ชีวิตของแพทย์ประจำบ้านปีหนึ่งอย่างพิมรัก กำลังดำเนินไปอย่างเรียบง่ายในความสัมพันธ์อันฉาบฉวย ทุกครั้งที่มีโอกาสได้เจอเทียนอี้ก็มักจะจบลงที่บนเตียงเสมอ
จำไม่ได้แล้วว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่..
พลกฤตสภาพจิตใจดีขึ้นมาก เมื่อเห็นลูกสาวยิ้มแย้มทุกครั้งที่กลับมาบ้าน มักมาเล่าเสมอว่าเทียนอี้พาไปเปิดโลก พูดถึงแต่ด้านที่ดีเพียงเพราะไม่อยากให้ผู้เป็นพ่อไม่สบายใจ
ก็แค่คนป่าเถื่อนยังไม่ถึงขั้นเลวทรามเท่าไหร่
เรื่องแค่นี้พิมรักยังพอรับมือไหว..
ร่างบางมาหาเทียนอี้ที่เพนท์เฮ้าส์เหมือนเคย สองวันก่อนเธอควงเวรจนไม่ได้พัก พอมีเวลาว่างคุณหมอก็มาตามนัดอย่างว่านอนสอนง่าย
ไม่ต่างจากสุนัขที่มีปลอกคอเลยสักนิด
“คราวก่อนนายก็หนีฉันออกจากงานกลับไปก่อน คราวนี้ไม่ต้องเอาเธอไปหรอกเทียน นายจะพะวงเพราะเธอดูแลตัวเองไม่ได้”
“เพราะงั้นพิมรักเธอถึงต้องมีฉันไงซูหลิน”
“ครั้งนี้ฉันต้องเป็นหาเครื่องเพชรให้เธออีกหรือเปล่าล่ะ”
