พ่ายรักอัครเรช

นายน้อยของบ้านหลังใหญ่

ตอนที่ 4

นายน้อยของบ้านหลังใหญ่

“นายน้อยครับเอาอย่างไงต่อดี”

ศักดิ์ชัย คนสนิทของเขาถาม เมื่อ อัครเรช เดินออกมาด้านนอกและเตรียมจะขึ้นรถกลับ

“จัดการพวกมันให้เรียบร้อย เมื่อตำรวจทำอะไรมันไม่ได้ เราก็ต้องกำจัดพวกมันเอง” อัครเรชเอ่ยเสียงเข้ม อย่างน้อยเขาก็ได้รู้แล้วว่าใครอยู่เบื้องหลังอุบัติเหตุฮอลิคอปเตอร์ที่พ่อกับแม่เขานั่งตกในวันนั้น

วันที่ทำให้เขาไม่สามารถที่จะใช้ชีวิตดั่งเช่นปกติได้อีกต่อไป หลังจากที่ต้องมาเรียนรู้ทุกอย่างของสิริวัฒนาทั้งหมดจากคนสนิทของพ่อผู้จากไป

ทุกคืนวันของเขา เต็มได้ด้วยความเสียใจ ความเหงาเศร้าและเคียดแค้น ผสมปนเปกันจนยากที่จะมีรอยยิ้มอย่างรื่นรมย์ได้ในทุกวัน

มีเพียงเสียงเปียโนเท่านั้นที่ปลอบประโลมใจเขาได้

และเมื่อเขาได้เข้ามาดูธุรกิจในกลุ่มสิริวัฒนา เขาจำต้องล้างบางองค์กรใหม่ทั้งหมด บริหารจัดการทุกอย่างด้วยความชัดเจนและเด็ดขาด คนไหนที่ดูมีปัญหาและเป็นตัวถ่วงเขาพร้อมจะตัดทิ้งโดยไม่แยแส

หลังจากพ่อกับแม่เสียแล้ว ไม่มีสิ่งใดที่ทำให้เขารู้สึกเกรงกลัวอีกต่อไป

เขาจะทำทุกอย่างเพื่อรักษาสิริวัฒนา ต่อไป

.

.

“นายน้อยครับ คุณคริสกับคุณจางขอเข้าพบครับ”

คนของเขาบอกเมื่อกลับถึงบ้านสิริวัฒนา คิ้วหนาเข้มของอัครเรช ขมวดขึ้นเล็กน้อย

“บอกว่าชั้นไม่สะดวก คราวหลังให้นัดผ่านที่ออฟฟิศ”

นายน้อยของสิริวัฒนาเอ่ยเสียงเข้ม แม้คนที่ขอเข้าพบทั้งสองคนจะเป็นคนสำคัญทางธุรกิจของWS แต่ก็ไม่จำเป็นพอที่เขาอยากจะให้เจอในบ้านและเวลาส่วนตัวแบบนี้

ปกติเขาจะไม่ให้ใครขอพบง่ายๆ ยกเว้นเจ้าลูกกวางน้อยตัวนั้น ถือว่าเป็นกรณีพิเศษ

“คุณหนูจะทานมื้อเย็นเลยมั้ยคะ”

แม่บ้านถามอย่างนอบน้อม เมื่อร่างสูงโปร่งของเจ้านายเดินเข้ามาในบ้าน ทุกอย่างที่นี่ยังคงเดิมไม่เปลี่ยนจากที่ตอนพ่อกับแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ ทั้งข้าวของและคนรอบตัว

เพิ่มเติมคือ ผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์ของเขาทุกคนล้วนใส่ใจและดูแลนายน้อยรูปหล่อของบ้านอันกว้างใหญ่นี้เป็นอย่างดี

“ผมขอเล่นเปียโนแปปนะครับ”

คุณหนูอัครเรชตอบอย่างสุภาพ ก่อนจะเดินปรี่เข้าห้องดนตรี ซึ่งเป็นห้องที่เขาชอบที่สุดและใช้เวลาอยู่ในนั้นมากกว่าทุกมุมของบ้าน ทุกครั้งที่เขาต้องการใช้สมาธิแทบจะไม่มีใครเห็นเขาออกจากห้องนี้เลย

มีเพียงเสียงเปียโนเท่านั้น ที่ยืนยันว่านายน้อยอยู่ในนั้น

.

.

“พรุ่งนี้ คุณโอมจะทานมื้อเย็นที่บ้านเรา”

จีรวัตร บิดาของศรัญญาเอ่ยขึ้นบนโต๊ะอาหารขณะกำลังทานมื้อเย็นที่บ้านวิโรทัย

คำบอกของผู้เป็นพ่อทำให้หญิงสาว ชะงักมือที่กำลังจะตักอาหารค้างไว้เพียงครู่ ก่อนจะลอบถอนหายใจเบาๆ เหลือบมองหน้ามารดาและพี่สาวคนโตที่จ้องมองมาทางเธอเหมือนจะบอกว่านี่คือคำสั่งว่าเธอต้องเตรียมตัวอย่างไรต่อ

คุณโอม ที่ว่าคือ โอภาส ศรีพิพัฒน์ ลูกชายคนเล็กของตระกูลศรีพิพัฒน์ นามสกุลเก่าแก่ที่ทำธุรกิจด้านน้ำเมามาหลายยุค และมีพื้นดินในเขตกรุงเทพให้เช่าอยู่หลายจุด

คือคนที่ครอบครัวเธอ ตั้งใจจะให้ศรัญญาลูกสาวคนเล็กของบ้านเป็นฝั่งเป็นฝาด้วย หลังจากที่ได้เสนอ ศรีกัลยา ลูกสาวคนโตไปแล้ว แต่เหมือนทางฝ่ายนั้นจะพึงพอใจกับบุตรสาวคนเล็กมากกว่า

“พรุ่งนี้ แป้งอาจจะกลับค่ำนะคะ ว่าจะแวะเข้าดูงานที่บริษัท” ศรัญญาเอ่ยเบาๆ ใจเริ่มเต้นตึกตัก ด้วยเธอไม่อยากจะเจอโอภาส และต้องมานั่งปั้นหน้าเป็นเวลาหลายชั่วโมงเพื่อจะต้อนรับ

“ค่อยเข้าไปวันหลังก็ได้นี่ เรื่องนี้สำคัญกว่า”

บิดาเอ่ยเสียงเครียด หลายอย่างที่เขาเจอะเจอในช่วงหลังทำให้เขาไม่อยากจะทำธุรกิจต่อ ทั้งผลกำไรที่ย่ำแย่จนไม่แน่ใจว่าจะประคองบริษัทไปได้เท่าไหร่

“แต่พรุ่งนี้ คุณเรชอาจจะแวะเข้าบริษัทก็ได้นะคะ”

ศรัญญาบอกบิดา อย่างมีความหวัง

“อย่าฝันไปเลยแป้ง คนเย็นชาและคิดแต่ผลประโยชน์แบบนั้น ไม่มีทางรับข้อเสนอของเราหรอก”

ศรีกัลยา ผู้เป็นพี่สาวเอ่ย

เธอทราบว่านั่นเป็นอีกหนึ่งหนทางที่จะทำให้ธุรกิจของที่บ้านกลับมาฟื้นได้ หลังจากยื่นกู้กับธนาคารแล้วไม่ผ่าน

“นั่นนะซิ แม่ว่าเรารับข้อเสนอของคุณโอมไปเลยก็ดีนะแป้ง อย่างน้อยเราก็จะได้เดินหน้าธุรกิจของเราต่อ” มารดาเอ่ยสมทบ จ้องหน้าบุตรสาวนิ่ง บิดาเองก็พยักหน้าเห็นด้วย

ศรัญญา กัดฟันแน่นจนห้อเลือด ความน้อยเนื้อต่ำใจผุดขึ้นมาในใจจนจุกแน่นในอก เธอเข้าใจว่าทุกคนหวงแหนบ้านและทรัพย์สินของบริษัท แต่ไม่มีใครสักคนที่สนใจความรู้สึกของเธอเลยแม้แต่น้อย

แม้แต่มารดา ผู้ที่แสนอ่อนโยนของเธอเอง

.

.

ถึงจะฝืนความรู้สึกเช่นไร แต่สุดท้าย ศรัญญาก็ไม่ได้แวะไปที่ออฟฟิศ และอยู่ที่บ้านตามที่บิดาต้องการ แม้ตาจะคอยจับจ้องหน้าจอมือถือด้วยหวังว่าอาจจะมีใครสักคนโทรหรือส่งข้อความมาหา

เขาคงไม่ตกลงแล้ว ..ศรัญญาถอนหายใจ

แต่อย่างน้อยสัมผัสของเขาในห้องเปียโนนั้น ก็ทำให้เธอวาบหวามและวกวนอยู่กับการเล้าโลมจากปลายลิ้นและร่างกายแน่นเครียดนั้น ที่ทำให้อารมณ์กระเจิดกระเจิงและหมกมุ่นอยู่ทุกคืนวัน

จูบที่ดุดันและเอาแต่ใจของปีศาจน้ำแข็ง เหมือนจะเร่งเร้าให้เธอปลดปล่อยตัวตนออกมา

เธอเกลียดความรู้สึกนั้น แต่ก็ถวิลหาในคราเดียวกัน

“แป้ง คุณโอมมาแล้วลูก”

มารดาของเธอตะโกนมาบอก เรียกสติของศรัญญา ให้กลับมา จึงต้องรีบแต่งตัวด้วยการหยิบชุดเดรสสีชมพูอ่อนมาใส่ และแต่งหน้าแบบง่ายๆ เพื่อจะลงมาข้างล่าง

“เชิญค่ะ พี่โอม”

ศรีกัลยา ต้อนรับแขกของบ้านอย่างกระตือรือร้น

เมื่อร่างโปร่งของ โอภาส ทายาทคนเล็กของศรีพิพัฒน์ก้าวลงจากแบนทีย์คันงามที่จอดอยู่ลานน้ำพุหน้าบ้าน

หน้าหล่อเหลาออกตี๋เพราะมีเชื้อสายคนจีนนั้น หยุดมองรอบบ้านเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองร่างบางในชุดสีชมพูอ่อนที่กำลังก้าวลงบันใด และยิ้มละไมด้วยแววตาเป็นประกาย

“วันนี้น้องแป้งสวยจังครับ”

โอภาสเอ่ยชม มองร่างบางและหน้าเนียนใสผุดผาดตรงหน้าไม่วางตา

ศรัญญาสังเกตได้ว่าคำชมของโอภาสเมื่อสักครู่ ทำให้ดวงตาของศรีกัลยา พี่สาวเธอหลุบต่ำลงเล็กน้อยและเบือนหน้าหนีไปอีกทางเหมือนต้องการเก็บกดความรู้สึก

และหญิงสาวรู้ดีว่า หากโอภาสพึงพอใจในตัวของพี่สาวของเธอ เรื่องราวทุกอย่างมันคงง่ายกว่านี้

แต่ชีวิตจริงมันไม่สำเร็จรูปแบบนั้น ความรู้สึกและความพอใจของแต่ละคนที่ไม่ตรงกันนี่แหละมักจะทำให้เรื่องยุ่งเหยิง

“สวัสดีค่ะพี่โอม”

ศรัญญาโค้งตัวทักทายเมื่อเดินมาใกล้

ตอนนี้เธอคงต้องทำหน้าที่เฉพาะหน้า ต้อนรับทายาทของกลุ่มศรีพิพัฒน์ ตามที่ครอบครัวต้องการ

เพราะความหวังจากปีศาจน้ำแข็ง คงจะไม่มีโอกาสแล้ว

********************************