İçimi inanılmaz bir korku kapladı. Ne yapacağımı, nereye gideceğimi ve kime gideceğimi bilmiyordum. Bu kabusların mutlaka bir anlamı olmalıydı. Veya tamamen bilinç altımın bana oynadığı oyunlarıydı. İnsanın bilinçaltı bile kendine düşman olur muydu? Benimki olmuştu işte, herkes her şey bana düşman olmuştu.
Karanlık bir yolda yürüyordum, çıkmaz sokak falan değildi bu yollar. Öyle olsaydı en azından bir sonu olurdu. Fakat karanlık ve uzun bir yolun sonu yoktu, yolun sonu gözükmüyordu ve beni en çok korkutan da buydu.
Yolum engellerle doluydu fakat bu engellerin ne olduğunu bile göremeyecek kadar karanlık bir yoldaydım. Ne olduğunu bilmediğin engelleri aşmak çok zordu ve hiçbir şeyle kıyaslanamazdı.
Yorulmuştum.
Kabuslardan, insanlardan yorulmuştum.
Beni bu hayata bağlayan tek şey Afran'
