พิมรักเดินออกจากห้องแต่งตัวด้วยสีหน้าร้อนผ่าว เธอสวมเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวทับไว้ ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเทียนอี้ที่นั่งรออยู่ปลายเตียง
คุณหมอหุ่นสวยกลายเป็นหุ่นลองชุดชั้นในไปแล้ว
“คุณจำฉันได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลยเหรอ” พิมรักยกมือขึ้นลูบต้นแขน พลางงุดหน้าอย่างเขินอาย
ถึงตอนนี้จะไม่ได้สวมแว่นแล้ว แต่ท่าทางที่ยังดูเคอะเขินก็ยังไม่เปลี่ยน ต่อให้บางครั้งจะพยศเหมือนแมวดำก็ตามที
“ใครจะลืมคนที่ตอกหน้าว่าลีลาธรรมดาได้บ้าง”
“เรื่องนั้น..”
“ทั้งที่คืนนั้นเธอนอนขาสั่นใต้ร่างฉัน บอกไม่เอาแล้วจนเสียงแหบแห้งไม่ใช่หรือไง คุณหมอคนสวย”
“เรื่องมันนานมาแล้ว ใครจะไปจำได้คะ”
แก้มขาวแดงปลั่งเป็นลูกตำลึงสุก ร่างบางเซถลาเข้าหาเทียนอี้ เมื่อเขากอบกุมข้อมือเล็กแล้วกระตุกเข้าหาตัว
ท่าทางหยอกล้อราวกับคู่รัก ทำให้พิมรักเผลอไผลคิดเข้าข้างตัวเอง ใจมันเต้นแรงจนควบคุมไว้ไม่อยู่เลย
นี่เธอกำลังจะล้ำเส้นเขาใช่ห
