อย่ามารักก็แล้วกัน

คืนพลั้ง (2)

ดังนั้นพิณลดาจึงส่งข้อความบอกพ่อว่าคืนนี้จะนอนที่หอพักตามแผนสำรองที่ร่างไว้ในหัว

ร่างบางที่หลบเร้นอยู่หลังโต๊ะทำงานเฝ้ารอจนเวลาผ่านไปสิบนาทีจึงโผล่ออกมาจากที่ซ่อน ที่ต้องรอนานเช่นนี้เพราะไม่อยากประมาทจึงรอจนแน่ใจว่าจรณ์หลับลึกแล้วจริงๆ

พิณลดาย่องเบาในความมืด อาศัยแสงไฟรำไรที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง พอย่างเยื้องผ่านเตียงที่ร่างสูงนอนเปลือยอกแผ่หลา สองขาหย่อนแตะพื้นเธอก็อดหยุดการเคลื่อนไหวไม่ได้

เขาหล่อจัง

จรณ์เป็นหนุ่มรูปงามมากเสน่ห์แม้อายุสามสิบสี่ปีแล้ว วัยนี้หลายคนต่างสร้างครอบครัวมีลูกหนึ่งลูกสองกันหมด ทว่าคุณจรณ์ยังเกาะอยู่บนคานทองอย่างไม่ยอมโดดลงมาเสียที

พิณลดาเห็นเขามานานหลายปีตั้งแต่ที่เธอเป็นเด็กตัวกะเปี๊ยก มานพผู้เป็นบิดาทำงานที่คฤหาสน์หลังนี้มาตั้งแต่พิณลดายังไม่เกิดด้วยซ้ำ แม้พิณลดามาที่นี่บ่อยครั้ง แต่ไม่เคยอยู่ในสายตาของจรณ์สักที นั่นเพราะว่าเธอเองก็รู้จักที่ทางของตนและอายเกินกว่าจะสบตากับเขา

แม้ปากชอบค่อนชอบแซวตอนอยู่กับป้าแย้มว่าคุณจรณ์ดูเถื่อนเหมือนโจรป่า แต่ไม่มีใครรู้ว่าความรู้สึกของเด็กสาวเปลี่ยนไปในทางไหน

พิณลดายืนมองเขาเพลินก่อนดวงตาเบิกกว้างตกใจเมื่อร่างสูงลุกนั่งพร้อมดึงร่างบางล้มตุ๊บบนอกกว้าง แล้วเปลี่ยนตำแหน่งให้เธอนอนราบอยู่ใต้อาณัติอย่างรวดเร็ว

“ลิลลี่”

ไม่นะ! เธอไม่ใช่ลิลลี่ของเขา!

แต่หากพิณลดาเอ่ยปากออกไปก็จะพาพ่อซวยไปด้วยหรือเปล่า ในนาทีที่ใบหน้ารกเคราก้มลงมาซุกไซ้ซอกคอ พิณลดาก็เปล่งเสียงโวยวายในลำคออย่างไม่เป็นภาษาพลางดันใบหน้านั้นออกห่าง

เธอต้องออกไปจากใต้ร่างหนานี้ให้ได้ โดยที่เขาต้องไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร พ่อจะเดือดร้อนด้วยไม่ได้เด็ดขาด ทว่าการต่อต้านของเธอถูกสู้กลับด้วยริมฝีปากที่ครอบทับลงมาปิดเสียง เชื่อมกันแนบสนิทอย่างไม่เปิดโอกาสให้อากาศได้ลอดผ่าน

พิณลดาตาเบิกโพลง ก้อนเนื้อในอกเต้นระส่ำจนเหมือนจะทะลุออกมาเสียให้ได้ มือที่คอยต่อต้านผลักแผ่นอกก็ชาวาบจนไร้เรี่ยวแรง

จูบของเขาทำเธอสิ้นสติ กลิ่นเหล้ารุนแรงกรุ่นในโพรงปากของกันและกัน และมันกำลังหลอมละลายคนด้อยประสบการณ์ที่หัวใจก็อ่อนไหวกับเขาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

พิณลดายังไม่เคยจูบใคร เขาเป็นจูบแรกของเธอและเป็นจูบที่ดูดดื่มจนสมองขาวโพลน

แต่เธอไม่ใช่ลิลลี่…

“คุณ… จรณ์คะ เอ่อ…”

“อืม เธอนุ่มนิ่มไปทั้งตัว เธอหอมมากอย่างที่ไม่เคยได้กลิ่นนี้มาก่อน” จรณ์ลุกขึ้นถอดกางเกงแล้วกลับมาครองตำแหน่งเดิมในพริบตาเดียว “เร็วเข้าเถอะ ฉันไม่อยากกวนเวลาเธอนานนัก”

“คือหนูไม่ใช่…”

เขาไม่ฟังอะไรเลย ดวงตาคู่นั้นก็แทบจะไม่ลืมขึ้นมอง จรณ์ทำลายสติของเธอด้วยจูบดูดดื่มอีกครั้งพร้อมกับมือหนาที่ร่นสายเดี่ยวสีดำออกจากไหล่มนทั้งสองข้าง

พิณลดากำลังละลายไปทั้งร่าง สมองมึนเบลอพร้อมหัวใจที่สับสน ความใคร่พลุ่งพล่านจากภายในและจ่อใกล้ทะลักอยู่ปากอ่าว เธออยู่ในวัยเจริญพันธุ์ที่อารมณ์ราคะจุดติดง่าย ไหนจะความรู้สึกลึกซึ้งที่มีต่อเขาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

ก็แค่เซ็กซ์ ไม่เห็นเป็นไร แค่ครั้งเดียวกับคนที่หัวใจปรารถนาก็ไม่เห็นต้องเป็นเรื่องใหญ่

สำคัญแค่ว่าพ่อต้องไม่รู้ และเธอต้องรีบหายตัวไปทันทีหลังจบเกมสวาท

พิณลดาถูกความใคร่ครอบงำจนสลัดทุกความถูกผิดทิ้งไป หัวใจร้อนเร่าเหมือนถูกเผาด้วยเพลิงกาฬ ชอบที่ได้ใกล้ชิด ชอบลมหายใจร้อนผ่าวที่รินรดกัน มือใหญ่ที่ฟอนเฟ้นผิวกายทั่วร่างก็ทำเธอทั้งร้อนและแทบคลั่ง พิณลดาชอบสัมผัสของเขาเหลือเกิน

มือหนาล้วงเข้าไปใต้เดรสสั้นแล้วรูดแพนตี้น้อยออกมา โดยไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ครอบปากลงไปบนกลีบดอกไม้ที่น้ำเกสรเริ่มฉ่ำเยิ้ม

“อื้อ… อ่า…” เป็นครั้งแรกที่พิณลดาได้ยินเสียงครางนี้ของตนเอง รู้สึกอายอยู่บ้างแต่ความเสียวซ่านมีมากกว่า

มือเล็กขยุ้มผ้าปูที่นอนสีอ่อนขณะลิ้นร้ายของเขากวาดเลียและแทรกสอดเข้าไปในช่องรัก พิณลดาชันตัวขึ้นมองและละมือจากที่ขยำผ้าปูมาจิกบ่าแกร่งอย่างลืมตัว

“เสียวใช่ไหม”

“ค่ะ”

“ชอบไหม”

“ชะ… ชอบค่ะ” พิณลดาตอบเสียงแผ่วแกมเครือสั่น ส่วนหนึ่งกลัวเขาจับได้ว่าเธอไม่ใช่ลิลลี่ และส่วนหนึ่งกำลังหฤหรรษ์อย่างที่สุด

ท่อนเนื้อแข็งตั้งลำตระหง่านและตอนนี้กำลังเสียดสีในเชิงหยอกเย้าอยู่ตรงปากทางเข้า พิณลดาทั้งกลัวและตื่นตัวพร้อมเรียนรู้ อาวุธของเขาลำใหญ่ใช่เล่น หากเธอลองกำดูก็ไม่รู้ว่ามือเดียวจะกำรอบไหม

จรณ์ไม่เสียเวลานานนักเขาส่งความเสียวซ่านทะลุผ่านเยื่อพรหมจรรย์ พิณลดาแทบกรีดร้อง แต่กัดฟันกลั้นไว้สุดกำลัง เธอจะแสดงความหวาดหวั่นในเวลานี้ไม่ได้

ทุกอย่างมาไกลเกินกว่าจะปอดแหก

พิณลดาสะท้านหวามตั้งแต่ภายในจรดภายนอก รสชาติของสัมพันธ์สวาทเป็นอย่างนี้เองสินะ ส่วนเขาก็เด็ดใช่ย่อยทั้งที่อยู่ในสภาพกึ่งเมาเช่นนี้

จรณ์กระแทกแก่นกายเข้าออกเป็นจังหวะจนร่างเล็กเริ่มตั้งรับได้ไหวขึ้น ขณะที่ริมฝีปากก็ดูดคลึงสองเต้าเพิ่มความเร้าอารมณ์ นิ้วเรียวเล็กลากไล้บนกล้ามแขนหนั่นแน่น ลูบสัมผัสแผ่นอกและเลื้อยลงไปตรงซิกซ์แพกลอนสวย

เขาคือผู้ชายคนแรกของเธอ คือผู้ชายที่เธอพอใจอย่างที่สุด พิณลดาจะไม่เสียใจ...

ใช่ เธอไม่มีอะไรต้องเสียใจ