4.ถูกขายให้เสี่ย
1268 Words
“ว้าย~สวัสดีค่าเสี่ยสุชาติ มาได้ยังไงคะเนี่ย” ลำไพยกมือขึ้นไหว้ผู้ชายที่อยู่ในชุดสูทแบบเป็นทางการด้วยท่าทางนอบน้อม พร้อมกับทักทายเสี่ยสุชาติด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
“ก็คุณลำไพไม่ไปหาผมตามนัด ผมก็ต้องมาเยี่ยมถึงที่สิถึงจะถูก เด็กๆ”
“ครับเสี่ย”
“เอาสัญญากู้เงินของคุณลำไพมาซิ” ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มออกมาอย่างหน้ากลัว มือหนากระทุ้งไม้เท้าหัวสิงห์ลงบนพื้นเป็นจังหวะช้าๆ
“เอ่อ เสี่ยคะคือว่าฉัน...คือ...”
“นี่ใครกันลำไพ” ไอ้แมนเดินเข้าไปสะกิดแขนของลำไพ ซึ่งยืนตัวสั่นอยู่เบื้องหน้าเสี่ยสุชาติ
“ก็เสี่ยสุชาติ เจ้าของบ่อนที่เราไปเล่นเสียเมื่ออาทิตย์ก่อนยังไงล่ะแมน”
“อ้าว ไหนเธอบอกว่ามือขึ้น เล่นได้ยังไงล่ะ แล้วไหนเขามาทวงเงินถึงนี่”
“ก็ตอนแรกมันเล่นได้ ฉันเลยกลับไปเล่นอีก จนหมดตัวไม่เป็นท่านี่ไง” เสียงกระซิบกระซาบระหว่างแมนกับลำไพทำให้ใบข้าวรู้ทันที ว่าชายชุดดำที่ยืนอยู่ตรงหน้า คือเจ้าหนี้ที่กำลังมาทวงหนี้แม่ของเธอ มือเล็กกุมกันไว้แน่น มองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว
“เป็นหนี้ก็ต้องใช้” น้ำเสียงเยือกเย็นดังออกมาจากปากเสี่ยสุชาติ พร้อมกับวางแฟ้มที่มีสัญญากู้ยืมเงินลงบนมือของลำไพ
“สะ...สองล้าน” ไอ้แมนอ่านตัวเลขจำนวนหนี้ที่อยู่ในสัญญาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก “คุณไปเล่นอีท่าไหนจนเป็นหนี้ถึงสองล้าน”
“ก็ตอนแรกมือมันขึ้นนี่วะ” ลำไพตวาดกลับไอ้แมนลั่น ก่อนจะหันกลับไปยิ้มแห้งๆให้เสี่ยสุชาติ
“วันนี้เท่านั้น!”
“สะ...เสี่ยสุชาติคะ...คะ...คือขอผลัดไปอีกซักอาทิตย์...”
ปัง!!
“กรี๊ด!”
“ฮึ! ลูกปืนผมมันรอไม่ได้น่ะสิ” ลำไพกับแมนสะดุ้งโหยง ทรุดลงนั่งกับพื้นด้วยท่าทางที่กลัวจนสุดขีด ทั้งสองยกฝ่ามือขึ้นปิดหู
ใบข้าวที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด วิ่งหนีเข้าไปหลบตรงหลังโต๊ะอาหาร ร่างบางนั่งลงกอดเข่าตัวเองเอาไว้ด้วยความหวาดกลัว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนมาทวงหนี้กับแม่ของเธอที่บ้าน ซึ่งทุกครั้งเธอก็จะรับหน้าและงัดเงินที่มีอยู่มาจ่ายแทนตลอด แต่รอบนี้มูลหนี้มันเยอะเกินกว่าจะที่เธอจะรับผิดชอบไหว สมองตอนนี้ไม่มีหนทางจะคิดหาเงินมากมายขนาดนั้นมาชดใช้ให้แม่เธอหรอก ลำพังเงินที่ได้จากการรับจ้างเธอก็จ่ายค่าจิปาถะภายในบ้านจนแทบจะไม่เหลือไว้จ่ายค่าเทอมอยู่แล้ว
“ใจเย็นๆ นะคะเสี่ย ตะ...ตอนนี้ลำไพกำลังหา...”
“วันนี้!!!”
“กรี๊ด!!”
“กูต้องการเงินวันนี้!!”สุชาติตะคอกดังลั่น จนทุกคนตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว “กูต้องการเงินกูคืนวันนี้!!”
“คะ...ใครมันจะมีให้ล่ะเสี่ย เงินมากมายขนาดนั้น ว้าย!!” กระบอกปืนสีดำเงาเล็งเข้าหน้าผากของลำไพที่นั่งตัวสั่น พนมมือไหว้เสี่ยสุชาติอยู่บนพื้น
“ไม่มี มึงก็ตายกันหมดนี่แหละ!!”
“ยะ...อย่านะคะเสี่ย อย่าทำอะไรแม่หนูเลยนะคะ” ร่างบางพยุงร่างกายที่บอบช้ำ กระโดดเข้ามาขวางทางปืนของเสี่ยสุชาติเอาไว้ ดวงตากลมโตจ้องไปที่เจ้าของปืนด้วยแววตาสั่นระริก
“ใคร นี่ลูกมึงเหรออีลำไพ”
“คะ...ค่ะเสี่ย ไหว้เสี่ยเขาซะสิข้าว” ลำไพพยักพเยิบหน้ามาทางลูกสาว ที่ยืนกางแขนรับทางปืนแทนเธอ
“....” ใบข้าวไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่รูปร่างหน้าตาของเธอกลับทำให้เสี่ยสุชาติพอใจเป็นอย่างมาก แม้ใบหน้าของเธอจะมีร่องรอยถูกทำร้าย แต่ก็ยังคงความสวยแบบฉบับสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม น่าถนุถนอม ไม่ต่างอะไรกับตุ๊กตาบาร์บี้ ดวงตากลมโตจ้องไปที่เสี่ยสุชาติด้วยสายตาเว้าวอน
“สวยใช้ได้” มือหนาของเสี่ยสุชาติยื่นไปบีบคางของใบข้าวอย่างแรง จนเธอเบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ปล่อย!” ฝ่ามือเล็กฟาดลงตรงมือของเสี่ยสุชาติ พร้อมดิ้นขัดขืนจนสร้างความไม่พอใจอย่างหนักให้ชายสูงวัยตรงหน้า
“ฮื่อ! อย่ามาทำเป็นดีดดิ้นหน่อยเลยน่า งั้นวันนี้กูจะเอาตุ๊กตาตัวนี้ไปขัดดอกก่อนก็แล้วกัน พวกมึงมาลากตัวอีนี่ไปขึ้นรถ” ไม้ตะพดหัวสิงห์ถูกชี้มาทางใบข้าวจากนั้นพวกลูกน้องของเสี่ยสุชาติก็กรูกันเข้ามาจับตัวเธอ
หมับ!
“มะ...ไม่นะเสี่ย หนูไม่ไปนะ แม่ช่วยข้าวด้วย” ร่างบางออกแรงดิ้นอย่างหนักเพื่อให้หลุดจากเงื้อมือของเสี่ยสุชาติที่เข้ามากระชากตัวเธอออกจากมุมห้องครัว
“ข้าว!!” ลำไพลุกขึ้นหมายจะเข้าไปช่วยเหลือลูกสาวแต่กลับถูกเสี่ยสุชาติเล็งปืนเข้าใส่ซะก่อน
“เฮ้ย!มึงอยากตายใช่มั้ยอีลำไพ”
“ปะ...เปล่าค่ะเสี่ย” ลำไพกึ่งลุกกึ่งไหว้เสี่ยสุชาติ สายตาจับจ้องไปทางใบข้าวที่กำลังถูกคนของเสี่ยสุชาติจับตัวลากออกไป
“ลากมันไปขึ้นรถ”
“ครับเสี่ย”
“แม่ ช่วยข้าวด้วยแม่ ฮื่อ~”ใบข้าวถูกผลักไปให้ชายชุดดำ ก่อนที่พวกมันจะกึ่งดึงกึ่งลากเธอออกไปจากตัวบ้าน
“ตะ...แต่ลูกฉันมันยังเด็กยังซิง”
“แบบนี้ล่ะกูชอบ ฮ่า....”
“สะ...เสี่ยคะ ถะ...ถ้าเสี่ยจะเอาตัวอีข้าวไปจริงๆ เสี่ยต้องแลกมันกับหนี้ก้อนนี้ของฉัน”
แต่แทนที่ลำไพจะเข้าไปช่วยเหลือใบข้าว เธอกลับยื่นเสนอราคาค่าตัวของลูกสาวเธอต่อหน้าต่อตาผู้เป็นลูกที่กำลังถูกจับลากไปทางรถตู้คันหรูที่จอดอยู่หน้าบ้าน
“มึงนี่มัน ...เอ้า!!น้ำหน้าอย่างพวกมึง ตลอดชีวิตก็ไม่มีปัญญาใช้หนี้กู”
แคว่ก!!
“ขะ...ขอบคุณค่ะเสี่ย” มือหนาฉีกสัญญาเงินกู้มูลหนี้สองล้านก่อนจะโยนเศษกระดาษลงตรงหน้าของลำไพอย่างแรง แต่นั่นก็ทำให้ลำไพพอใจเป็นอย่างมาก ที่สามารถขายลูกสาวของเธอได้ตั้งสองล้าน
“แม่!!ช่วยข้าวด้วย แม่!!”
“มึงเงียบๆ ไปเลยนะอีข้าว อีนังลูกไม่รักดี อยู่ก็มีแต่จะมาอ่อยผัวกู มึงไปอยู่กับเสี่ยสุชาตินั่นแหละดีแล้ว ถือว่าตอบแทนบุญคุณที่กูอุตส่าห์ตั้งท้องและคลอดมึงออกมาด้วยความอยากลำบาก”
“ทำไมพูดกับหนูแบบนี้ล่ะแม่ โอ๊ย! หนูทำงานหาเงินมาใช้หนี้ให้แม่ก็ได้ ไม่เห็นต้องทำแบบนี้กับหนูเลย”
“เงินตั้งสองล้าน ชาติไหนแกจะหาได้วะ ไปเป็นเด็กเสี่ยสุชาติ มึงสบายไปทั้งชีวิต เชื่อกูแล้วมึงจะได้ดี”
“ไม่นะแม่ อย่าทำกับหนูแบบนี้ พวกแกปล่อยฉันนะเว้ย!! ฉันจะแจ้งความจับพวกแก!!”
“พวกมึงจัดการให้มันเงียบเสียงทีสิวะ”
“ครับเสี่ย!!”
“ฤทธิ์เยอะนักใช่มั้ย”
ตุ้บ! ตุ้บ!
“อั๊ก!” สิ้นเสียงสั่งการของเสี่ยสุชาติ หมัดหนักๆ ก็ถูกซัดเข้าที่ท้องน้อยของใบข้าว เธอทรุดลงกองกับพื้นด้วยความเจ็บปวด นัยน์ตาทั้งสองข้างมองหน้าผู้เป็นแม่ที่ยืนตะโกนไล่หลังเธอผ่านม่านน้ำตา
แขนทั้งสองข้างถูกมัดเอาไว้ พร้อมกับตัวเธอที่ถูกจับยัดให้เข้าไปนั่งภายในรถตู้อย่างรวดเร็ว ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไป ท่ามกลางเสียงสะอื้นไห้ของเธอตลอดทาง
- Writer
