำให้ยิ้มนิสัยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"

กันต์ไม่สนใจคำขู่ของเธอเลยสักนิด เขากำลังโกรธและไม่พอใจมากถึงมากที่สุด และเพราะคิดว่าตัวเองรู้นิสัยคนตรงหน้าดี ว่าเธอนั้นอ่อนแอและขี้กลัวมากแค่ไหน จึงก้าวประชิดตัวและคว้าเเขนอีกข้างเธอเพื่อที่จะพากลับไปกับเขาให้ได้

ผัวะ!

"โอ้ย! ยิ้ม กันต์เจ็บนะ"

หมัดเล็กเสยเข้าที่ปลายคางของชายหนุ่มหน้าหล่อจนเซถลาพลางอ้าปากร้องลั่น บอกแล้วว่าเธอจะต่อยให้คว่ำคิดว่าเธอไม่กล้าหรือไง!

"มึงมาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยไอ้เหี้ยกันต์ มึงหน้าตัวเมียพอแล้วอย่าให้กูขุดสารพัดสัตว์มาด่ามึงเลย"

"ถือซะว่าสงสารสัตว์ที่ต้องโดนเปรียบเทียบกับคนแบบมึง!"

"อึก! เพราะมันใช่ไหม? ยิ้มถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้"

เสียงสะอึกพร้อมกับตัดพ้อ และคล้ายกับจะโยนความผิดไปให้ชายผู้นั้น เพราะคำพูดหยาบคายและเจ็บแสบจากปากของคนที่เคยบอกว่ารักเขาแทบจะตายแทนได้ ตอนนี้เธอกลับไม่เหมือนเดิมเเล้ว

"เพราะมึงนั่นแหละ เลิกโทษคนอื่นสักที!"

"......"

"มึงรู้ตัวบ้างไหมว่ามึงมันเห็นแก่ตัวสัส!ๆ มึงเลิกวุ่นวายกับกู และคนรอบข้างกูได้แล้ว!"

หญิงสาวตะคอกเสียงดังลั่น เธอสุดจะทนกับผู้ชายเลวๆ คนนี้แล้วจริงๆ ใช้อารมณ์เหนือทุกอย่าง แต่ไม่เคยใช้สมอง!

"ไม่ ให้ตายก็ไม่เลิก ยิ้มต้องกับไปอยู่กับเราเท่านั้น ยิ้มไม่ต้องรอให้ครบสามเดือนก็ได้ เราจะพายิ้มไปเอง"

กันต์เอ่ยเสียงสั่นเครือ เขาในตอนนี้หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ก็ไม่ออก จะบอกว่าเจ็บ เสียใจ มันก็มากกว่านั้น เขารู้ตัวเเล้วว่ารักยิ้มมากกว่าใครไหน เพียงแค่ก่อนหน้ามั่นใจในตัวเองและเห็นแก่ตัวมากเกินไป

แต่ตอนนี้เขาอยากให้เธอกลับไปอยู่กับเขาเหมือนเดิม จึงต้องหน้าด้านหน้าทน กลายเป็นคนพูดจาไม่รู้เรื่องในสายตาเธออยู่แบบนี้

"พูดไม่รู้เรื่องหรือไงหา!"

"เลิกกันเเล้วจะมายุ่งทำซากอะไร อีกอย่างกูไม่ได้อยู่กับเขาเพราะข้อเสนอปัญญาอ่อนของมึงหรอกนะ!"