Mavi Yılmaz
Sabah gözlerimi canıma can katan odunsu kokuyla açtığımda başım sert bir zeminin üzerindeydi. Görüş açım netleştiğinde zeminin Afran'ın göğsü olduğunu hemen kavrayabildim. Bakışlarımı yüzüne çevirdiğimde masum bir bebek gibi, dudaklarını düzmüş ve hafif kaşlarını çatmış bir biçimde uyuyordu. O kadar güzel, o kadar saf bir ifadesi vardı ki ona tekrar aşık olmamak elimde değildi. Afran bambaşka bir adamdı ve hayatıma iyi ki girmişti. Hafif kımıldadığımda, "Beni mi izliyorsun?" dedi sabah mahmurluğunu buram buram barındıran ses tonuyla.
"Evet," dediğimde sesim oldukça kendinden emin çıkmıştı. "Tabi ki seni izliyorum."
Vücudunu hafifçe bana çevirdi ve yavaşça aşağı doğru kaydı yüzlerimiz yakınlaştığında demin kendinden emin olan Mavi uçmuş utangaç Mavi geri dönmüştü. Burunu bur
