รัก(ใหม่)ใช่เธอ (ล่ารักฉบับไบรท์)

คนสวยของไบรท์

"เลิกกับมันได้จริงๆ งั้นเหรอ?"

หลังจากที่นั่งฟังยิ้มเล่าถึงสาเหตุของการเลิกรากับแฟนหนุ่มคนนั้น ประโยคแรกที่เธอเอ่ยถาม ทำเอายิ้มถึงกับนิ่งไป ถามย้ำเพื่อความมั่นใจ หวังดีกับเธอ? แต่ทำไมเเววตาถึงไม่สื่อแบบนั้นนะ ไม่รู้สิ...เธอคงคิดไปเอง

"ใช่"

"แต่แกรักมันมากไม่ใช่เหรอ? แล้วอีกอย่างมั่นใจได้ยังไงว่าผู้ชายคนนั้นจะดีกว่า"

"เจอกันแค่สองวัน ไปสนิทกับเขาขนาดนั้นเร็วไปหรือเปล่า"

"อะ เอ่อ...แต่ไบรท์เขาไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นนะ ถึงภายนอกจะ จะ..."

ยิ้มเอ่ยติดๆ ขัดๆ เธอพยายามอธิบายและแก้ต่างให้ชายหนุ่มอีกคนโดยไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน แต่เธอไม่อยากให้คนมองเขาแค่ภายนอกเหมือนเธอในตอนเเรกก็เท่านั้น แต่ดูท่าเพื่อนเธอก็คงไม่เชื่อจริงๆ นั่นแหละ

"บอกหลายครั้งแล้วนะยิ้ม แกควรหัดใช้ความคิดให้มากกว่านี้ ไม่ใช่เชื่อคนไปทั่ว ใจง่ายไปหรือเปล่า"

"........."

ยิ้มถึงกับพูดไม่ออก แทนที่ผู้เป็นเพื่อนจะเห็นด้วยกับเธอที่หลุดพ้นจากรักครั้งเก่าเเสนจะห่วยแตกนั่น แต่เหมือนกับว่าเชอรี่นั้นไม่พอใจในการเลิกราของเธอเเละเขาซะอย่างนั้น

เธอไม่ได้เลือกเองซะหน่อย เขาต่างหากที่บีบให้เธอไม่เหลือตัวเลือก!

"ยิ้มไม่ได้ใจง่าย แต่ยิ้มฉลาดเลือกต่างหาก"

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลัง ตามด้วยมือหนาที่เข้ามาโอบไหล่เธอที่นั่งอยู่บนโซฟา เมื่อโดนสัมผัสหญิงสาวก็สะดุ้งตกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปสบตากับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลัง

เเขนแกร่งข้างหนึ่งวางพาดบนโซฟา ส่วนอีกข้างจากโอบไหล่ก็เปลี่ยนมาเป็นโอบรอบคอ ราวกับคนเป็นแฟนกัน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่ส่งผ่านบางสิ่งมาคล้ายกับเธอจะเข้าใจความหมาย จึงทำเพียงนั่งเงียบ รอเวลาที่จะเออออเห็นด้วยไปกับเขา

"อะ เอ่อ..." เพื่อนเธอคนนั้นถึงกับเอ่ยอึกอัก เนื่องจากการมาแบบกระทันหันของหนุ่มหล่ออีกคนที่เป็นผู้ถูกพาดพิงก่อนหน้านี้

"ไบรท์นั่งก่อนสิ"

เมื่อรู้สึกถึงบรรรยากาศน่าอึดอัด ยิ้มจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง และเรียกให้ชายหนุ่มเดินมานั่งทันที เธอก็ไม่มีความสามารถในการแก้ไขสถานการณ์มากนักหรอก แต่ตอนนี้คำพูดไหนหรืออะไรที่พอทำได้ก็ควรทำไปก่อน หลีกเลี่ยงสถานการณ์ตึงเครียด คนหนึ่งก็เพื่อน ส่วนอีกคนก็...

"ครับ" ไบรท์พยักหน้าตอบรับ

ก่อนที่จะเดินอ้อมโซฟา และทิ้งตัวนั่งเบียดข้างกายของสาวเจ้าด้วยท่าทีสนิทชิดเชื้อ เขาแสดงออกชัดเจนขนาดนี้เพราะอะไรนะเหรอ? เพราะเขากำลังปกป้องยิ้ม และกวนประสาทใครบางคนที่นั่งกระดกเหล้าแอบมองมาที่พวกเขาอยู่ มันคิดว่าเขาไม่รู้หรือไง? ชั่วเเล้วเสือกโง่อีกต่างหาก!

"นี่เพื่อนเรา เชอรี่ตอนอยู่มหาลัยยังไม่ทันได้แนะนำให้รู้จักเลย"

"อื้อ"

เมื่อรับแก้วเครื่องดื่มมาจากพนักงานเสิร์ฟแล้ว ไบรท์เพียงแค่ตอบกลับสั้นๆ เท่านั้น ส่วนเพื่อนสาวสุดแซ่บของเธอคนนั้น เมื่อรับแก้วเหล้ามาเเล้ว ใบหน้าจากที่บึ้งตึงใส่ยิ้มก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหวาน เธอยื่นแก้วเครื่องดื่มหมายจะชนแก้วเพื่อผูกมิตรกับลูกครึ่งสุดหล่อคนนี้ แต่น่าเสียดายที่เขาไม่คิดจะสนใจเลยสักนิด!

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ ไบรท์"

".........."

มือที่ถือแก้วไว้ ก็ยังคงค้างรอเก้อไว้อย่างนั้น เขาเบนสายตามาที่ยิ้มโดยไม่มีท่าทีสนใจเธอผู้นั้นเลยสักนิดเดียว ทำเอาอีกคนหน้าแห้งไปในทันที เป็นการเสียมารยาทก็จริง แต่สำหรับเขาคนที่ไม่จำเป็นต้องรักษามารยาทต่อหน้าใครๆ ถือเป็นเรื่องปกติ เขาไม่ใช่คนดี แต่ก็ใช่ว่าจะเลวไปซะหมด แค่เลือกปฏิบัติให้ถูกคนก็เท่านั้น

"เอ่อ...ไบรท์เขาพูดไม่ค่อยเก่งน่ะ เข้ากับคนไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ด้วย แหะๆ "

เธอทำได้เพียงยิ้มแห้งๆ ให้กับเชอรี่ที่นั่งตรงข้าม ซึ่งก็ทำหน้าไม่ต่างจากเธอสักเท่าไร บรรยากาศโดยรอบเริ่มอึดอัดจนหายใจลำบาก เสียงเพลงเเสงไฟที่ชวนสนุกสนานกลับไม่มีผลเลยสักนิด

"ไม่เป็นไร" เชอรี่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนที่จะหันไปยกแก้วเหล้าในมือทันที และเบี่ยงหน้าไปมองบริเวณโดยรอบแทน

"ทำไมไม่คุยกับรี่หน่อย" เธอหันไปกระซิบคนตัวโตที่เอาแต่เบียดตัวชิดเธอจนแทบจะสิงร่างอยู่แล้ว แถมเขายังมองเธออยู่ตลอดเวลา จนเธอเริ่มไม่สบอารมณ์!

"ยิ้มสวยอ่ะ" เขาพูดพลางอมยิ้ม ซึ่งประโยคที่เอ่ยออกมานั้น กำลังโดนอีกคนเงี่ยหูฟังอยู่ตลอดเช่นกัน

"คุยคนละเรื่องเเล้ว" ยิ้มทำหน้างออย่างคนไม่ได้ดั่งใจ

"สนุกพอหรือยัง เรากลับห้องกันไหม?"

"เป็นอะไรไปเนี่ย!"

"อยากกลับไปนอนกอดยิ้มแล้วอ่ะ กลับเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่"

แม้น้ำเสียงจะฟังดูออดอ้อนออเซาะจนคนตัวเล็กขนกายรวมตัวกันลุกฮือ แต่สายตาที่มองมากับดูจริงจังจนเธอต้องรีบพยักหน้าทันทีอย่างรู้ความ

ทั้งๆ ที่เขาพูดบ้าอะไรก็ไม่รู้ แต่เธอไม่แน่ใจว่าเขามีเรื่องอะไร หรือกำลังจะมีสิ่งใดเกิดขึ้น สิ่งเดียวที่ทำได้คือเชื่อคนตรงหน้า ใช่แล้ว...เธอไว้ใจเขา แม้จะรู้จักเขาได้ไม่นานนัก แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนว่าเธอนั้นคุ้นเคยกับเขามาก่อน

"ได้สิๆ ยิ้มกลับก่อนนะรี่ เจอกันที่มหาลัยพรุ่งนี้นะ"

"ได้" อีกคนตอบกลับเหมือนกับไม่ค่อยพอใจนัก

"อยู่กับมันสองวัน ก็รักกันปานจะกลืนกินงั้นเหรอ ตลกว่ะ"

คิดไว้ไม่มีผิด...ไม่อย่างนั้นไบรท์คงไม่ชวนเธอกลับ เพราะเขาคาดเดาได้นี่เอง เดาได้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังจะเข้ามาหาเรื่องเธอกับเขาสินะ

"ยิ้ม จำที่ไบรท์สอนตอนนั่งรถมาได้ไหม"

เขาไม่สนใจชายหนุ่มอีกคนที่เมาหนักจนเดินเซเเละมองด้วยสายตาหาเรื่องเลยสักนิด เเบบมันเนี่ยนะเหรอ? เท้าเขี่ยทีเดียวก็ล้มคว่ำคะมำหงายแล้ว แต่ที่เขาไม่อยากทำเพราะอยากฝึกวิชาให้คนตัวเล็กรู้จักรับมือเองก็เท่านั้น

"อื้อๆ" เธอพยักหน้าตอบ ก่อนที่จะหันไปเผชิญหน้ากับชายหนุ่มผู้เป็นรักครั้งเก่า

"ใช่ รักกันมากเลย"

"ยิ้ม!"กรามหนาขบเข้าหากันเเน่น กันต์ตอนนี้แยกไม่ออกเลยว่าเมา โกรธ หรือหึงหวงเธอคนนี้กันแน่

"มีอะไรงั้นเหรอ? เรียกอยู่นั่น"

"นี่ทุกวันนี้มึงกล้าพูดกับกูแบบนี้เเล้วเหรอห๊ะ!"

"แล้วมันจะทำไม ห๊ะ ทำไม!"

ไม่รู้ว่าเอาความกล้ามาจากไหน คนตัวเล็กเขย่งปลายเท้าพร้อมกับทำหน้าตายียวนกวนประสาทแบบที่เธอไม่เคยทำมาก่อน สร้างความแปลกใจและไม่พอใจให้กับอีกคนเป็นอย่างมาก

"มึงอย่ามาขึ้นเสียงกับกูนะยิ้ม "

"ทำไมกูจะทำไม่ได้ มึงวิเศษมาจากไหน?"

"......." คนที่เมาหน้าแดงถึงกับต้องนิ่งค้าง เขาไม่เคยเห็นยิ้มเป็นแบบนี้มาก่อน และยิ่งไม่คิด!

"หน้าก็ไม่ได้เหมือนพ่อกูนี่ อยู่ดีๆ มาขึ้นมึงกู ตะโกนใส่กันแบบนี้ จะให้กูไหว้รับหรือไง?"