บทที่ 4 พบเจอกันอีกครั้ง
3711 Words
วันต่อมา…
ณ มหาวิทยาลัย
“พวกแกฉันจะแต่งงานกับพี่ฮอล” ร่างบางละสายตาจากรายงานวิจัยที่ตัวเองกำลังทำอยู่นั้นหันไปมองหน้าลิเวียที่เพิ่งมาถึงห้องสมุด และพอมาถึงเพื่อนของเธอก็พูดโพล่งออกมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย...
ใบข้าวนิ่วหน้าด้วยความงุนงงก่อนจะถามออกไปอย่างอยากรู้ว่าเพื่อนของเธออยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่
“อารมณ์ไหนของแกก่อนลิเวีย ไปกินข้าวกับพี่เขามาครั้งเดียวอยากแต่งงานเลยเหรอ”
“ใช่ พวกแกรู้ปะพี่ฮอลไม่เหมือนผู้ชายที่เคยเข้าหาฉันเลยสักนิด...พี่เขาดูนิ่ง ๆ พูดน้อยแต่มีเสน่ห์แบบสุด ๆ เวลายิ้มทีนะใจฉันแม่งจะละลายอะ”
“และที่สำคัญเลยนะ พี่ฮอลนี่แหละคือคนที่เหมาะสมที่สุดสำหรับความรักของฉัน”
“ถามพี่เขาก่อนมั้ยว่าเขาอยากแต่งงานกับแกบ้างหรือเปล่า…” มินาพูดก่อนจะแอบกรอกตามองบนด้วยความหมั่นไส้เพื่อนสนิทอย่างลิเวียเล็ก ๆ เพราะเมื่อวานเพื่อนเธอยังปฏิเสธเสียงแข็งอยู่เลยว่าไม่มีทางแต่งกับฮอลไม่ว่าจะยังไง
“ฮึ อยากแต่งแน่นอนอยู่แล้วค่ะ เมื่อวานพี่เขาดูแลเทคแคร์ฉันดีมากกก เพราะงั้นยังไงก็คนนี้แหละ” ลิเวียพูดอย่างลอยหน้าลอยตาก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับกวาดสายตามองไปยังเพื่อน ๆ ที่กำลังทำรายงานวิจัยของตัวเอง
“ทำไมแกไม่จ้างทำวิจัยจบอะมินา จะทำเองให้เปลืองแรงทำไม” ลิเวียเอ่ยถามก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมานั่งเล่นอย่างอารมณ์ดี
“เชิญแกจ้างไปคนเดียวเถอะค่ะ ฉันทำวิจัยเองสบายใจกว่า เวลาโดนถามจะได้ไม่อึกอัก”
“จะจ้างทำหรือทำเองก็เหมือนกันนั่นแหละ...ไม่ต้องมานั่งหาข้อมูลตาแตกเองด้วย”
“เออไอรีน เมื่อวานที่พี่ฮอลให้นามบัตรแกไว้อะเอามาให้ฉันนี่มา”
“ค่ารักษาแกจ่ายไปเท่าไหร่เดี๋ยวฉันเคลียร์แทนพี่เขาเองไม่ต้องติดต่อพี่เขาไป มันเสียเวลาพี่เขาอะ” ลิเวียเอ่ยเสียงเรียบพลางยื่นมือไปตรงหน้าไอรีนเพื่อให้เธอส่งนามบัตรฮอลมา
ไอรีนละสายตาจากรายงานตรงหน้าก่อนที่เธอจะเอี้ยวตัวไปหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมาวางบนโต๊ะพร้อมกับหานามบัตรของฮอลเพื่อนยื่นให้ลิเวียตามที่เพื่อนของเธอต้องการ
“นี่แกอย่าบอกนะว่าแกหวงพี่ฮอลกับไอรีนมันอะ” มินาถามพร้อมกับมองหน้าลิเวียอย่างรู้ทันอาการแบบนี้ของเพื่อน ลิเวียไหวไหล่ตัวเองน้อย ๆ ก่อนจะพูด
“เปล่านิ ฉันจะไปหวงพี่ฮอลกับยัยไอทำไม แกก็รู้ว่าพี่ฮอลเป็นใครแล้วไอเป็นใคร แล้วอีกอย่างนะฉันไม่เห็นว่ามันจะมีความจำเป็นอะไรที่พี่ฮอลจะต้องมารับผิดชอบยัยไอเลยอะ”
“ก็ที่แกทำเนี้ยไม่เรียกว่าหึงว่าหวงพี่ฮอลเหรอไง ก็แทนที่จะให้พี่เขาเป็นคนดูแลค่าใช้จ่ายให้ยัยไอมัน”
“จะใครก็เหมือนกันนั่นแหละ เพราะยังไงฉันก็คือคู่หมั้นพี่ฮอลแล้ว เงินค่าทำแผลไม่กี่บาทฉันจ่ายได้สบาย ๆ อยู่แล้ว”
“จริง ๆ แกก็มีเงินแกน่าจะจ่ายแทนยัยไอไปเลยด้วยซ้ำนะมินา” ลิเวียเอ่ยออกไปอย่างไม่คิดจะสนใจอะไร เธอรับนามบัตรฮอลมาถือไว้พร้อมกับอมยิ้มอย่างอารมณ์ดี
ไอรีนได้แต่มองหน้าเพื่อนตัวเองนิ่ง ๆ ก่อนที่เธอจะรีบทำรายงานวิจัยต่อ เพราะช่วงบ่ายอาจารย์นัดตรวจบทที่ 1 ถึงบทที่ 3
“มันไม่ใช่เรื่องของมีเงินหรือไม่มีเงิน มันคือเรื่องของการรับผิดชอบค่ะ”
“ฉันก็บอกอยู่นี่ไงว่าฉันจะรับผิดชอบแทนเองจะใครก็เหมือนกัน แล้วไหนขอดูแผลหน่อยดิไอ...”
“แผลก็เล็กแค่นี้เอง...” ลิเวียพูดพร้อมกับจับแขนไอรีนมาดู ร่างบางที่นั่งเงียบเพราะต้องการรีบทำรายงานให้เสร็จได้แต่นิ่วหน้าด้วยความเจ็บที่แขน เพราะลิเวียจับโดนเข้าที่แผลของเธอพอดี
“อ๊ะ เจ็บลิเวีย” ร่างบางเอ่ยออกไปก่อนจะดึงแขนตัวเองออกมา
“อ้าวเจ็บเหรอ...โทษทีแก”
“ไม่เป็นไร...” ไอรีนเอ่ยออกไปอย่างไม่คิดอะไรก่อนที่เธอจะรีบทำงานต่อ
“คุยกับแกแล้วปวดหัวชะมัด หลงผู้ไม่สนเพื่อน” ใบข้าวพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าลิเวียด้วยสายตาเอือมระอากับความคิดของเพื่อน ถึงแม้จะรู้ดีว่าเพื่อนอย่างลิเวียเป็นคนเอาแต่ใจชอบพูดอะไรไม่คิด แต่เธอก็ไม่คิดว่าจะไม่คิดอะไรเลยได้ขนาดนี้
“เออไอรีน เย็นนี้พี่ยูริให้ชวนแกไปกินข้าวด้วยกันอะ พี่เขาอยากคุยเรื่องแบบเสื้อผ้าคอลเลกชันที่จะให้แกเป็นนางแบบให้”
“เย็นนี้เหรอ”
“ใช่ แกติดธุระอะไรต้องไปที่ไหนมั้ย”
“ไม่นะ เย็นนี้เลิกเรียนก็กลับห้องเลย ไม่ได้มีไปไหนต่อ” ร่างบางเอ่ยออกไปตามที่คิด เพราะวันนี้เธอไม่ต้องกลับไปหาแม่ จะกลับอีกทีก็คือวันเสาร์เลย
“งั้นเย็นนี้แกไปกินข้าวกับพี่ยูริพร้อมฉันเลยนะ เสร็จแล้วเดี๋ยวฉันไปส่งที่หอเอง” ไอรีนยิ้มรับก่อนจะพยักหน้าน้อย ๆ
“นางแบบอะไรอะ สรุปคือพี่ยูริเลือกไอรีนเป็นนางแบบงั้นเหรอ ? ” ลิเวียที่ได้ยินแบบนั้นก็ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่แอบแสดงถึงความไม่พอใจนิด ๆ คิ้วสวยเริ่มขมวดเข้าหากันเป็นปมอย่างเริ่มไม่ได้ชอบใจที่จู่ ๆ ไอรีนก็ได้ถ่ายแบบเสื้อผ้าของพี่สาวมินา
“ใช่ พี่ยูริเลือกไอรีนเป็นนางแบบคอลเลกชันใหม่ของปีนี้”
“แล้วฉันอะมินา ทำไมพี่ยูริไม่เลือกฉันล่ะ” เพราะความที่เธอไม่เคยแพ้ใครมาก่อนมันเลยทำให้เธอรู้สึกเสียหน้าไม่น้อยที่พี่สาวมินาเลือกไอรีนเป็นนางแบบแทนที่จะเลือกเธอ
“ก็พี่ยูบอกว่าไอรีนมันเข้ากับคอลเลกชันล่าสุดของพี่ยูมาก ๆ คอลเลกชันปีนี้ของพี่เขามันโทนหวานลูกคุณหนูอะลิเวีย”
“แล้วพอถ่ายแบบออกมาเปรียบเทียบกันแล้วพี่ยูบอกว่าไอรีนมันเหมาะกว่า ส่วนแกพี่ยูจะให้เป็นนางแบบคอลเลกชันปีหน้าแทน”
“โทนหวานลูกคุณหนูแล้วฉันไม่เหมาะตรงไหน” ลิเวียยังคงถามต่ออย่างไม่เข้าใจทั้ง ๆ ที่ไอรีนคือผู้หญิงธรรมดาไม่ได้มีหน้ามีตาอะไรในสังคม ฐานะเทียบเธอไม่ติดเลยด้วยซ้ำ
“ไม่เหมาะก็คือไม่เหมาะไง พี่ยูเลือกไอรีนแล้วทุกอย่างก็คือจบ” มินาตอบกลับอย่างเริ่มรู้สึกไม่ดีที่ลิเวียเอาแต่พูดจาไม่รักษาน้ำใจใครแบบนี้
“ฉันว่าพี่ยูน่าจะมีปัญหาอะไรสักอย่างอะ ใช้อะไรคิดที่เอาไอรีนเป็นนางแบบ แล้วเสื้อผ้าจะขายได้เหรอโนเนมซะขนาดนี้อะ” ไอรีนที่ได้ยินแบบนั้นก็อดรู้สึกหน้าชากับคำพูดของเพื่อนไม่ได้ เพราะคำพูดแต่ละคำที่ออกมาจากปากลิเวียมันเหมือนตอกย้ำใส่เธอในเรื่องของฐานะมากทีเดียว และเธอก็ไม่คิดว่าคนที่เธอคิดว่าเป็นเพื่อนจะพูดหรือคิดกับเธอแบบนี้
“แล้วถ้าแกเป็นนางแบบให้พี่ยูแกคิดว่าเสื้อผ้าพี่เขาจะขายได้เลยงั้นเหรอ...แกคิดว่าจะมีใครรู้จักแกมากมายขนาดนั้นเลยเหรอไง”
“แกอาจจะเป็นคุณหนูลิเวียในโลกของแกในตระกูลของแก แต่พอก้าวเท้าออกมาคนภายนอกจะมีสักกี่คนที่รู้จักว่าแกเป็นใครอยู่ตระกูลอะไร” ใบข้าวที่อดไม่ได้ที่ได้ยินคำพูดที่เต็มไปด้วยความดูถูกออกมาจากลิเวีย บางทีเธอก็คิดนะว่าทำไมพวกเธอจะต้องมาทนกับเพื่อนอย่างลิเวียด้วย
“ใบข้าว! นี่แกกำลังดูถูกฉันเหรอ”
“ฉันไม่ได้ดูถูก แต่ฉันแค่พูดตามความเป็นจริง แกดูแค่ในห้องสมุดนี้ก็ได้ มีใครให้ความสนใจแกเหรอ”
“หรือมีใครรู้จักแกไหมว่าแกเป็นใคร ก็ไม่มีนะ เพราะงั้นอย่าไปตัดสินไอรีนมันว่าถ้ามันเป็นนางแบบให้พี่ยูแล้วจะมีคนซื้อเสื้อผ้าไหม”
“ไม่ต้องสนใจเรื่องของคนอื่นหรอก สนใจแล้วก็ห่วงแต่เรื่องของตัวเองดีกว่าลิเวีย” ลิเวียนิ่งอึ้งมองหน้าใบข้าวอย่างเอาเรื่องเพราะตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยถูกใครพูดตอกหน้ากลับมาแบบนี้
“พวกแกพอแล้ว คุยกันดี ๆ อย่าทะเลาะกัน” ไอรีนที่เห็นท่าไม่ดีรีบเอ่ยห้ามเพื่อนทั้งสองไม่ให้มีปัญหากันไปมากกว่านี้
ลิเวียตวัดสายตาไปมองไอรีนอย่างลืมตัวก่อนที่เธอจะพยายามปรับอารมณ์ของตัวเองไม่ให้หงุดหงิดไปมากกว่านี้
“ยินดีกับแกด้วยแล้วกันนะ ชีวิตจะได้เปลี่ยนสักที...”
“ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ลิเวียพูดพร้อมกับลุกออกไปจากเก้าอี้ทันที ไอรีนมองตามไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่เธอจะชั่งใจว่าควรจะเดินตามลิเวียไปดีไหม
“แกนั่งอยู่นี่แหละไม่ต้องตามไป ลิเวียมันนิสัยเสียชอบเอาแต่ใจพูดอะไรไม่คิด โดนพูดกลับไปแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ” ใบข้าวเอ่ยห้ามอย่างรู้ทันความคิดก่อนที่มินาจะพูดเสริม
“จริงอย่างที่ใบข้าวพูด แกอย่าไปตามใจเอาใจมันมากไอรีน ถ้ามันจะโกรธก็ปล่อยให้มันโกรธไปก่อน”
“พวกแกก็ใจเย็น ๆ ก็รู้อยู่ว่าลิเวียมันเป็นแบบนี้ก็ปล่อย ๆ ไป อย่าไปถือสา” ไอรีนเอ่ยออกไปอย่างเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนทั้งหมดแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็อดที่จะเป็นห่วงลิเวียไม่ได้อยู่ดี
ในขณะที่อีกด้าน...
“น่าหงุดหงิดชะมัด! อะไร ๆ ก็ไอรีน”
“ทั้ง ๆ ที่มันเป็นแค่ลูกแม่บ้านซะด้วยซ้ำ! อยากจะช่วยอะไรกันนักกันหนา” ลิเวียที่ออกมายืนสงบสติตรงระเบียงห้องสมุดพูดออกมาอย่างหัวเสีย บอกตามตรงว่าเธอไม่ชอบที่เพื่อน ๆ ต่างก็พากันเอาใจไอรีนแล้วไหนจะใคร ๆ ที่เจอไอรีนก็ต่างพากันให้ความสนใจเอาอกเอาใจมีงานสำคัญอะไรก็เรียกหาแต่ไอรีนไม่หยุด
อย่างล่าสุดที่เธอลองไปถ่ายแบบเสื้อผ้ากับแบรนด์เสื้อของพี่สาวมินา ตอนแรกเธอคิดว่ายังไงเธอก็ได้รับเลือกเป็นนางแบบคอลเลคชั่นปีนี้แน่นอน แต่ผลออกมากลับกลายเป็นพี่ยูริเลือกไอรีนแทนที่จะเลือกเธอ
ทั้ง ๆ ที่ไอรีนไม่ได้มีอะไรเทียบเท่าเธอได้เลยไม่ว่าจะฐานะหรือชาติตระกูล
มันเลยเป็นเรื่องที่น่าหงุดหงิดใจไม่น้อยสำหรับลูกคุณหนูคนเล็กอย่างเธอที่เกิดมาไม่เคยแพ้ใครเลยสักครั้ง แต่ต้องมาแพ้ให้กับลูกสาวแม่บ้านที่ไม่มีอะไรเทียบเธอได้เลย แล้วนี่มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอรู้สึกแพ้ให้กับไอรีน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน เรื่องการถูกได้รับความสนใจ หรือแม้แต่คนที่เธอชอบ ไอรีนก็ได้สิ่งเหล่านั้นไปจนหมด
แล้วจะไม่ให้เธอรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้ได้ยังไง...
ถ้าคนภายนอกที่มองเข้ามาก็คงจะคิดกันไปในทางเดียวกันว่าพวกเธอเป็นเพื่อนที่รักกันมาก ไม่มีเรื่องอิจฉาริษยาอะไรเลย แต่จริง ๆ ใครจะรู้ว่าลึก ๆ ในใจของลิเวียเธอไม่ได้รักไม่ได้มองไอรีนเป็นเพื่อนขนาดนั้นเธอก็แค่มีไอรีนเอาไว้เพื่อให้ชีวิตมีคอนเทนต์ใหม่ ๆ ลงโซเชียลให้คนภายนอกที่ติดตามเธอคิดว่าเธอเป็นลูกคุณหนูที่ไม่ได้ถือตัวอะไรแถมยังมีเพื่อนต่างฐานะได้
“มายืนหน้าบึ้งอะไรตรงนี้ครับที่รัก อารมณ์เสียเหรอ” ลิเวียหันหลังไปมองต้นเสียงก่อนจะเห็นว่าเป็นคอปป์ ที่กำลังเดินยิ้มล่าเข้ามาหาเธอ ลิเวียกลอกตามองบนก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิดมากกว่าเดิม
“เสนอหน้ามาที่นี่ทำไม ต้องการอะไร...ฉันบอกแล้วไงว่าเราจบกันแล้ว”
“โธ่ที่รัก ลืมกันง่ายจังเลยล่ะครับ...ไม่คิดถึงวันเก่า ๆ ของเราบ้างเหรอไง”
“หยุดพูดจาอะไรที่มันชวนน่าขยะแขยงได้แล้วคอปป์ ยิ่งเห็นหน้านายแล้วฉันยิ่งหงุดหงิด” ลิเวียพูดอย่างไม่ไว้หน้าก่อนที่เธอจะหันหลังแล้วเดินเลี่ยงออกมาอีกทาง แต่แล้วเท้าเรียวก็ต้องชะงักทันทีเมื่อเธอได้ยินเสียงบางอย่างออกมาจากโทรศัพท์ของอดีตคู่นอนเธออย่างคอปป์
“ซี๊ดดด ที่รัก...เวียเสียวจังค่ะ”
“อ๊ะ! อ๊ะ!”
“อูยยย กระแทกแรง ๆ เลยที่รัก”
“ทำบ้าอะไรของนายอะ!! นี่นายยังเก็บไว้เหรอ! ไหนว่าลบทิ้งไปหมดแล้วไงคอปป์!!!” ลิเวียร้องโวยวายพร้อมกับพยายามยื้อแย่งโทรศัพท์ของคอปป์มาเพื่อจะลบคลิปตอนที่เธอมีอะไรกับเขาเมื่อไม่กี่เดือนก่อน คอปป์ยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะกำโทรศัพท์ของตัวเองเอาไว้แน่นพลางมองหน้าลิเวียอย่างผู้ชนะ
“ลบทำไมเสียดายของ เมียเก่าร่านได้ใจขนาดนี้ถ้าลบไปคงเสียดายแย่”
“ไอ้ชั่ว! แกต้องการอะไรฮะ! หรือแกต้องการให้ฉันกลับไปหาแกงั้นเหรอ!” ลิเวียเอ่ยถามอย่างคนสติแตก เธอแทบบ้าเมื่อรู้ว่าคลิปที่เธอมีอะไรกับคอปป์ยังไม่ได้ถูกลบไปอย่างที่คอปป์รับปาก
“เปล่าเลย ฉันไม่ได้ต้องการเธอคืน เห็นว่าเธอกำลังจะได้ผัวใหม่เป็นลูกชายตระกูล RIZZO นี่”
“แกรู้ได้ไง!”
“ฮึ! ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเองก็อยู่ในแวดวงแบบนี้เหมือนกัน...ลืมไปเหรอว่าผัวเก่าอย่างฉันเป็นลูกใคร” คอปป์เอ่ยพร้อมกับแสยะยิ้มที่มุมปาก ลิเวียเม้มริมฝีปากตัวเองแน่นพร้อมกับกำมือเขาหากันอย่างพยายามอดกลั้น
“พูดสิ่งที่แกต้องการมาแล้วก็ลบคลิปนั้นซะ! แกต้องการอะไรกันแน่!”
“ไอรีน”
“ที่ฉันต้องการคือไอรีน”
“ว่าไงนะ!” ลิเวียนิ่วหน้าด้วยความแปลกใจก่อนจะมองหน้าคอปป์อย่างไม่เชื่อหูกับสิ่งที่เขาพูดออกมา
“ฉันอยากได้ไอรีนมาเป็นผู้หญิงของฉัน หรือถ้าให้พูดตรง ๆ ฉันอยากได้ไอรีนมาเป็นเมีย”
“เพราะงั้นถ้าเธออยากให้ฉันลบคลิป เธอต้องช่วยให้ฉันได้ไอรีนเป็นเมียก่อน” คอปป์พูดความต้องการของตัวเองอย่างตรงไปตรงมา อันที่จริงเขามองไอรีนไว้ตั้งนานแล้วรู้สึกถูกใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ แต่ติดที่ตอนนั้นเขาดันได้ลิเวียก่อนจะเจอไอรีน
“นี่นายชอบไอรีนงั้นเหรอ!” ลิเวียถามออกไปด้วยความตกใจที่จู่ ๆ คู่นอนเก่าก็มาบอกว่าอยากได้เพื่อนเธอต่อหน้าเธอ แบบนี้บอกตามตรงว่าเธอรู้สึกเสียหน้าไม่น้อย
“ใช่...ฉันชอบไอรีน”
“แต่นั่นมันเพื่อนฉันนะ!!”
“เพื่อน ? ฉันไม่คิดว่าเธอจะมองไอรีนเป็นเพื่อนอย่างที่เธอพูดออกมาเลยนะ”
“เพราะถ้าเธอมองไอรีนเป็นเพื่อน เธอคงไม่คอยกดไอรีนให้ดูด้อยกว่าเธอเหมือนที่ผ่านมา” คอปป์ยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะขำออกมาน้อย ๆ ให้กับคำพูดที่ออกมาจากปากลิเวีย หญิงสาวเม้มริมฝีปากตัวเองแน่นเหมือนโดนจี้ใจดำของตัวเอง
“แล้วยังไง ฉันจะมองจะทำยังไงกับไอรีนมันก็เรื่องของฉัน แต่ไอ้สิ่งที่นายคิดอยู่อะเลิกคิดไปซะ!”
“เพราะฉันไม่มีทางทำแบบนั้นแน่! ไปหาผู้หญิงคนใหม่ซะ!” ลิเวียพูดเสียงแข็งก่อนจะมองหน้าคอปป์อย่างเอาเรื่อง
“ฮึ! ให้ฉันเดาอาการของเธอตอนนี้นะ ฉันไม่คิดว่าเธอกำลังหึงหวงฉันนะ แต่ฉันคิดว่าเธอกลัวว่าไอรีนจะมีชีวิตที่ดีขึ้นและได้รับอะไรดี ๆ มากกว่าเธอ”
“ทำไมล่ะ กลัวว่าถ้าไอรีนเป็นเมียฉันแล้วฉันจะดูแลไอรีนได้ดีมากกว่าตอนที่ดูแลเธองั้นเหรอ”
“หยุดพูดในสิ่งที่มันไม่มีทางเป็นไปได้เถอะคอปป์”
“ฮึ! เป็นไปไม่ได้ซะที่ไหน เพราะฉันตั้งใจไว้แล้วว่าถ้าฉันได้ไอรีนเป็นเมียฉันจะดูแลเขาอย่างดีเลยล่ะ ให้ชีวิตของเพื่อนรักเธอเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย” คอปป์พูดออกไปอย่างอารมณ์ดีเมื่อคิดไปถึงตอนที่เขาได้ไอรีนมาเป็นเมียแล้ว เขาคงจะมีความสุขน่าดูเลยทีเดียว
“ชอบมันมากขนาดนั้นแล้วมานอนกับฉันทำไมตั้งแต่แรกฮะ”
“ก็ถ้าฉันเจอไอรีนก่อนเจอเธอ ฉันไม่เอาเธอให้เสียเวลาหรอก แต่มันดันเจอเธอก่อนไงและเธอก็ดันง่ายกว่าไอรีนหลายเท่าเลย เพราะงั้นการเอาเธอแก้ขัดไปก่อนมันก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไรอะ” คอปป์เอ่ยพร้อมกับไหวไหล่ตัวเองเล็กน้อยอย่างไม่ได้สะทกสะท้านอะไร ลิเวียที่ได้ยินแบบนั้นก็แทบบ้าเมื่อถูกผู้ชายตรงหน้าพูดจาด้อยค่าตัวเธอให้เธอนั้นดูต่ำกว่าไอรีน
หญิงสาวพยายามข่มอารมณ์ความเจ็บปวดเอาไว้ก่อนที่เธอจะพูดออกไป
“อยากได้มันมากเลยใช่ไหม!!”
“ใช่” คอปป์เอ่ยเสียงเรียบพลางยกยิ้มที่มุมปากน้อย ๆ ลิเวียที่ได้ยินคำตอบนั้นก็เหมือนยิ่งถูกตอกย้ำลงไปอีกว่าเธอนั้นเป็นรองไอรีนในทุก ๆ เรื่องจริง ๆ
“ได้...งั้นก็รอรับมันเป็นเมียได้เลย ฉันจะสงเคราะห์มันให้แล้วจะเอามันไปดูแลยังไงก็แล้วแต่นาย”
“แต่อย่าปล่อยให้มันมาสร้างความรำคาญใจให้ฉันอีกก็พอ ได้มันไปแล้วก็เก็บไว้ในกรงให้ดี ๆ แล้วกัน” ลิเวียเอ่ยเสียงเรียบ แววตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาที่เก็บซ่อนเอาไว้ไม่มิดเมื่อมาคิดดูให้ดีอีกครั้งการที่คอปป์อยากได้ไอรีนมากมายขนาดนี้มันก็เป็นเรื่องที่ดีสำหรับเธอที่จะทำให้ไอรีนไปให้พ้นทางเธอ ไม่คอยมาเป็นหนามที่ทิ่มแทงใจของเธอแบบนี้
“ฮึ! ยอมรับแล้วสินะว่าเธอไม่ได้รักและมองไอรีนเป็นเพื่อนจริง ๆ”
“ใช่ ฉันไม่เคยมองมันเป็นเพื่อนและฉันไม่เคยรักมัน”
“และถ้านายได้มันเป็นเมียแล้วก็ลบคลิปบ้า ๆ นั่นซะ! แล้วก็เลิกมายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก เอาเวลาไปดูแลเมียใหม่ของนาย เพราะสิ่งที่นายต้องรู้ก็คือนังนั่นมันก็ชอบหว่านเสน่ห์ใส่ผู้ชายไปทั่วเหมือนกัน” ลิเวียเอ่ยออกไปด้วยความคับแค้นที่อยู่ในอกซึ่งเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอต้องรู้สึกแบบนี้ ที่ผ่านมาเธอพยายามมองไอรีนต่ำกว่าเธอมาตลอดและไม่มีอะไรที่ไอรีนจะเทียบหรือสู้เธอได้เลย แต่พอนานวันเข้าเธอกลับรู้สึกว่าไอรีนมักจะได้สิ่งดี ๆ มากกว่าเธอทั้ง ๆ ที่ไอรีนเป็นแค่ลูกคนใช้ หัวนอนปลายเท้าก็ไม่มีอะไรสู้เธอได้
จะบอกว่าไอรีนนั้นสวยกว่าเธอก็ไม่ใช่ เพราะเธอเองก็สวยและมีเสน่ห์ไม่ต่างกันแต่ทำไมเวลาที่เธอยืนคู่กับไอรีนทำไมใคร ๆ ก็ต่างเทความสนใจไปที่ไอรีนแทบทุกคนและมักจะมองเห็นเธอทีหลัง
แล้วแบบนี้จะไม่ให้เธอรู้สึกพ่ายแพ้ต่อผู้หญิงอย่างไอรีนได้ยังไง
“ได้ครับที่รัก...หลังจากที่ฉันได้ไอรีนเป็นเมียแล้วฉันจะลบคลิปทั้งหมดของเราออกไป”
“จะไม่มีใครได้เห็นความร่านของคุณหนูลิเวียอย่างแน่นอน” ลิเวียกำมือเข้าหากันแน่นหลังจากที่ได้ยินคำพูดที่เต็มไปด้วยความยียวนชวนโมโหที่ออกมาจากปากคอปป์ ริมฝีปากสีแดงสดเม้มเข้าหากันอย่างข่มอารมณ์ก่อนที่เธอจะตวัดสายตาเฉี่ยว ๆ ของตัวเองมองไปที่คู่ขาเก่า
“ให้มันจริงอย่างที่นายพูดแล้วกัน และถ้านายอยากให้ไอรีนยอมนายไม่ดื้อกับนายตอนที่เอามันอะก็ถ่ายคลิปเก็บความร่านของมันไว้ด้วยนะ”
“จะได้เอาไว้ใช้ต่อรองกับมันเหมือนที่นายทำกับฉัน!”
“ฮึ ฉันทำอยู่แล้วเธอไม่ต้องห่วงหรอกเรื่องนี้ อุตส่าห์จะได้ผู้หญิงสวย ๆ อย่างไอรีนมาเป็นเมียทั้งทีก็ต้องมีวิธีที่ทำให้ไอรีนยอมฉันในทุก ๆ เรื่องสิ” คอปป์เอ่ยพร้อมกับเหยียดยิ้มออกมาอย่างมีความสุขกับความ คิดเลว ๆ ของตัวเองที่กำลังจะทำ
ขณะที่ลิเวียได้แต่ยืนมองใบหน้าของคอปป์นิ่ง ๆ แววตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย สับสน คับแค้น อิจฉาริษยาคนที่เธอมักจะเรียกว่าเพื่อนสนิทต่อหน้าคนอื่น ๆ แต่ใครจะรู้ว่าที่จริงแล้วเธอมักมองไอรีนเป็นคู่แข่งที่ต้องกำจัดทิ้งมาตลอด
- Writer
