ชายาเอกจวิ้นอ๋องมีได้เพียงหนึ่งและข้าไม่อยากได้

บทที่ 2 ชะตามิอาจเปลี่ยน 2/2

น้ำหนักเท้าที่ก้าวเป็นจังหวะมั่นคงเจือด้วยความโกรธกำลังเดินมาหานาง ใบหน้าที่เคยคลั่งไคล้รักในชายหญิงยามนี้สงบเงียบ นางเพียงแต่ต้องเผชิญหน้าเท่านั้น

“เว่ยเหยา...เจ้ากล้าขัดคำสั่งข้าอย่างนั้นหรือ” เสียงตวาดลั่นอารามไม่ทำให้นางตื่นตกใจ หรือเกรงกลัวเขาเท่าไหร่นัก เพียงใบหน้าเรียบเฉยไร้ซึ่งอารมณ์ใดหันกลับมา

“คารวะจวิ้นอ๋อง” นางยังมีแก่ใจทำความเคารพแม้ว่ายามนี้เขาจะมีโทสะปานใดก็ตาม มารยาทล้วนเป็นเรื่องสำคัญเป็นอันดับต้น ๆ ที่เคยได้รับสั่งสอนจากท่านแม่ นางควรปฏิบัติให้ดี

“เจ้าคิดจะลองดีกับข้าเช่นนั้นหรือ อ่อ...หรือให้ข้ามาตามถึงวัดถึงจะกลับได้ อย่าสำคัญตัวผิดไป” จวิ้นอ๋องนิสัยเอาแต่ใจแต่ไหนแต่ไรมา เขาล้วนไม่ชอบให้ผู้ใดขัดคำสั่ง

“ข้าน้อยมิกล้าเพคะ”

“มิกล้าแล้วเหตุใดต้องให้ข้ามาตาม” เขาเพิ่มความดังขึ้นอีก จนองครักษ์กับสาวใช้ของพระชายาไม่กล้าเข้ามาด้วยเกรงกลัวต่ออารมณ์ที่ไม่ปกติของจวิ้นอ๋อง

“ข้าจะกลับเดี๋ยวนี้” นางยอมแล้ว นางยอมรับซึ่งชะตากรรมในครั้งนี้แล้ว นางจะไม่ฝืน ปล่อยให้เป็นในสิ่งที่ควรจะเป็น

เขาแปลกใจ หันมององครักษ์ที่รั้งอยู่หน้าประตูอย่างไม่เข้าใจ ราวกับนางไม่เคยรู้สึกอันใด เพียงเขาบอกก็กลับอย่างนั้นหรือ เขาปรารถนาจะเห็นแววตาดื้อรั้นเอาแต่ใจ ท่าทางแง่งอนเหมือนสตรีทั่วไปที่รอให้คนรักมางอนง้อ แต่ทว่าเขาไม่เห็นสิ่งพวกนั้นในตัวนางเลย กระทั่งแววตาที่เคยมองเขาดั่งคนรักก็ไม่เห็นอีกแล้ว

“งั้นก็ดี...ไปขึ้นรถม้า” เขาไม่รู้ว่าจะพูดสิ่งใดต่อ คำพูดทั้งหมดคำต่อว่าต่อขาน จบเพียงแค่นางตกลงกลับจวนงั้นเหรอ น่าหัวเราะเยาะสิ้นดี นางคิดจะมาไม้ไหนกับเขากันแน่

ระหว่างอยู่ในรถม้า นางนั่งอย่างสงบเสงี่ยมทั้งหลับตาราวกับไม่อยากมองหน้าเขาด้วยซ้ำ ตลอดสองเดือนที่ออกไปอยู่ด้านนอก นางเป็นอะไรไป หรือเลอะเลือนเพราะสวดมนต์มากไปอย่างนั้นหรือ

ความคิดมากมายแล่นเข้าใส่ในหัวของจวิ้นอ๋อง จนเขาไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้นกับนางกันแน่ นางเป็นอันใดไป

เมื่อถึงจวนนางลงจากรถม้าและเดินเข้าไปที่เรือนด้วยท่าทีเรียบเฉย ไม่ได้ทุกข์ร้อนสิ่งใด จนเขาต้องเรียกนางให้หยุดก่อน

“เจ้า!”

ซ่งเว่ยเหยาก้าวไปอีกสองก้าว จากตอนแรกที่ไม่คิดหยุดฟัง แต่เมื่อคิดอีกที การที่ไม่ต่อต้านผู้ใดอีกต่อไปล้วนเป็นเรื่องที่ดีกระมัง

“เพคะจวิ้นอ๋อง” ใบหน้าสวยดั่งธรรมชาติปั้นแต่งหันมาด้วยใบหน้านิ่งอีกแล้ว จวิ้นอ๋องมองใบหน้านั้นแล้วเขาขัดใจนัก

นางไม่เกรง ไม่กลัวเขาอีกแล้วงั้นเหรือ?

“พรุ่งนี้ต้องเข้าวังแต่เช้า เตรียมตัวให้ดี อย่าให้ข้าและเสด็จพ่อต้องอับอายขายหน้า” เขากำชับเพียงเท่านั้นแล้วก็กลับเรือนของตัวเอง นางเพียงก้มหน้ารับคำสั่งเขาเท่านั้น นั่นยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่

นางเป็นอันใดไป?

ความสงสัยนั้นจวิ้นอ๋องคิดหาคำตอบ แต่ทว่าคิดเท่าไหร่ก็ไม่ออก เขาจึงดื่มเหล้าอย่างหนัก ว่าเหตุใดตัวเองถึงเอาแต่คิดถึงผู้หญิงคนนี้มาตั้งแต่อารามหย่งเล่อจวบจนตอนนี้มืดค่ำเล่า

ฝูเฉินเข้ามาในเรือนพักของจวิ้นอ๋อง กลิ่นเหล้าคลุ้งไปถึงหน้าประตูกับไหเหล้าที่เรียงรายเต็มไปหมด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าท่านจวิ้นอ๋องดื่มไปแล้วเท่าไหร่

“นั่นใคร” เสียงลิ้นเปลี้ยดังขึ้น เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ แม้ว่าจะเมามายเพียงใด แต่ทว่าเขาก็ฝึกวรยุทธมามากนัก ทำให้ประสาทสัมผัสย่อมไวกว่าคนธรรมดา

“ข้าน้อยฝูเฉินพ่ะย่ะค่ะ” ฝูเฉินกล่าวก่อนจะเดินไปใกล้ แล้วก็พยุงท่านจวิ้นอ๋องขึ้น

“ข้า...ข้าจะไปถามนาง...ปล่อย” จวิ้นอ๋องเดินออกจากห้องนอนตรงไปยังประตูเรือนแล้วก็มุ่งหน้าไปยังเรือนของพระชายา เขาไม่เคยย่างกรายไปเหยียบเลยนับตั้งแต่แต่งงาน แต่กลับเดินได้คล่องราวกับว่าชินกับการเดินไปที่นั่น แต่เมื่อมาถึงเห็นไฟในห้องยังส่องสว่างอยู่ ก็ผลักประตูเข้าไปทันที

ปึ่ง!!!

“เจ้าเป็นอันใด!!!” ลิ้นเปลี้ยไม่พอ การทรงตัวยังไม่ตรงทางอีกด้วย แต่ทว่านั่นเป็นห้องของพระชายาชายอื่นห้ามล่วงเข้าไป ฝูเฉินจึงได้แต่ยืนอยู่หน้าประตูเรือนเท่านั้น

“จวิ้นอ๋อง” เว่ยเหยากำลังเลือกชุดที่จะใส่เข้าวังหลวงพรุ่งนี้ เมื่อเห็นท่านอ๋องมาเยือนยังเรือนของนางก็รู้สึกแปลกใจ ทั้งมองหน้ากับเป่ยเป่ย ราวกับต้องการหาคำตอบเรื่องนี้

“หึ...เอิ้ก!”

เสียงสบถพร้อมกับเรอส่งให้กลิ่นเหล้านั้น มาพร้อมกับเสียงที่ชวนหาเรื่องเป็นที่สุด

“ใคร...ใช้...ให้เจ้า...เอิ้ก...เมินเฉยข้า!”

กว่าจะเอ่ยมาครบประโยคก็ใช้เวลากว่าอึดใจ ทำให้เว่ยเหยาเองก็พลอยลุ้นไปด้วย นางพยักหน้าให้เป่ยเป่ยออกไป ท่านอ๋องคงเมามากเลยเดินมาถึงเรือนของนาง พรุ่งนี้เขาก็คงจะไม่พูดถึงอีกต่อไป ราวกับไม่มีอันใดเกิดขึ้น ทำเหมือนเป็นคนไม่เคยรู้จักในจวนจวิ้นอ๋องเหมือนอย่างที่เคยเป็น

ดวงตาแดงก่ำทั้งใบหน้าและลำคอด้วยพิษสุรา แต่เขาก็ยังจะเดินเข้าไปหานางแล้วกระชากคอเสื้อสตรีราวกับบุรุษกักขฬะก็ไม่ปาน จนทำให้เว่ยเหยารู้สึกอึดอัดและพยายามผลักมือเขาออกไป แต่ว่าเรี่ยวแรงที่น้อยกว่ากลับทำได้เพียงปัดป้องเท่านั้น

“บอกข้า...บอกข้าเดี๋ยวนี้”