รัก(ใหม่)ใช่เธอ (ล่ารักฉบับไบรท์)

เลือกปฏิบัติ

"มาแล้วเหรอ? ไอ้ฝรั่งเซินเจิ้น "

เสียงทักทายจากชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านหน้าสุดของโซฟากว้าง หนุ่มหล่อหน้าใส ขาวตี๋ตามแบบฉบับเชื้อสายจีน อย่าง "โซล"เขาสวมเพียงเสื้อยืดสีขาว กับกางเกงขาสามส่วนสีเทาแลดูสบายๆ ดูไม่ออกเลยว่าเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนรายใหญ่ของสถานที่แห่งนี้

มองเผินๆ ก็เป็นเพียงหนุ่มนักศึกษาทั่วไป ร่าเริง ยิ้มเก่ง มีความเป็นผู้นำสูง ดูเป็นมิจ หมายถึง มิจฉาชีพต่างหากล่ะ…มันนี่แหละร้ายลึกตัวพ่อ

"อือ" ไบรท์เพียงตอบกลับสั้นๆ

"พูดกับกูเยอะๆ ให้เหมือนกับตอนอยู่กับเป่าเป้ยมึงหน่อยสิครับ"

"พูดไทยคำจีนคำ พ่อมึงเป็นคนจีนเหรอ?"

น้ำเสียงดุดันจากหนุ่มอีกคนที่นั่งทำหน้าทมึนกระดกเหล้าราวกับเทลงชักโครกอยู่นั้น หนึ่งในสมาชิก "ฉิบหายเเก๊ง" ที่โซลเป็นผู้สรรหาตั้งชื่อนี้ เพราะเวลาพวกเขาไปไหนพร้อมกันทีไรฉิบหายตลอด

นี่เเหละหนา...คบเพื่อนพาลพาไปหาผิด คบบัณฑิตก็คุยกับเขาไม่รู้เรื่อง ไอ้เราก็ชั่วเงียบซะด้วยสิ...โซลพึมพำในใจ ยิ่งหันไปมองเพื่อนแต่ละคนยิ่งท้อแท้ โดยเฉพาะคนที่สวนป๊าบเขาเข้าให้เมื่อก่อนหน้านี้

นั่นก็เพราะไอ้นี่เป็นคนที่อารมณ์ร้อน และปากร้ายที่สุดในกลุ่ม ซึ่งก็คือ "มังกร" มังกรผงาดฟ้าค้ำนรก ใครอยู่กับมันถือว่าชะตาขาด เพราะคนแบบนี้ ยมบาลยังไม่กล้ารับตัวมันเลย สงสัยกลัวจะไปก่อความวุ่นวายให้นรกภูมิละมั้ง…

"พ่อกูเป็นลูกครึ่งจีนครับ ไอ้ฉิบหาย"

"มิน่า กูนึกว่าหลับตาคุยกับกูอยู่"

"พ่อ_! เดี๋ยวกูเตะปากแตก"

ไม่ว่าเปล่า… โซลยกขาขึ้นหมายจะถีบปากของคู่กัดอีกคนอย่างจริงจัง เพื่อนคนหนึ่งก็ปากแซ่บยิ่งกว่าอะไรดี ส่วนอีกคนก็ฝรั่งปลอม บางวันนั่งกินส้มตำเงียบๆ คนเดียว สักพักก็ไปสัก สักอยู่นั่น สักจนจำไม่ได้ว่ามีลายไหนบ้างแล้วมั้งนั่น

"พอ" หนุ่มลูกครึ่งหน้าฝรั่งเดินเข้ามาพลางเอ่ยสั้นๆ

ใบหน้าเขายังคงเรียบเฉยเช่นเดิม นี่คือหน้าปกติเวลาเขาอยู่กับคนอื่น ต่อให้เป็นเพื่อนสนิทก็เถอะ เขาก็จะปฏิบัติแบบนี้เป็นปกติอยู่แล้ว แต่ที่พิเศษก็คงจะเป็นตอนอยู่กับยิ้ม แน่นอน...คนอื่นจะเทียบเธอได้ยังไง ถูกไหม?

"แหม๋ๆ พูดกับเพื่อนทำอย่างกับกลัวดอกพิกุลร่วงอย่างนั้นแหละ ที่กับสาวละก็ ร่ายยาวเป็นบทสวดเลยนะมึง"

"มึงรู้?"

"รู้สิวะ กูมันระดับกล้องวงจรปิดเคลื่อนที่เว้ย มีอะไรที่ลอดผ่านสายตาอันเฉียบแหลมของกูบ้างว่ะ" หนุ่มตี๋ประจำกลุ่มกอดอก พูดยกยอตนเองอย่างมั่นใจ

"........."

"มึงเล่าเลยไอ้ไบรท์ ใช่คนที่มึงบอกป่ะ?" หนุ่มตี๋เอียงคอถามอย่างคนอยากรู้อยากเห็น

"อืม"

"เชรด! อะไรทำให้มึงกล้าเขาใกล้เธอวะ"

เพราะอะไรถึงถามเเบบนั้นน่ะเหรอ เพราะเขารู้ทุกอย่างว่าเพื่อนหน้านิ่งของเขามันแอบทำอะไร และเพราะนิสัยบางอย่างของมันที่มักจะไม่กล้าแสดงออก ทำให้มันยังคงเป็นมันที่เหมือนคนไม่สนใจสิ่งใด มีแค่เรื่องนั้นแหละมั้ง ที่ทำให้มันเกิดสนโลกขึ้นมา

แต่จะเพราะอะไรถึงทำให้คนแบบไอ้ไบรท์ก้าวย่างออกมาได้นะ ชักอยากจะรู้แล้วสิ...

"แฟนเก่า"

"แฟนเก่าใครวะ?"

"มึงจะถามมันทำไมนักหนาวะ"

เสียงตะโกนทักจากชายหนุ่มที่เอาแต่ยกแก้วเหล้ากระดกแก้วแล้วแก้วเล่า โดยไม่มีท่าทีจะเมาเลยสักนิด (เอาเลยเพื่อน...กว่าจะมีเมียมึงก็ตับเเข็งตายก่อน ดีแล้ว) จะได้ไม่มีใครชะตาขาดสะบั้นได้มันเป็นผัว

"มึงไม่อยากรู้ไง?"

"อยาก" เอาเป็นว่าพอๆ กัน

"แฟนเก่าเธอ"

"มันทำไมวะ"

"มันยกยิ้มให้กู" ไบรท์ตอบกลับเสียงนิ่ง

"ยกให้หรือมึงไปแย่งมา เอาดีๆ " โซลคล้ายเอ่ยทีเล่นทีจริง

"สัส" สั้นๆ แต่ได้ใจความ นั่นเพราะเขาไม่อยากเสวนาต่อนั่นเอง

"อ๊ะๆ กูไม่กวนแล้ว เอาแบบจริงๆ จังๆ "

"ขี้เกียจพูด" ไม่เพียงแต่เอ่ยเสียงเเข็ง ใบหน้าเขายังคงนิ่งเฉยราวกับถูกฉาบด้วยน้ำเเข็งเป็นกระสอบ เขาไม่คิดจะทำหน้าให้มันเหมือนคนทั่วไปเลยสินะ

"แหม๋ๆ ดูทำหน้า มึงช่วยทำให้เหมือนตอนอยู่กับสาวมึงหน่อยสิวะ ใช่ไหมไอ้มังสวิรัติ"

"คว_!" ชายหนุ่มที่ถูกสะกิดให้มาเป็นผู้ร่วมอุดมการณ์ สวนกลับทันควัน!

"ใหญ่ ขอบคุณมาก"

คิดว่าพ่อโซลสุดหล่อแบบเขาจะหวาดหวั่นกับคำด่าของมันหรือไง มันก็ใช้แค่คำเก่าๆ วนเวียนอยู่นั่น เก่งแค่ใช้อารมณ์ กับปากไม่ดีไปวันๆ นั่นแหละน่า นี่! ฉลาดพูดต้องเขาเท่านั้น

"กูไปก่อนนะ"

"อ้าวๆ มึงจะรีบไปไหน ยังไม่ตอบพวกกูเลย" โซลรีบร้องห้ามคนที่เอาแต่ทำหน้านิ่ง จู่ๆ ก็ลุกพรวดพราดจะเดินออกจากห้องไป

"มึงรู้อยู่แล้ว ถามเพื่อ?"

" ง่ายๆ เลยนะ มันบอกว่ามึงเสือก!"

มังกรที่งานอดิเรกคือการจิกกัดเพื่อนหน้าตี๋อยู่แล้ว ก็เอ่ยขึ้นด้วยอารมณ์ที่เรียบเฉย มือก็ยังคงจับแก้วเหล้ากระดกลงคออย่างไม่ขาด

"มึงมาต่อยกับกูเลยไหมไอ้กร วอนหลายรอบละ "

"อะ ได้นะ ไม่ติด"

เพี๊ยะ! เร็วเท่าความคิด เพียงอีกคนพูดจบประโยค ฝ่ามือของชายผู้ถูกท้าก็ฟาดเข้าที่ใบหน้าข้างหนึ่งของคนที่เอาแต่ดื่ม จนตาสว่างจ้า!

" เปิดก่อนได้เปรียบ ว๊ายๆ " โซลทำท่าล้อเลียนจนน่าหมั่นไส้

"มึงตาย!"

ตุบ! ตับ! ๆ ๆ ๆ ตามด้วยสงครามหมัด และฝ่าเท้าจากทางด้านหลัง

"เฮ้อ~~" ไบร์ทถึงกับถอนหายใจอย่างปลงตก หวังว่ามันต้องมีสักวันที่เพื่อนเขาจะหายเป็นปกตินะ...

"ยิ้ม แกใช่ป่ะ?"

เสียงแหลมเอ่ยทักหญิงสาวที่เต้นจนหัวสั่นหัวคลอน จะสนุกอะไรขนาดนั้นก็ไม่รู้ ตอนแรกเธอก็จะเดินผ่านแล้ว แต่เพราะดูคุ้นตาเธอคนนี้มากจึงเอ่ยทัก

"หา? อ้าว เชอรี่ " เสียงเรียกนั้นทำให้เธอที่เต้นจนหอบ หยุดชะงัก พอหันกลับมาอีกทีก็เจอเข้ากับเพื่อนอีกคนที่มาเที่ยวเช่นเดียวกัน

"แกมาที่นี่ได้ไงยิ้ม แกมากับใคร!"

"อะไรนะ ไม่ค่อยได้ยิน"

เพราะเสียงเพลงด้านหน้าเวทีที่ดังกระหึ่ม จนต้องตะโกนคุยกัน หญิงสาวตัวเล็กที่ใบหน้าสวยสะบัดเริ่มหรี่ตาเงี่ยหูฟัง แต่กลับได้ยินไม่ชัดเช่นเดิม เพื่อนสาวที่เเต่งตัวจัดเต็มเซ็กซี่แบบตัวแม่อย่างเชอรี่ถึงกับต้องเข้ามาลากตัวเธอให้ออกไปคุยกันอีกมุมหนึ่ง

"แกมากับใคร แล้วแต่งตัวอะไรแบบนี้"

"มากับไบรท์ แล้วชุดนี้เขาก็เลือกให้"

หญิงสาวตัวเล็กทำหน้าหงอยลงเล็กน้อย เธอไม่ได้เมาจนฟังอะไรไม่รู้เรื่อง ถามตอบได้ปกติ แค่เมื่อกี้เธอปล่อยอารมณ์ไปตามเสียงดนตรีก็เท่านั้น เธอกำลังสนุกเชียว แต่ตัดมาตอนนี้พอเห็นเพื่อนมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอก็เกิดอาการประหม่า และหมดสนุกไปในทันที

"มากับคนอื่นได้ยังไง รู้ไหมว่ากันต์มันโมโหจะเป็นจะตายแค่ไหน"

เหอะ...โมโหงั้นเหรอ? ทำไมถึงเป็นแบบนั้นกันเล่า เขาเลือกเองไม่ใช่หรือไง เลือกที่จะผลักไสเธอให้คนอื่นตั้งแต่แรกแล้วนี่!

"เราเลิกกันแล้ว"

"เลิกกันจริงจังหรือเปล่า ไม่ใช่มันขู่แกเล่นหรอกเหรอ?"