มัจจุราชของสิริวัฒนา
1030 Words
ตอนที่ 3
มัจจุราชของสิริวัฒนา
ริมผีปากอุ่นร้อนของเขายังคงบดขยี้ดูดดุนปลายลิ้นในโพลงปากของเธออย่างอ้อยอิ่ง ศรัญญาปฎิเสธไม่ได้ว่าเธอรู้สึกหวั่นไหวกับสัมผัสของเขาเพียงใด และกระดากอายเกินกว่าที่จะบอกว่าเธอคิดถึงรสสัมผัสนี้จากเขาตลอดเวลา
“อา อึก”
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างแรง เมื่อเขาถอนริมผีปากออก ความรู้สึกเหมือนร่างกายขาดออกซิเจนอย่างรุนแรง แต่ก็เหมือนได้รับอากาศจากเขาเข้าไปด้วย
เร่าร้อนและวาบหวาม ยากจะอธิบาย แต่เธอชอบ
“แป้งโกหกพี่นะครับ”
อัครเรชเอ่ยเสียงเข้ม มือควานเข้าในชุดสีฟ้าอ่อน สัมผัสเนินเนื้ออวบอูมที่เริ่มจะชื้นแฉะภายใต้แพนตี้ตัวจิ๋ว มือหนาเขาคลึงเคล้นเบาๆ จ้องตาที่ลุกวาวของเจ้ากวางน้อยนิ่ง
“คะ..คุณเรช”
ศรัญญาครางเสียงกระเส่า มือกดบ่าเขาไว้แน่น เมื่อรู้ว่าเขาจงใจแกล้งเธอ และเขารู้ว่าต้องสัมผัสเธอจุดไหน อย่างไรที่ร่างกายเธอชอบและตอบสนองสัมผัสเขาได้ดี
เป็นสัมผัสที่เธอไม่อาจจะปฎิเสธได้เลยสักครั้ง
ตู้ดๆๆ
มือถือของเขาที่วางไว้บนเปียโน สั่นเบาๆ เหมือนมีสายโทรเข้า อัครเรชเหลือบตามองเล็กน้อยอย่างหงุดหงิด มือยังลูบไล้บั้นท้ายงามงอนของร่างที่อยู่บนตัก
“พี่รับโทรศัพท์แปปนะครับ”
เขาดันกายเธอออกจากตัก และลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย
“ว่าไง?”
อัครเรชเอ่ยเสียงเข้ม แต่ยังเปรยตามองร่างบางระหงของกวางตัวน้อยในห้องที่ถอยไปยืนจนเกือบจะชิดประตู
ศรัญญา ไม่แน่ใจว่าเขาคุยเรื่องอะไร แต่สีหน้าที่เคร่งเครียดนั้น แสดงให้เห็นว่าเป็นเรื่องสำคัญ บิดาเคยบอกว่าอัครเรช เป็นคนไม่ชอบรับโทรศัพท์ หากไม่ใช่เรื่องด่วนหรือจำเป็นจริงๆ จะไม่มีใครกล้าโทรหาเขา
“เดี๋ยวชั้นไป”
อัครเรช กดวางสาย ถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองคนตัวเล็กที่ยืนชิดขอบประตูในห้อง “พอดีพี่มีธุระด่วนนิดหน่อย อีกสองวันพี่จะไปหานะครับ”
คำบอกของเขาสุภาพ แววตาลุ่มลึกที่มองมานั้น ศรัญญาคาดเดาไม่ออกว่าการเจรจาวันนี้สัมฤทธิ์ผลหรือไม่
แต่อย่างน้อย คำว่าสองวันของเขาก็ทำให้เธอมีความหวัง
.
.
ดวงตาคู่สีมรกตเข้มของอัครเรช มองตามรถคันขาวของหญิงสาวที่แล่นออกจากบ้านผ่านทางบานกระจกห้องโถงไปจนลับตา ก่อนจะเดินออกมาด้านนอกพบคนของเขาสองคนใส่ชุดสูทสีดำเข้มรออยู่
“ได้ตัวมันแล้วครับนายน้อย”
ศักดิ์ชัยโค้งคำนับอย่างนอบน้อม
“มันอยู่ไหน”
อัครเรชถามเสียงเข้ม แตกต่างจากน้ำเสียงที่คุยกับคนในห้องที่เพิ่งกลับไปอย่างสิ้นเชิง
“ห้องใต้ดินโกดัง ท่าเรือครับนาย”
ไม่นานมินิแวนสีดำสนิท ก็มาจอดยังสถานที่ดังกล่าว ศักดิ์ชัยรีบลงมาเปิดประตูรถให้ ก่อนที่ร่างสูงโปร่งของ อัครเรช จะก้าวลงจากรถ และคนที่ยืนรอกว่าสิบคนรีบโค้งคำนับและพาเขาเข้าไปด้านใน
โกดังสินค้าของสิริวัฒนาที่ท่าเรือ เป็นโกดังขนาดใหญ่มองภายนอกอาจไม่มีอะไรซับซ้อนมาก แต่เมื่อเปิดประตูด้านในหลังตู้คอนเทนเนอร์จะมีทางลงบันใดไปยังห้องใต้ดินชั้นล่าง
“เชิญครับนายน้อย”
อัครเรช เดินลงไปจนถึงห้องสุดท้ายจึงผลักประตูเข้าไปพบชายสองคนถูกมัดมือไขว่หลังและมีผ้าเทปปิดปากไว้แน่น
“ร้อนไปรึป่าวปรับแอร์ให้เย็นหน่อยซิ และเอาผ้าปิดปากเฮียซ้งออกด้วย” ประมุขของสิริวัฒนาเอ่ยเสียงราบเรียบ โบกมือบอกลูกน้อง ก่อนจะย่อตัวลงนั่งบนเก้าอี้นวมตัวใหญ่กลางห้อง
“คุณเรช จับผมมาทำไมเนี่ย”
เสี่ยซ้งโวยวายเสียงดังทันทีที่ผ้าปิดปากถูดเปิดออก มองเด็กหนุ่มหน้าฝรั่งที่อายุเพียงยี่สิบกลางๆ ท่าทางสะโอดสะองเหมือนอิสตรี ที่ตอนนี้ต้องมาคุมบังเ**ยนใหญ่ของกลุ่มสิริวัฒนา
..จะสักเท่าไหร่กันเชียว ไอ้เด็กเมื่อวานซีน
“มีอะไรจะบอกผมมั้ยครับ”
อัครเรชชะโงกหน้าไปใกล้ขยับแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อย ยกขาอีกข้างมาใขว้กันไว้ จ้องหน้าของเสี่ยซ้งนิ่ง
“ไม่มี จับกูมาทำไมทำแบบนี้ ทางเซินเจิ้นไม่เอามึงไว้แน่ๆ ตอนนี้ไม่มีใครมาคุ้มหัวสิริวัฒนาอีกแล้ว”
เสี่ยซ้งคำรามเสียงดัง ขยับแขนที่ถูกมัดใขว้หลังไว้อย่างหงุดหงิด มองหน้าหล่อเหลาตรงหน้าด้วยแววตาอาฆาตแค้น
“ผมถามแค่คำเดียว นอกจากเสี่ยซ้งแล้วมีคนอื่นที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์วันนั้นมั้ย” อัครเรชถามเสียงราบเรียบ ลุกขึ้นหยิบสปาด้ายาวที่เงาวับ ไล้นิ้วเรียวสวยยังขอบวาวช้าๆ
“ไม่มี กูไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ถ้ากูหลุดออกไปได้กูไม่เอามึงไว้แน่ ไอ้เรช”
“งั้นเหรอ”
หน้าหล่อเหลาคมคายหันกลับมามอง เดินสาวเท้าเข้าใกล้เสี่ยซ้งอย่างใจเย็น “ทำไมมึงถึงคิดว่ามึงจะหลุดออกไปได้ละ”
“อะ ..ไอ้เรชมึงจะทำอะไรกู”
เสี่ยซ้งเริ่มเสียงสั่น เมื่อร่างสูงโปร่งถือสปาร์ด้ายาวเข้ามาใกล้ “กะกูไม่รู้เรื่อง”
“กูจะถามมึงครั้งสุดท้าย”
มือหนาของอัครเรช กระชากหัวใหล่ของเสี่ยซ้งขึ้นมาก่อนจะปักมีดยาวลงบนหัวไหล่อย่างแรง
ปึก!ฉั๊ว!
“อ้ากๆ”
เสี่ยซ้งหวีดร้องสุดเสียงอย่างเจ็บปวด เมื่อมีดเล่มยาวปักอยู่ระหว่างต้นแขนกับไหล่จนเลือดไหลเจิ่งนอง ด้วยมือของเด็กหนุ่มอายุแค่ยี่สิบกลางๆ แต่แววตาที่ดุดันนั้นทำให้เสี่ยซ้งรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ต่อหน้าพญามัจจุราช
“มึงจะบอกได้รึยัง ว่า..ใครจ้างมึงมา”
มัจจุราชตะคอกเสียงเข้ม กดมีดลงไปจนเกือบสุด
*****************************
- Writer
