Kör kuyuda ışıksız kalmış gibiyim, ne tarafa dönsem karanlık. Karanlıkta bata çıka yolumu bulmaya çalışıyorum. En kötüsü de yalnız değilim, sanki ben çobanım arkamda da sürüm var ve zayiat vermekten korkuyorum. Tek başıma olsam koşarak ilerlerdim, ne olacağını düşünmeden. Ama şimdi korumam gereken insanlar var... En temizi kendimi feda etmekti, kendimi feda edip onları kurtarmaktı. Başka türlü benimle beraber herkesin hayatı kör kuyuya mahkum kalacaktı.
İstanbul'un özel bir hastanenin, lüks odasında tedirgin bir şekilde yatıyordum. Ben hastanenin parasını nasıl ödeyeceğimizi düşünürken, Kumru geceden beri oturduğu tekli koltukta uyumamam için bir şeyler anlatmaya çalışıyordu ama felaket derecede uykum vardı. Göz kapaklarım tonlarca ağırken açık tutmak çok zordu.
Evden aldırdığım kara kut
