มาเฟียร้อนรัก

พร้อมยัง??

“ฮะ! ไม่นะคะนาย ข้าวทำแบบนั้นไม่ได้”

“แล้วไหนบอกว่าทำได้ทุกอย่าง”

“แต่ไม่ใช่แบบนี้สินาย”

“จอมทัพ”

“ครับนาย”

“ไปส่งเด็กคนนี้ที่บ้านไอ้สุชาติ”

“ฮื่อ~ ไม่นะนาย อย่าทำแบบนี้กับข้าวนะข้าวขอร้อง” ฉันทรุดลงนั่งไปกับพื้นรถ ปรี่เข้าไปกอดขานายเอาไว้แน่นเพื่ออ้อนวอนไม่ให้เขาเอาฉันไม่ส่งที่บ้านไอ้เสี่ยสุชาติ

“เอายังไงครับนาย ผมจะได้กลับรถ”

“อืม ทำตามที่กูสั่ง”

“อย่านะคะนาย ให้ตายข้าวไม่กลับไปหาไอ้เสี่ยนั่นเด็ดขาด ฮึก... ฮื่อ~” ฉันกอดขาของนายเอาไว้แน่นพร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะกลั้น เขาจะใจร้ายเอาฉันไปให้ไอ้เสี่ยนั่นทำร้ายอีกน่ะเหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันยอมตายซะดีกว่า

“ถ้าอย่างนั้นเธอจะเอายังไง ไม่มีเงินมาคืนก็มีให้เลือกสองทาง เมียไอ้สุชาติหรือเมียฉัน เลือกเอา”

ฉันเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของดวงตาคมด้วยความรู้สึกที่เหมือนกับหัวใจกำลังแตกสะลายทั้งๆที่ยังนั่งกอดขาของคนตัวโตอยู่

“งั้นก็จอดให้ข้าวลงตรงนี้เลยค่ะ ข้าวยอมตายดีกว่าที่จะไปทำเรื่องแบบนั้น”

“ก่อนตายก็จ่ายมาสองล้าน”

“นาย!!”

“เป็นลูกน้องฉันหรือยังไงเรียกนาย นายอยู่ได้”

“ก็ข้าวไม่รู้จักชื่อคุณนี่คะ”

“คุณซีเวียร์ครับ สรุปยังจะให้ผมไปส่งเธอที่บ้านไอ้เสี่ยนั่นอยู่มั้ยครับ” ฉันหันขวับไปทางผู้ชายที่ชื่อว่าจอมทัพซึ่งกำลังขับรถอยู่ ราวกับว่าเขาต้องการให้ฉันรู้จักชื่อนายของเขาด้วย

“อย่านะพี่จอมทัพ”

“มีสิทธิ์อะไรไปสั่งลูกน้องฉัน”

“ก็ข้าว....”

“เอาไงจะอยู่กับฉันหรือไอ้เสี่ยนั่น” เขากำลังเอาสิ่งที่ฉันหวาดกลัวมาขู่ฉันสินะ วันนั้นฉันไม่น่าไปขอความช่วยเหลือจากเขาเลยจริงๆ แต่ถ้าไม่ทำแบบนั้น ป่านนี้ฉันคง…

“ไอ้จอม...”

“ก็ได้! ฉันไปกับคุณก็ได้” ในที่สุดฉันก็ได้เอ่ยสิ่งที่ไม่ควรเอ่ย ออกไปอย่างไร้ทางเลือก อย่างน้อยๆ ตอนนี้ก็ยังดีกว่าถูกจับไปส่งให้เสี่ยสุชาติ

หลังจากนี้ค่อยหาทางออกอื่นก็แล้วกัน ทุกปัญหามีทางออกเสมอ แต่ตอนนี้ต้องเก็บรักษาชีวิตน้อยๆของฉันเอาไว้ก่อน

“หึ!ไอ้จอม กลับบ้าน” ฉันช้อนตาขึ้นมองเขาด้วยความห่อเหี่ยว ก่อนจะค่อยๆ พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งบนเบาะรถที่อยู่ฝั่งตรงข้าม นกน้อยไร้รังอย่างฉันนี่คงจะเป็นวิธีรอดวิธีสุดท้ายแล้วสินะ ไม่อยากคิดว่าชีวิตฉันจะเป็นยังไงต่อไป แต่มันก็คงไม่มีอะไรที่แย่ไปกว่านี้แล้วมั้ง

@บ้านของซีเวียร์

รถตู้คันที่ฉันนั่งมาเลี้ยวเข้ามาในบ้านเดี่ยวสองชั้นสไตล์โมเดล มีรั้วรอบขอบชิดอย่างดิบดี ซึ่งอยู่ภายในหมู่บ้านจัดสรรขนาดใหญ่ ร่างบางค่อยๆ เดินตามคุณซีเวียร์เข้าไปภายในบ้านพลางกวาดสายตาสำรวจบริเวณบ้านไปด้วย

โฮ่ง! โฮ่ง!

"ว้าย~"ร่างเล็กสะดุ้งโหยง วิ่งเข้าไปกอดแขนของคุณซีเวียร์เอาไว้แน่น เมื่อมีสุนัขพันธุ์ไซบีเรียนฮัสกี้ตัวโต ปรี่เข้ามาส่งเสียงเห่าใส่ในระยะประชิด

"ช้าง!!! นั่ง!!!"สิ้นคำสั่งคุณซีเวียร์เท่านั้นแหละ เจ้าหมาที่ชื่อช้างก็นอนลงด้วยท่าทางนอบน้อม ต่างจากเมื่อสักครู่อย่างสิ้นเชิง เห็นอย่างนั้นฉันก็รีบปล่อยกอดออกจากแขนของเขาในทันที

“วันนี้นายจะเข้าสนามมั้ยครับ”

“เหนื่อย เดี๋ยวมึงไปดูช่วยไอ้แม็กนัม มีอะไรก็โทรมา”

“ครับนาย” คุณซีเวียร์หันไปสั่งลูกน้องเสียงเข้ม จากนั้นพี่จอมทัพก็เดินผละออกไปขึ้นรถสปอร์ตอีกคันที่จอดอยู่ภายในโรงจอดรถ จากนั้นก็ขับออกไปทันที

“นาย..เอ่อคุณซีเวียร์คะ”

“มีอะไร”

“คือข้าวต้องทำอะไรบ้างคะ” ฉันลำล่ำละลักถามออกไปขณะที่เดินเข้ามาถึงบริเวณกลางบ้าน

“นอน”

“คะ...วะ...ว่ายังไงนะคะ” เท้าเล็กรีบก้าวเดินขึ้นบันไดตามคุณซีเวียร์ขึ้นไปชั้นสองของบ้าน มือหนาเปิดเข้าไปในห้องๆหนึ่ง ซึ่งเดาไม่อยากว่ามันคือห้องอะไร

“เหนียวตัว อยากอาบน้ำ”

“งั้นข้าวลงไปรอข้างล่างนะคะ”

“เดี๋ยว!” ขาทั้งสองข้างที่กำลังจะก้าวออกไปจากห้องหยุดชะงัก ค่อยๆ หมุนตัวหันกลับไปมองเจ้าของเสียงต่ำที่รั้งฉันเอาไว้ ซึ่งเขาก้าวเข้ามาหาฉันพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำตัวที่ใส่อยู่ออกไปด้วย

“มะ...มีอะไรคะ”

“ไปอาบน้ำให้ฉัน ว้าย!!!” ตัวฉันลอยวืดไปตามแรงกระชากของคนตัวโต ให้เข้ามาภายในห้องน้ำกับเขา

“ทำไมคุณไม่อาบเองล่ะคะ” ปากเล็กเอ่ยถามเขาออกไปตรงๆ ด้วยท่าทางวิตก ตอนนี้รู้สึกไม่มีความปลอดภัยเลยซักนิด

“ไปเตรียมน้ำให้ฉัน” คุณซีเวียร์บอกนิ่งๆ แต่เจือด้วยน้ำเสียรำคาญก่อนที่เขาจะเดินไปส่องกระจกเงาบานใหญ่ที่อยู่ติดกับอ่างล้างหน้า ซึ่งฉันได้แต่พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ไม่ได้มองไปที่เขาอีก แต่หันไปจัดการเปิดน้ำอุ่นลงอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ให้เขาตามคำสั่ง

“น้ำพร้อมแล้วค่ะ กรี๊ด!!แล้วนั่นคุณจะถอดกางเกงออกทำไมคะ” ฝ่ามือเล็กถูกยกขึ้นปิดตาเอาไว้พร้อมกับหันหลังให้คุณซีเวียร์ เมื่อเขากำลังเดินอาดๆ เข้ามาโดยที่ร่างหนาไร้อาภรณ์ปกปิด อะไรต่อมิอะไรโผล่เด้งออกมาสู่สายตาของฉัน อย่างไม่รู้จักอาย

“ใครเขาใส่เสื้อผ้าตอนอาบน้ำกัน”

“งั้นข้าวขอตัวไปรอข้างนอกนะคะ” พยายามอย่างหนักที่จะไม่มองคนตัวสูง ซึ่งกำลังเดินเปลือยกายผ่านหน้าฉันไปด้วยท่าทางสบายๆ มือทั้งสองข้างถูกยกขึ้นปิดตาตัวเองเอาไว้แน่น ระหว่างที่คุณซีเวียร์เดินผ่านไปลงแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ

“ลงมา!”

“ไม่ได้ค่ะ ข้าวไม่มีชุดเปลี่ยนเชิญคุณอาบให้สบายใจเลยนะคะ” ฉันละล่ำละลักบอกพร้อมกับหมุนตัวเตรียมเดินออกไปจากห้องน้ำ

“ใบข้าว!”

“....” ริมฝีปากบางถูกกัดเม้มเข้าหากันแน่น สองเท้าที่กำลังจะก้าวผ่านกรอบประตูหยุดชะงัก แต่ไม่ได้หันกลับไปมองคนตัวโตที่แช่น้ำอยู่ในอ่างแต่อย่างใด

“ถอดเสื้อผ้าแล้วลงมา”

“ข้าวไม่...”

“อย่าให้ฉันต้องไปลากลงมา”

“....” ฉันหันไปมองคนตัวโตที่เอนหลังแช่น้ำอยู่ในอ่างอย่างชั่งใจ ถ้าฉันหนีไปตอนนี้ฉันอาจจะรอดก็ได้นะ

“ถ้าเธอกำลังคิดจะหนีอยู่ล่ะก็ ฉันบอกตรงนี้เลยว่าเธอคิดผิด” นัยน์ตาคมทอดมองมาทางฉันด้วยสายตาเหี้ยมโหด ฉันมองภาพตรงหน้าก่อนจะกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ลงคออย่างอยากลำบาก ชีวิตฉันต้องเดินหน้าต่อไปสินะ

ถ้าฉันตายตอนนี้คนที่เสียใจที่สุดก็คงจะมีแต่ยัยไอรีสเพื่อนรักของฉัน อีกอย่างถ้าฉันฆ่าตัวตาย ผลกรรมอาจจะส่งให้ฉันต้องฆ่าตัวตายซ้ำแล้วซ้ำอีก ชาติหน้าชาติไหนก็คงจะลำบากมากกว่านี้ เพราะต้องชดใช้กรรมจากการฆ่าตัวตายที่ก่อนเอาไว้

“ลงมา!!”

“...” เสียงทุ่มต่ำของคุณซีเวียร์ปลุกฉันให้หลุดจากวังวนแห่งกรรม นี่เขาจะไม่เปิดโอกาสให้ฉันทำใจเลยใช่มั้ย

ร่างบางค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกตามที่ผู้เป็นนายสั่ง มือเล็กสั่นอย่างหนักตอนที่เอื้อมตวัดไปถอดชุดชั้นในซึ่งเป็นปราการสุดท้าย ขาทั้งสองค่อยๆ ก้าวเดินลงไปในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ด้วยอาการสั่นเช่นเดียวกันกับมือ

“คะ...แค่อาบน้ำนะคะ”

“อืม”

“ฟู่ว~” ลมหายใจของฉันพ่นออกมาหนักๆ อีกครั้ง จากนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบสบู่ค่อยลูบไล้ไปตามเรือนร่างกายกำยำแบบคนที่ออกกำลังกายมาดีของคุณซีเวียร์อย่างรวดเร็ว เพื่อจะได้ผ่านช่วงเวลานี้ไปให้เร็วที่สุด

สักพักต่อมา

แกร้ก~

ทันทีที่คุณซีเวียร์เปิดประตูห้องน้ำออกมา ร่างบางที่อยู่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำก็เด้งตัวลุกขึ้นจากปลายเตียงนอนโดยอัตโนมัติ

เมื่อสักครู่ฉันขอเขาออกมาจากห้องน้ำก่อนแต่ดันไม่มีชุดเปลี่ยน เพราะชุดก่อนหน้านั้นโดนน้ำที่อ่างล้างหน้ากระเด็นใส่จนเปียกปอนไปแล้ว คงต้องรออีกซักพักมันจึงจะแห้ง

“พร้อมยัง”

“พร้อมเรื่องอะไรคะ อ๊ะ!”

ตุบ!!

แต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวถูกแขนแกร่งอุ้มช้อนขึ้นด้วยท่าเจ้าสาว ก่อนจะถูกคุณซีเวียร์วางลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่อย่างแรง จนฉันเผลอเบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บปวด

“เดี๋ยวก่อนค่ะคุณซีเวียร์” ฝ่ามือเล็กดันหน้าอกแกร่งของคนที่ขึ้นคร่อมอยู่บนตัวของฉันเอาไว้ เมื่อรู้สึกว่าเขาจู่โจมฉันเร็วเกินไป

“มีอะไร” แม้ปากจะถามแต่มือของเขากลับเลื่อนลงไปปลดเชือกเสื้อคลุมอาบน้ำของฉันออก ทำให้เห็นเรือนร่างขาวละเอียดไร้อาภรณ์ปกปิด

“คือ....ถ้าเป็นเรื่องอย่างว่า...ตอนนี้ข้าวยังไม่พร้อม”

“แต่ฉันพร้อมแล้ว” เสียงของคนที่กำลังซุกจมูกลงบนซอกคอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า จากนั้นริมฝีปากของฉันก็ถูกครอบครองด้วยอวัยวะเดียวกันของเขา

“อื้อ~อ่อย...”(ปล่อย)

“อย่าทำให้หงุดหงิด” คนตัวโตถอนจูบออก ใช้มือดันร่างกายคร่อมตัวฉันเอาไว้ เมื่อฉันใช้กำปั้นทุบลงที่แผงอกของเขาอย่างแรงเพราะเริ่มหายใจไม่ออก นัยน์ตาดุดันจ้องมาที่ฉันอย่างไม่สบอารมณ์