พ่ายรักอัครเรช

ความหวังของแป้ง

ตอนที่ 5

ความหวังของแป้ง

ความหวังจากปีศาจน้ำแข็ง คงจะไม่มีโอกาสแล้ว เมื่อเวลาผ่านมาจะสิ้นสุดสองวันตามที่เขาบอก

ศรัญญาเข้าใจ คนอย่างอัครเรช ผู้เจอะเจอสารพัดคนรอบข้างที่ล้วนจ้องจะตักตวงผลประโยชน์จากเขาที่บริหารจัดการทุกอย่างด้วยตัวคนเดียวหลังจากประมุขสูงสุดของสิริวัฒนาจากไปอย่างกระทันหัน

เขาคงต้องคิดและพิจารณาทุกอย่างให้รอบคอบ

และหากอันใดที่ไม่สร้างผลประโยชน์ให้เขาแล้ว ก็คงจะยากที่เขาจะรับข้อเสนอของศรัญญาง่ายๆ

“เชิญครับ คุณโอม คุณหญิงแก้วสบายดีนะครับ”

จีรวัตร บิดาของเธอเอ่ยต้อนรับอย่างกุลีกุจอ ขยับเก้าอี้ให้ทายาทของศรีพิพัฒน์นั่ง มารดาของเธอโบกมือให้สาวใช้นำอาหารออกมาเสริฟ

โดยวันนี้มารดาและพี่สาวของเธอเข้าควบคุมการทำอาหารมือเย็นเพื่อต้อนรับ ว่าที่ลูกเขย เองอย่างขะมักเขม้น

“ช่วงนี้คุณหญิงค่อนข้างยุ่งงานของมูลนิธิครับ ผมเลยมาคนเดียว อยากจะทานมื้อเย็นกับน้องแป้ง”

โอภาสตอบอย่างสุภาพ หันมามองร่างบางของศรัญญาที่กำลังเลื่อนเก้าอี้และนั่งลงข้างๆ ด้วยรอยยิ้มละไม ทำให้บิดาและมารดาของเธออมยิ้มและสบตากันอยู่ห่างๆ

ศรัญญายิ้มรับเล็กน้อยอย่างเสียไม่ได้ มองกริยาที่พ่อกับแม่และพี่สาวเธอชวนโอภาสคุย อย่างเป็นกันเอง แต่หญิงสาวก็ยังรู้สึกว่าบรรยากาศบนโต๊ะค่อนข้างจะเป็นทางการอยู่ดี

ครอบครัวมารดาของศรัญญามีเชื้อสายตระกูลเก่าแก่ที่ค่อนข้างจะรักษาหน้าตาและกริยามารยาท และบางครั้งก็สร้างความอึดอัดให้เธอพอสมควร

“ผมอยากจะมาคุยเรื่องการหมั้นหมายไว้คร่าวๆก่อนครับ อยากถามความพร้อมของน้องแป้งก่อน และถ้าได้ข้อสรุปชัดเจนอย่างไร คุณหญิงแม่จะเข้ามาคุยอย่างเป็นทางการอีกที”

คำบอกของโอภาส ทำให้มือที่กำลังจับช้อนของศรัญญาชะงัก จำต้องเงยหน้ามองด้านข้างเขาอย่างกระอักกระอ่วน

“ช่วงนี้แป้งยังไม่พร้อม..”

“ได้เลยครับคุณโอม ผมเองก็อยากให้ยายแป้งเป็นฝั่งเป็นฝาเร็วที่สุด จะได้สบายใจสักที” บิดาเธอรีบเอ่ยตัดบท

ศรัญญาหน้าเสียเล็กน้อย ไม่ต่างจากพี่สาวของเธอ

“งั้นผมให้ที่บ้านจะหาฤกษ์หมั้นไว้ก่อนดีมั้ยครับ แล้วพรุ่งนี้ตอนเย็นผมจะมารับแป้งไปดูแหวนไว้ก่อน”

โอภาสเอ่ยอย่างกระตือรือร้น

“พะ..พี่โอมคะ”

ศรัญญาต้องการจะทัดทาน แต่เหมือนสายตาของพ่อกับแม่ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะจะถลึงตาห้ามปรามไว้ หญิงสาวจึงทำได้เพียงเหลือบมองพี่สาวที่มองมาด้วยความสับสนไม่แพ้กัน

ทำไมพี่โอม ไม่ชอบพี่ปลานะ ...ศรัญญาคิดในใจ

บรรยากาศบนโต๊ะโดยรวมเป็นไปอย่างชื่นมื่น ทั้งความสดชื่นของเจ้าของบ้านทั้งสอง และความอบอุ่นใส่ใจของโอภาสที่หันมาสบตาและดูแลศรัญญาประดุจเธอเป็นเจ้าหญิง

จริงๆแล้วเขาก็สุภาพและดูอบอุ่นดีนะ

แต่ทำไมศรัญญาถึงไม่รู้สึกร้อนรุ่มและวาบหวาม หรือตอนอยู่กับอีกคน ที่แม้เพียงมองสบตาของเขา ขนกายในตัวก็ขนลุกชูชันทั้งร่าง

คนผู้นั้นคงมีเวทย์มนต์อะไรสักอย่าง ที่ร่ายใส่เธอแน่นอน

.

สักพักคนรับใช้ในบ้านมากระซิบบอกบิดาของเธอที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ และทำให้ใบหน้าของจีรวัตร ตึงเครียดขึ้นเล็กน้อยด้วยความฉงน

“คุณเรช มางั้นรึ”

จีรวัตร วางช้อนลงมองหน้าภรรยาและ โอภาส ว่าที่ลูกเขยที่นั่งตรงหน้าอย่างสับสน ด้วยไม่คิดว่าคนอย่าง อัครเรซ ทายาทสิริวัฒนาเศรษฐีอันดับต้นๆของประเทศจะมาในเวลานี้

“มีอะไรเหรอครับ”

โอภาสเอ่ยถาม เมื่อเห็นสีหน้าของเจ้าของบ้าน แม้คำพูดของอีกฝ่ายจะชัดเจนอยู่แล้ว แต่หน้าตี๋ก็ยังฉงนอยู่ดี

ไม่มีใครไม่รู้จัก อัครเรช ชายหนุ่มเจ้าของสิริวัฒนาผู้ที่รับช่วงต่อจากบิดาด้วยอายุเพียงยี่สิบห้าปีเศษ แต่จบปริญาเอกห้าใบจากหลายแขนงวิชา และยังบริหารจัดการเด็ดขาดจนได้สัญญาสัมปทานปิโตรเลียมและเครือข่ายสื่อสารหลายสัญญา

“ไม่แน่ใจว่าจะมาคุยเรื่องอะไร คุณโอมทานไปก่อนได้เลยครับ ขอโทษทีที่ผมเสียมารยาท”

จีรวัตร เอ่ยอย่างลำบากใจ เตรียมขยับเก้าอี้ลุกเพื่อไปรับรองเจ้าของสิริวัฒนาอีกห้อง

แต่ไม่ทันที่จะลุกขึ้น ร่างสูงโปร่งลูกครึ่งก็เดินเข้ามา

“คะ..คุณเรช”

ศรัญญาอุทาน เมื่อสบตาคู่สีมรกตเข้มจากใบหน้าหล่อเหลาคมคายของ อัครเรช ที่ปรี่เข้ามาในบ้านเธออย่างถือวิสาละ

ทุกคนในโต๊ะอาหารลุกขึ้นแทบจะพร้อมกัน

“สวัสดีครับ เฮียเจียง”

อัครเรชเอ่ยทักทาย ด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะหรี่ตามองร่างบางในชุดสีชมพูอ่อนที่นั่งเคียงข้างกับหนุ่มหน้าตี๋ทายาทของศรีพิพัฒน์ด้วยแววตาลุ่มลึก ยากจะคาดเดา

“อะ...เอ่อ คุณเรช ขออภัยด้วยครับ พวกเราไม่ได้เตรียมอะไรล่วงหน้าเลยไม่ทราบว่าจะมา”

จีรวัตรบอกตะกุกตะกัก เป็นครั้งแรกที่ศรัญญาเห็นบิดาตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก

“ไม่เป็นไรครับ กำลังทานมื้อเย็นใช่มั้ยผมขอทานด้วย”

ร่างสูงโปร่งขยับเก้าอี้และนั่งลงข้างศรัญญา อย่างถือวิสาละ ทุกคนได้แต่มองหน้ากัน ก่อนที่มารดาของเธอจะโบกมือให้เด็กรับใช้นำชุดจานช้อมส้อมมาวางให้แขกตรงหน้า

ศรัญญานั่งอย่างอึดอัด ระหว่างชายทั้งสอง ฝั่งซ้ายคือโอภาส ศรีพิพัฒน์ ฝั่งขวาคือ อัครเรช สิริวัฒนา

วันนี้เกิดอาเภทอะไรกัน ....หญิงสาว คิดในใจ

“ผมมาที่นี่ตามสัญญาครับ”

ปากหยักได้รูปเอ่ยขึ้น เมื่อชุดรับประทานอาหารอยู่ตรงหน้าแล้ว เขาบรรจงหยิบอย่างเบามือและตักอาหารบนโต๊ะอย่างละเมียดละไมเหมือนถูกอบรมมาอย่างดี

การปรากฏตัวของขาบนโต๊ะอาหารที่บ้านวิโรทัยครั้งนี้ ทำให้ทุกคนบนโต๊ะนิ่งเหมือนไม่กล้าจะกล่าวอะไรออกไป แม้แต่โอภาสเองก็เริ่มรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ

“คะ ..คุณเรชคะ”

ศรัญญาเริ่มตะกุกตะกัก มองหน้าคมคายที่ยังใส่ใจกับอาหารตรงหน้าด้วยแววตาเรียบเฉย ต่างจากทุกคนบนโต๊ะที่เลิ่กลักและมองหน้ากันโดยไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา

แต่ทุกคนก็ต่างจับจ้องหน้าหล่อเหลาตรงหน้า ว่าการมาบ้านวิโรทัยในครั้งนี้ มีจุดประสงค์ใดกัน

“เกี่ยวกับเรื่องข้อเสนอ การเทคโอเวอร์ของวิโรทัย”

อัครเรชเอ่ยเสียงราบเรียบ หยิบผ้าขาวมาซับปากเล็กน้อย เหลือบมองหน้าสวยที่นั่งข้างๆและจีรวัตรเจ้าของบ้าน

ก่อนจะเอ่ยต่อว่า

“ผมตกลงในข้อเสนอนั้นครับ”

คำบอกของเขานั้น ไม่เพียงแต่ศรัญญาเท่านั้นที่ลิงโลด แต่ทำให้ทุกคนบนโต๊ะชะงักและตาวาวเช่นกัน โดยเฉพาะจีรวัตร บิดาของเธอ

“จะ ...จริงเหรอครับคุณเรช”

จีรวัตรเอ่ยเสียงสั่น การรับข้อเสนอนี้ถือว่าวิโรทัยจะผ่านพ้นช่วงวิกฤตนี้ไปได้อย่างแน่นอน

“ครับ ผมจะระดมทุนเพิ่มใส่ในวิโรทัยจนจะหายติดลบ”

อัครเรชพยักหน้า ขยับต้นขาเบียดชิดกับร่างนุ่มนิ่มข้างๆจนศรัญญารู้สึกร้อนผ่าว เหมือนโดนก้อนไฟขนาดใหญ่ขนาบไว้ใกล้ตัว

“แต่มีข้อแม้” ชายหนุ่มลูกครึ่ง ถอนหายใจเล็กน้อย วางช้อนส้อมในมือลง และเอ่ยต่อว่า “ต้องให้แป้งเป็นคนบริหารจัดการถือหุ้นเกินหกสิบเปอร์เซ็นต์ และ...” เขาหยุดพูดเล็กน้อย

“ต้องไม่มีงานแต่งงานของแป้งเกิดขึ้นเด็ดขาด”