รัก(ใหม่)ใช่เธอ (ล่ารักฉบับไบรท์)

เรียนรู้ที่จะร้าย

"ไปอยู่กับมันไม่กี่วัน โดนมันล้างสมองขนาดนี้เลยเหรอวะ?"

กันต์เอ่ยด้วยท่าทีแปลกใจระคนตัดพ้อ เขาแอบดูตั้งแต่ที่เห็นยิ้มเดินเข้ามา เขานั่งดื่มอยู่นานเเล้ว กะว่าวันนี้จะดื่มให้หายเครียดสักหน่อย เมื่อตอนกลางวันเชอรี่ได้เข้ามาเล่าเรื่องราว บอกว่ายิ้มตกลงคบกับไอ้ลูกครึ่งหน้าโหดนั่น แถมมันยังเป็นคนเอ่ยปากพูดว่าเป็นผัวคนใหม่ของยิ้ม

ตอนนั้นเขาโมโหมาก ไม่รู้ว่าเพราะอะไรยิ่งนึกถึงตอนที่สองนั้นคงจะ...คงจะทำเรื่องอย่างว่ากัน จนกล้าเรียกว่าผัวเมียเขายิ่งไม่พอใจ

"ไปกับมันกี่ชั่วโมงล่ะ ถึงเอากัน" คำพูดสิ้นคิดหลุดออกมาจากปากเขาอีกแล้ว

ยิ้มกัดฟันกรอด มือเล็กกำเข้าหากันแน่นอย่างข่มกลั้น เธอทนอยู่กับคนแบบนี้มาได้ยังไงตั้งสี่ปีนะ คนที่เอาแต่พูดจาดูถูกเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ไม่ยอมออกไปจากชีวิตเธอสักที!

"จะกี่ชั่วโมงมันก็ไม่เกี่ยวกับคนนอก"

เธอตั้งใจเน้นเสียงในประโยคนั้น ให้เขาได้ยินชัดๆ ก่อนที่จะยื่นมือไปคว้าแขนแกร่งของชายหนุ่มที่ทุกคนต่างเข้าใจว่าเป็นแฟนใหม่ของเธอมากอดไว้ เพื่อก่อกวนคนตรงหน้า เอาสิ! เธอก็เหนื่อยที่จะเป็นยิ้มที่เเสนดีคนนั้นแล้วเหมือนกัน ลองเป็นยิ้มในเวอร์ชั่นร้ายๆ แบบที่ไบรท์สอนหน่อยเป็นไง?

"หึๆ คนนอกงั้นเหรอ?" ชายหนุ่มอีกคนคล้ายกับเค้นหัวเราะ

" คนนอกที่มึงรักจะเป็นจะตายมาตลอดสี่ปีงั้นเหรอ"

ใบหน้าของชายหนุ่มยื่นเข้ามาใกล้ กันต์เอ่ยประโยคถัดมา พร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากเพื่อโชว์ความเหนือกว่า จนสาวเจ้าถอยหลังไปหนึ่งก้าว ก่อนจะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ แต่เธอตัดสินใจแล้วว่าจะเข้มแข็ง เพราะฉะนั้นคำพูดแค่นี้ เธอต้องไม่สนใจสิ

"ก็แค่อดีตป่ะ?"

"ไปกับมันแค่นี้ กูกลายเป็นผัวเก่าว่างั้น"

เพราะฤทธิ์เเอลกอฮอลล์บวกกับนิสัยเสียที่มีอยู่เป็นทุนเดิม จึงทำให้เขาพูดแบบนั้นต่อหน้าคนอื่นโดยไม่กลัวจะเสียภาพลักษณ์เลยสักนิด

"ก็ใช่ไง"

"เหอะ ดีจังนะ เลิกกับผัวเก่าไม่ทันข้ามวันก็มีผัวใหม่ซะเเล้ว ดูร่านดีนะ"

กรอด! เสียงกรามหนาขบเข้าหากันจนเกิดเสียงดัง ชายหนุ่มลูกครึ่งที่ยืนอดทนฟังมาสักพักโมโหจนหน้าแดงก่ำ ยิ่งพอมาได้ยินประโยคที่ไม่ให้เกียรติยิ้มเลยสักนิด เขายิ่งอยากต่อยมันให้คว่ำ แต่โดนสาวเจ้ารั้งไว้ก่อน

"ถ้าผัวเก่ามันดี จะมีผัวใหม่เพื่อ!"

"ถ้าร่านแล้วทำให้ชีวิตดีขึ้น ไม่ต้องจมปลักอยู่กับผู้ชายหน้าตัวเมียแบบนี้ ก็ยินดีที่จะร่านนะ"

"อีกอย่างร่านครั้งนี้ถือว่าคุ้ม เพราะผัวใหม่แซ่บเวอร์ ไปละนะ บาย..."

เธอเลือกที่จะปกป้องตัวเอง โดยดึงเขาคนนั้นมาเป็นตัวช่วยเสริมทัพ ถึงแม้เธอจะรู้สึกเสียใจอยู่บ้างกับคำพูดและการกระทำของเขา แต่นั่นแหละ...เธอควรจะเอาเรื่องแย่ๆ ของเขามาตระหนักเป็นบทเรียนในใจ ว่าเธอคิดดีแล้วที่จบความสัมพันธ์กับคนเลวๆ แบบนั้น

ถ้ารู้ว่าร้ายเเล้วมันจะสะใจขนาดนี้ ทำตั้งนานแล้ว...

"เป็นไงเราเก่งไหม?" ยิ้มเอ่ยถามชายหนุ่มที่ทิ้งตัวลงนั่งโซฟาข้างเธอเมื่อกลับมาถึงห้อง

"เก่งมาก"

"ขอโทษนะที่ดึงนายมาเอี่ยวด้วย" เธอมองอีกคนตาแป๋วพร้อมกับเอ่ยขอโทษเขาอย่างจริงใจ

"ไม่เป็นไร เต็มใจ ต่อไปเวลาอยู่ข้างนอกเราก็ใช้สถานะนั้นไปก่อนได้นะ" เขาว่าพลางส่งยิ้มให้กับเธอ ช่างเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นอะไรขนาดนี้นะ...

"มันจะดีเหรอ? เผื่อแฟนนาย… " เธอก็ลืมนึกไปว่า ถ้าเกิดเขามีแฟนอยู่จะทำอย่างไร แต่ถ้าเขามีแฟนคงไม่เอาเธอมาอยู่ด้วยหรอกถูกไหม?

"มีที่ไหน ถ้ามียิ้มก็เห็นสิ"

"นั่นสิ แต่ยังไงก็ขอบคุณนะ ที่ให้เราอยู่ที่นี่"

ตอนมาก็ไม่เต็มใจนักหรอก...แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว เธอไม่อยากกลับไปหาแฟนเก่าคนนั้นอีกแล้ว รอครบสามเดือนเมื่อไหร่ก็คงหาห้องพักใหม่ย้ายของจากห้องที่อยู่ร่วมกับกันต์ออกให้หมด แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะเหลือไว้ให้ไหม หรือไม่ก็อาจจะโมโหเธอจนเผาทิ้งไปแล้วมั้ง

"อยู่ยาวๆ เลยก็ดีนะ"

"อีกแล้ว ชอบพูดอะไรแปลกๆ " เธอชินแล้วแหละ ตั้งแต่วันเเรกที่มาที่นี่แล้ว

"หิวอะ เราใช้ครัวได้ไหม?"

ยิ้มหันไปสบตา และเอ่ยขออนุญาตชายหนุ่มเจ้าของห้อง ตอนที่อยู่ผับเธอกินไปหลายอย่างก็จริง แต่เพียงไม่นานกระเพาะของเธอก็ทำการย่อยมันไปจนหมดแล้ว และตอนนี้เวลาเที่ยงคืนก็เป็นเวลาอาหารมื้อดึกของเธอด้วย เธอตัวเล็กก็จริง แต่เรื่องกินนี่คือไม่อยากจะพูดถึง กินชนิดที่ว่าสามารถล้มละลายได้เพราะการกินของเธอเลยแหละ

"ใช้ได้เลย ของทุกอย่างยิ้มใช้ได้หมด อยากหยิบอะไรก็หยิบเถอะ"

"กินด้วยไหม จะได้ทำเผื่อ"

"ก็ดีนะ"

ริมฝีปากหยักได้รูปนั้นยิ้มให้เธออีกแล้ว เมื่อมองดูดีๆ สังเกตุองค์ประกอบทุกอย่างบนใบหน้าของเขาแล้ว เธอไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาอธิบายความเพอร์เฟคของเขาได้ ลูกรักพระเจ้านั่งอยู่ข้างเธอหรือไงกัน เวลาทำหน้านิ่งก็ดูน่าเกรงขามและแอบน่ากลัวอยู่บ้าง แต่พอเวลายิ้มเท่านั้นแหละ ความอบอุ่นรวมกันมาทั้งโลกหรือไงพ่อหนุ่ม^^

"โอเคค่ะ กินอาหารไทยได้ไหม?"

เธอไม่รู้ว่าเขาทานประมาณไหนได้บ้าง ถ้าเป็นเมนูนอกเหนือจากเมนูอาหารไทยเธอก็จะทำไม่ค่อยเก่งเท่าไรนัก

"อย่างชอบ"

"จริงดิ งั้นขอดูวัตถุดิบก่อนนะว่ามีอะไรบ้าง"

หญิงสาวเดินไปเปิดตู้เย็น เพื่อมองหาวัตถุดิบในการทำมื้อดึก แต่แล้วก็ต้องยิ้มแห้งเพราะในตู้มีแค่ไข่ไก่ นม และน้ำผลไม้ เเล้วทำไมเขาไม่บอกเธอตั้งแต่แรกเล่า เธอก็จินตนาการถึงเมนูอันหลากหลายซะ...

"เอ่อ...เราทำงานบ้านได้ แต่ทำกับข้าวไม่ได้น่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปซื้อมาให้นะ^^"

เขาทำได้เพียงส่งยิ้มแห้งๆ ให้เธอเช่นเดียวกัน มัวแต่ดีใจที่คนตัวเล็กจะทำอาหารให้เขากินครั้งแรก จนลืมไปเลยว่าตัวเองไม่เคยทำกับข้าว วันๆ ทำแต่งาน อายเขาเลยไหมล่ะนั้น...