Dışarıya adım atar atmaz temiz hava tenime çarptı. Ciğerlerimi ne kadar temiz havayla doldurmak istesem de içimdeki sıkıntı buna engel oluyordu. Şimdi öyle bir sıkıntı vardı ki koca bir yumruk olmuş gibiydi ve için için ağırlık yapıyordu. Bu sıkıntılarımızdan ne zaman kurtulacaktık veya hiç kurtulamayacak mıydık.
Bu haksızlıktı, benim de rahat bir nefes almaya hakkım yok muydu?
Ne zaman mutlu oluyorum, birilerini seviyorum veya birileri beni seviyor desem ardından kötü bir şey oluyordu. Ya biri kötülük yapıyor, ya da rüyalarım beni rahat bırakmıyordu.
Bunun bir sonu olmalıydı fakat benim bir sonum yoktu. Hep sıkıntı hep stres bu şekilde devam edecekti. Mutlu yuva hayalleri kurarken hayatımız mutsuzlukla taçlandırılacaktı.
Mutlu bir yuvanın temel taşı bir bebekti ve ben bu bebeğe asla
