รัก(ใหม่)ใช่เธอ (ล่ารักฉบับไบรท์)

ผู้น่ารักยิ่ง

"........." ประโยคนั้นของยิ้ม ทำเอากันต์สมองแทบจะหยุดสั่งงานไปเสียดื้อๆ ทุกคำพูดของเธอเหมือนทะลุผ่านอกด้านซ้ายของเขา และวิ่งวนกลับมาเเทงซ้ำด้านหลังอีกครั้ง มันจุกจนพูดไม่ออกเลยด้วยซ้ำ

"แล้วเพราะอะไรกัน?"

สุดท้ายกันต์ก็เลือกที่จะถามออกไปแบบนั้น แม้ลึกๆ ในใจจะพอรู้คำตอบอยู่บ้างแล้วก็เถอะ มันจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากเขาดีกว่า ทำให้เธอมีความสุขมากกว่า...

"เพราะเขาไม่คิดลบๆ เหมือนมึงไงกันต์ "

ยิ้มไม่ได้โกรธจนทั้งตัวเเละเสียงสั่นเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว แต่ตอนนี้เธอกับจ้องมองคนตรงหน้าด้วยท่าทีจริงจัง และเอ่ยเน้นทุกคำทุกประโยคชัดเจน

"ตลอดเวลาที่คบกันมาสี่ปี เคยไหมที่มึงจะสนับสนุนความคิดของคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟน อันนั้นก็ไม่ดี อันนี้ก็ไม่ได้ แต่งอย่างนี้ไม่สวย แต่งอย่างนี้น่าเกลียด เคยไหมที่มึงจะพากูออกไปกินข้าวดูหนังสักมื้อ เหมือนคนเป็นแฟนกันทำ"

"ต่อหน้าคนอื่นกูโคตรไร้ตัวตนในชีวิตมึงเลยเว้ย จับมือไม่เคย นั่งใกล้ไม่ได้ แม้แต่บอกคนอื่นว่ากูเป็นแฟนมึงยังไม่เคยขยับลิ้นบอกใครต่อใครเลย"

"........."

"มึงอาย มึงไม่เคยพอใจที่มีกูเป็นแฟนเลยด้วยซ้ำ ผิดที่กูไม่สวย ไม่โดนเด่น หรือเป็นเพราะมึงไม่เคยชอบกูเลยแม้แต่น้อย ทุกวันนี้กูยังสับสนเลย"

"ยิ้ม กันต์...กันต์ "

เมื่อได้ยินประโยคที่หญิงสาวระบายความในใจออกมา กันต์ก็ถึงกับสะอึกพูดไม่ออก ส่วนชายหนุ่มอีกคนที่แทบจะลืมว่าเขายังอยู่ตรงนั้น เพราะเจ้าตัวเอาแต่นิ่งเงียบ แต่สายตาของเขากลับไม่เคยละออกจากใบหน้าของคนตัวเล็กที่กำลังพูดอยู่ตอนนี้ เขามองเธอด้วยสายตาห่วงใยตลอดเวลา ทั้งเข้าใจและอีกหลายๆ ความรู้สึก

"พอกลับห้องไปกูก็ไม่ต่างจากขี้ข้า!ให้มึงจิกหัวใช้ ประเคนทุกอย่างให้จนมึงจะเป็นง่อยอยู่แล้ว ตลกชะมัด"

เธอพูดเหมือนว่ามันตลกก็จริง แต่สีหน้าและแววตากลับไม่ได้สื่อออกมาแบบนั้น มันตรงกันข้าม ดูออกได้ทันทีว่าเธอยังเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องราวเหล่านั้น

ในขณะที่ตัวเธอเริ่มสั่นขึ้นมาอีกครั้ง เพราะความเข้มแข็งที่สั่งสมมาเริ่มใช้ไปใกล้จะหมด ก็มีอ้อมแขนแกร่งของคนที่อยู่ข้างกายประคองเธอไว้จนเธอเผลอหันไปสบตาเข้ากับคนผู้นั้น ก่อนที่จะส่งยิ้มหวานให้กับเขา

"แต่ตอนนี้ชีวิตกูดีขึ้นแล้ว ดีขึ้นมาก มากจนกูไม่คิดที่จะกลับไปจมปลักกับคนแบบมึงอีก"

ประโยคหลังที่เธอตั้งใจหันมาพูดใส่หน้าให้อดีตแฟนเธอได้ยินชัดๆ ก่อนที่จะพาไบร์ทดินออกจากตรงนั้นไป ทิ้งให้อีกคนยืนนิ่งค้างไม่สามารถขยับตัวไปไหน เพราะอาการช็อคเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอนั้นประโคมสาดใส่หน้าเขาอย่างจัง!

ไม่มีคำไหนที่เธอพูดผิดเลย...เขาทำกับเธอแบบนั้นจริงๆ ...เขาควรละอายใจบ้างสิ ไม่ใช่เอาแต่เห็นแก่ตัวเเละตามก่อเรื่องแบบนี้ ...

ณ คอนโด

"เจ็บมากไหม? เดี๋ยวยิ้มทำแผลให้นะ"

"อื้อ~ โอ้ย"

ท่าทีโอดครวญอย่างคนเจ็บปวด ทั้งๆ ที่บาดแผลเท่านี้ไม่คณาหนังอันหยาบกร้านเลยสักนิด แต่เขานั้นกลับตั้งใจแสร้งทำว่าเจ็บปวดเเสนสาหัส เพียงเพราะอยากให้สาวเจ้าดูแล

"ขอโทษๆ" ยิ้มหยุดชะงักมือที่กำลังบรรจงทำแผลให้เขาทันที พลางเอ่ยขอโทษเป็นการใหญ่

"ไม่เป็นไรครับ ทำต่อเถอะ"

"เฮ้อ~เพราะเรา ไบร์ทเลยต้องมาเจ็บตัว"

"ไม่เกี่ยวกันเลย ไอ้นั่นมันจ้องจะหาเรื่องเรานานแล้ว"

"......."

"มันคงเเค้นที่เราชนะมันตั้งแต่เเรกเเล้วมั้ง เลยเอาเรื่องยิ้มมาเป็นข้ออ้าง"

"เเต่ถึงยังไง ไบร์ทก็เป็นคนเจ็บตัว"

ยิ้มเอ่ยเสียงเบา จ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยเเววตาสั่นไหว ไม่รู้สิ…เวลาที่เธอจ้องเขาทีไร หัวใจมันมักจะเต้นแรงผิดปกติ แต่เธอก็ยังยืนยันได้ว่าตัวเองไม่ได้ชอบเขาคนนี้

เธอยังไม่อยากรักใคร และยิ่งไปกว่านั้นคือยังไม่พร้อมจะเริ่มต้นใหม่กับใครเลยสักคน แต่จะปฏิเสธว่าไม่หวั่นไหวเลย ก็คงจะไม่ใช่ ดูสับสนนะว่าไหม แต่นั่นแหละ…เพราะเธอกำลังสับสนจริงๆ

"แค่ครั้งนี้แหละ" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบอย่างคนลืมตัว

"หืม?" ดวงตากลมเบิกกว้าง พร้อมกับคิ้วขมวดมุ่น เมื่อได้ฟังคำพูดกำกวมของชายหนุ่มตัวโต เธอรอว่าเขานั้นจะพูดอะไรต่อ เธอพร้อมจะจับพิรุธได้ทุกเมื่อ

"เอ่อ...โอ้ย~ ทำไมปวดแบบนี้นะ"

คนตัวโตกอดอกคุดคู้ จู่ๆ เขาก็กลายเป็นปวดท้องขึ้นมาอย่างรู้งาน แต่เเน่นอนว่ามันช่วยเรียกความสนใจให้คนตัวเล็กได้ผลชะงัก

"ปวดเหรอ ไปหาหมอไหม?" เสียงหวานเอ่ยอย่างคนเป็นห่วงเป็นใยเขาเอามากๆ

เธอลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าต้องจับสังเกตเขา...

"เป็นหมอให้หน่อยสิ"

"หา!"

"รับบทคุณหมอ ถามไถ่คนไข้หน่อยสิครับ"

"เล่นอะไรเนี่ย!"

ยิ้มตาโตเป็นไข่ห่าน! เขาบ้าหรือไง ถึงเล่นเป็นเด็กแบบนี้ เธอไม่เอาด้วยหรอก เจ็บก็ไปหาหมอสิ จะให้เธอเล่นเป็นหมอชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่หายหรอก ปล่อยให้ไส้เน่าไปเถอะ โดนกระทืบขนาดนั้นแล้วอยากได้หมอทิพย์

"จริงๆ นะๆ ๆ "

ท่าทีออดอ้อนที่น่าสะอิดสะเอียน ทำไมเธอถึงโชคร้ายได้เห็นอยู่คนเดียวนะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

"ไม่เอา ไม่เล่น เจ็บก็ไปหาหมอสิ ให้เราเล่นเป็นหมอคิดว่ามันจะหายหรือไง"

"หายสิ นะๆ อยากเล่น"

เขาก็ยังคงคะยั้นคะยอไม่เลิกรา วันนี้หากเธอไม่ยอมตามใจเขาละก็...เขาก็จะก่อกวนเธอไม่ไปไหน

ต่อหน้าคนอื่นฝันไปเถอะว่าเขาจะทำเรื่องปัญญาอ่อนแบบนี้ มีเพียงแค่ตอนที่อยู่กับยิ้มเท่านั้นที่เขาจะทำ เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็เพราะเวลาอยู่กับเธอ เขาอยากเป็นตัวของตัวเองบ้างอย่างไรเล่า

"อะๆ นิดเดียวนะ" เเน่นอนว่าคนจิตใจอ่อนไหวแบบเธอมีหรือจะปฏิเสธ แค่เล่นเป็นเด็กกับเขามันจะไปยากอะไร?

"น่ารัก^^" เจ้าของใบหน้าหล่อ ยิ้มจนแก้มปริ พลางเอ่ยชม

"ให้เริ่มจากไหน?"

"ซักประวัติคนไข้สิครับ"

"ได้" ยิ้มพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ

"ขอทราบชื่อ น้ำหนัก ส่วนสูงคนไข้ด้วยนะคะ"

"ชื่อนาย อดิกันต์"

"ฮ่ะๆ ๆ" จู่ๆ เธอก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น ชื่อเขาตลกเหรอ? หรือมันคล้ายกับแฟนเก่าเธอ

"คุณหมอหัวเราะชื่อผมทำไมเหรอครับ?"

"ใครตั้งให้เนี่ย ฮ่ะ ฮ่า" เจ้าหล่อนนั้นหัวเราะร่าจนน้ำตาไหล จะขำอะไรขนาดนั้นแม่คุณ...

"แม่ตั้งให้ มันซ้ำกับชื่อใครหรือเปล่า?"

มือหนาบีบเข้าหากันเเน่น แววตาจากที่เคยมุ่งมั่น จู่ๆ ก็เกิดอาการวอกแวกคล้ายคนสับสน และกังวล

"เปล่าๆ แค่รู้สึกว่าความหมายมันขัดกับหน้าตานาย "

"มันหมายความว่าอะไรหรอ?"

อย่างน้อยก็โล่งใจไปเปราะหนึ่ง ที่เธอไม่ได้บอกว่าชื่อเขานั้นไปซ้ำกับชื่อแฟนเก่าเธอ ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้เขาจะไปเปลี่ยนให้มันรู้แล้วรู้รอด!

"ผู้น่ารักยิ่ง^^"

"อึก~"

เสียงกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ เมื่อหญิงสาวตรงหน้า เอ่ยเสียงหวาน พร้อมกับยื่นหน้ามาใกล้เขามากขึ้น ทำเอาคนตัวโตใจเต้นไม่เป็นจังหวะ...